Τα γουρούνια βρωμάνε από το κεφάλι!

Καλώς ήλθατε στην Ελληνική μας Δημοκρατία. Ή αλλιώς Ελλάς Ελλήνων Αστυνομικών.

Μια δημοκρατία που παίρνει τους μπράβους της νύχτας και τους κάνει ειδικούς φρουρούς, όργανα της τάξης, εντελώς ταιριαστά με την τάξη που φυλάνε και υπηρετούν. Που φοράει στολή στους χρυσαυγίτες, όπως κάποτε στους ταγματασφαλίτες, και δεν κάνει διακρίσεις. Όλα τα κατακάθια μπορούν να την υπηρετούν και το κάνουν πρόθυμα.

Καλώς ήλθατε στην αστυνομική μας δημοκρατία, που έχει νέο δόγμα για την ΕΛ.ΑΣ. και δε ρίχνει πλέον χημικά για ψύλλου πήδημα στους διαδηλωτές. Ρίχνει βασικά για να γκαβλώσουν οι ανθρωποφύλακες, οι εκπαιδευμένοι δολοφόνοι της, για να νιώσουν σημαντικοί, πως δεν είναι σκουπίδια της κοινωνίας. Ρίχνει στο ψαχνό γιατί είναι προγραμματισμένη να το κάνει, είναι εθισμένη στην καταστολή και δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς αυτήν.

Μια δημοκρατία που βάζει τους Πραιτωριανούς της να χτυπάνε βουλευτές (τη Σακοράφα σήμερα, τον Παφίλη πριν από λίγους μήνες), να χτυπάνε φοιτητές, να χτυπάνε διαδηλωτές πεσμένους στο έδαφος, να χτυπάνε φωτορεπόρτερ-δημοσιογράφους και υποψήφιους διδάκτορες που πάνε στη δουλειά τους, να χτυπάνε μικρά παιδιά, να χτυπάνε ηλικιωμένους, να χυπάνε λουλούδια στον τοίχο, να χτυπάνε συλληφθέντες, απλώς για να “σπάσουν πλάκα”, σπάζοντας τα μούτρα τους.

Μια δημοκρατία, όπου η αστυνομία είναι η λύση για κάθε πρόβλημα: η λύση για την υγεία, η λύση για την πανδημία, η λύση για την παιδεία, η λύση για τα Πανεπιστήμια, η λύση για τις συγκοινωνίες, η λύση για τις διαδηλώσεις, η λύση για όσους κάνουν άσκοπες βόλτες, η λύση για όσους σκέφτονται, η λύση για όσους γκρινιάζουν. Ας τολμήσει μετά να πει κανείς πως έχει πρόβλημα. Όλα είναι λυμένα…

Μια δημοκρατία, όπου η αστυνομία είναι ο μόνος αναπτυσσόμενος τομέας, σπάει ρεκόρ, βιτρίνες και κάθε λογής άσυλο -Πανεπιστημιακό ή και κατοικίας, όπως με τον Ινδαρέ. Και η μόνη ασυλία που έχει αξία, είναι αυτή που απολαμβάνει το σώμα των ανθρωποφυλάκων από την πολιτική του ηγεσία, στο Υπουργείο ΠροΠο. Στο κάτω-κάτω, υπάρχει η ΕΔΕ και ο συνήγορος του πολίτη, στρίβειν δια της νομοθεσίας…

Μια αστυνομική δημοκρατία, που ρίχνει πρόστιμα σε γιαγιάδες και υπέργηρους παππούδες, σε όποιον στραβοκοίταξε το όργανο, σε όποιον αντιμίλησε, σε όποιον βρέθηκε στον δρόμο της, σε όποιον έχει περίεργη εμφάνιση, σε όποιον (αντι)μίλησε ή απλά το σκέφτηκε και σε όποιον τόλμησε να ρωτήσει “γιατί χτυπάτε”.

Μια αστυνομική δημοκρατία που φροντίζει για τους αδύνατους, είναι πάντα στο πλευρό τους, ενίοτε και με την κυριολεκτική έννοια, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία μόνη φωτογραφία.

Φωτό Κώστας Μπαλτάς Reuters

Και ύστερα να βρούμε χιλιάδες σαν κι αυτές. Που δεν ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις, αλλά με χίλιες σιωπές, από μπουκωμένα στόματα, που δεν μπορούν να μιλήσουν, γιατί δε θέλουν, και δεν πληρώνονται για αυτό.

Μια αστυνομική δημοκρατία, που είναι σάπια, βυθισμένη στη λάσπη, για να επιπλέουν ένστολα γουρούνια -τα οποία είναι συμπαθέστατα ζώα και δε φταίνε σε τίποτα να τα συγκρίνουμε με υπανθρώπους. Ή μάλλον με υπ-ανθρωπάκια, γιατί υπακούνε σε εντολές, στη γραμμή που τους δίνουν, ως πειθήνια όργανα -με υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά ως όργανα. Και το γουρούνι -συγνώμη και πάλι από τα ζωάκια- βρωμάει από το κεφάλι και από τις γουρονοκεφαλές που κυβερνάνε.

Καλώς ήλθατε, λοιπόν, στην ελληνική αστυνομική μας δημοκρατία. Και φροντίστε να αφήσετε απέξω κάθε ελπίδα για δικαισούνη, ισονομία και άλλες τέτοιες κούφιες φράσεις, που λειτουργούν ως λαμπερό περιτύλιγμα για τον βούρκο και τη σαπίλα. Όλοι το ξέρουν, κι ας μη μιλάνε. Η ομερτά καλύπτει πάντα τα κοινά μυστικά του βάλτου…