Τα Ιλίσια αν γεμίσουν, Φεστιβάλ θε να μυρίσουν…

Το έχει η περιοχή, η ιστορία και η αύρα της -που είναι ποτισμένη με Φεστιβάλ. Βοηθούσε και η δίψα του κόσμου, που ψάχνει αφορμές να ξεσπάσει… Το καλοκαίρι μόλις άρχισε, αυτή είναι απλώς η προθέρμανση, αλλά μύρισε σουβλάκι και Θαλασσινό (όχι, εντάξει, Πασχαλίδη) και το Φοιτητικό Φεστιβάλ στην Πανεπιστημιούπολη ήταν η καλύτερη πρόγευση για τα καλύτερα που έρχονται τον Σεπτέμβρη.

Την πρώτη μέρα, δε φτάσαμε εγκαίρως για να προλάβουμε τα μαθήματα γυναικείας αυτοάμυνας, είναι βέβαιο ωστόσο πως αυτές οι δραστηριότητες αποκτούν μια τραγική επικαιρότητα, με όσα συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, και κάθε άλλο παρά εξωτικές μοιάζουν πλέον.

Προλάβαμε το κλείσιμο της συζήτησης και το ωραίο ηθικό δίδαγμα από τον Όμηρο και τους συντρόφους του Οδυσσέα, που ο Πολύφημος τους έλεγε “εσένα θα σε φάω τελευταίο”, για να τους κοιμίσει, αλλά αυτοί ένωσαν τις δυνάμεις τους και έγραψαν το δικό τους έπος. Σαν και αυτό που καλούμαστε να γράψουμε εμείς, εφόσον βλέπουμε πέντε πράγματα και δεν αρκούμαστε να είμαστε μονόφθαλμοι βασιλιάδες μες στους τυφλούς, που περιμένουν τον κλήρο, “ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί” και βαυκαλίζονται πως η δική τους σειρά θα αργήσει. Κι εφόσον συνειδητοποιούμε την αναγκαιότητα -που είναι ο ορισμός της ελευθερίας- να αντι-δράσουμε συλλογικά και έξυπνα, με σχέδιο, σα σύγχρονοι πολυμήχανοι, δηλαδή ένας συλλογικός διανοούμενος, που δεν μπορεί να είναι άλλος από το κόμμα.

Ωστόσο, ο Ζαραλίκος αγωνιά τι μας περιμένει στο συνέδριο, και αν προμηνύει αλλαγές η μπλούζα ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο συλλαλητήριο του ΚΚΕ.

-Τι μας κρύβουν σύντροφοι; Ποιος ήλιος ανατέλλει…;

Όλα αυτά πάντως κινούνται σε σωστή κατεύθυνση, γιατί χρειάζονται και “πουτ…νιές” για να περάσει το μήνυμα του κόμματος. Πχ να στείλουμε δυο Κνίτες της περιφρούρησης στο Survivor και να πουν πως το θέμα δεν είναι να αγωνιστούμε για ένα πιάτο φαΐ, αλλά για να πάρουμε τα μέσα παραγωγής. Ή δυο δικούς μας αγρότες στη Φάρμα να μιλήσουν για την κολεκτιβοποίηση, στον αέρα. Και γενικώς, να ομορφύνουμε την τηλεόραση, όπως κάναμε με τους… επιβάτες στο λιμάνι τη μέρα της απεργίας -ίσως η καλύτερη μέρα στην ιστορία της τηλεόρασης.

Βοηθάνε ενίοτε και τα μπινελίκια στη Βουλή -γιατί ο Ζάρα ανοίγει δρόμους με την αθυροστομία του και πιάνουν τόπο οι συμβουλές του. Ενίοτε δε και οι προσευχές του: Γεννηθήτω το πλάνο σου, ως εν Κουβανώ και επί της γης…

Οι Υπεραστικοί πήραν τη σκυτάλη και έβγαλαν όλο το συσσωρευμένο πάθος -το δικό τους και του κοινού- από τους μήνες του εγκλεισμού, που τους περιγράφουν πολύ ωραία και γλαφυρά στο “Σκλάβε Ημών” (καμία σχέση με την προσευχή του Ζαραλίκου) και το έπαιξαν ακόμα πιο ωραία επί σκηνής. Κι ενώ έχουν υλικό για τρεις δίσκους, αυτές τις μέρες βγάζουν μόλις τον πρώτο τους, με τα τραγούδια από την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος (2010-2014), που δεν προορίζεται για εμπορική χρήση. Και αξίζει να στηρίξετε την προσπάθειά τους, γιατί δεν είναι ένα απλό CD αλλά πλήρης έκδοση με κανονικό έντυπο, φωτογραφίες, τους στίχους και την ιστορία των τραγουδιών. Και επίσης γιατί πάντα αξίζει να στηρίζει κανείς τους καλλιτέχνες που δε θέλουν να πουλήσουν τον εαυτό τους και τη δουλειά τους, σαν εμπόρευμα.

Αριστερά η Προκήρυξη -ίσως το καλύτερο όνομα για μουσικό δίσκο. Για το έντυπο στα δεξιά, δες στο ΥΓ.

Στη χιπ-χοπ συναυλία που ακολούθησε, γεφυρώθηκε το χάσμα μεταξύ της σκηνής και του κοινού και έγινε πράξη το σύνθημα: ανοίξαμε την αλυσίδα και έγινες ένας από εμάς. Το ζέσταμα έγινε από το συγκρότημα Ένοπλες Χαρές, που άξιζε χειροκρότημα και μόνο για το όνομα και τους συνειρμούς –και οι χαρές που καρτερώ, θα σώσουν και θα ‘ρθουνε… Εκτός και αν μιλάμε για τον Καρτερό και την παρέα του, που είχαν την τιμητική τους μετά με τους Rhyme Riot και τον στίχο “κάποιοι φύγανε με κλοτσιές το ’91” -και ας μην είχαν γεννηθεί καν τότε τα παιδιά.  Η κορύφωση ήρθε με Ρ-ρ-ρ-ρ-ραΐμπο, Ντασόν και το Σφάλμα, που κάνει τα ψυχολογικά μας αδιέξοδα καμβά για έμπνευση και αγώνα. Αλλά νιώθει ήδη μεγάλος στα 32 (!) και αγωνιά να βγει η νέα σπορά και προπαντός πολλές γυναίκες, να βγουν στη σκηνή να τραγουδήσουν.

Τουλάχιστον έκανε μια καλή αρχή με τον θαυμαστή που ανέβηκε όντως στη σκηνή και ήξερε τους στίχους καλύτερα και από τον ίδιο. Αλλά μεγάλος στα 32; Τι να πούμε κι εμείς που πήγαμε να “καθίσουμε εδώ με τη νεολαία” και πέφτουμε στο χάσμα γενεών και των μουσικών μας γούστων. Και ύστερα έπεσαν στον γκρεμό, δεν πειράζει όμως, όρκο παίρνω πως καλοί άνθρωποι ήτανε…

Καθίσαμε εδώ με τη νεολαία…

Χάσαμε το τέλος με το λαϊκό γλέντι, οπότε περνάμε εν τάχει στη δεύτερη μέρα και την ομιλία του Αμπατιέλου, που δε σε αφήνει ποτέ να βαρεθείς, από άποψη περιεχομένου και μορφής (ατάκας).

Είπε πως τα εκτρώματα δεν έχουν ποτέ θετικά σημεία. Συνέδεσε τη δολοφονία του απεργού εργάτη στην Ιταλία με αυτήν της συντρόφισσας Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, έξω από τις πύλες της ΕΤΜΑ. Συμφώνησε πως το 8ωρο είναι ξεπερασμένο, γιατί νομοθετήθηκε πριν 100 χρόνια και πως σύγχρονο σήμερα είναι το αίτημα για το 35ωρο (7ωρο-5ήμερο). Απευθύνθηκε ειδικά στους φοιτητές, που σπάσανε στην πράξη τον φόβο και τις απαγορεύσεις, αλλά και στην Κεραμέως που θέλει να επιβάλει το ενιαίο ψηφοδέλτιο στις φοιτητικές εκλογές.

Επειδή δεν έχει σπουδάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο να την ενημερώσουμε ότι οι Φοιτητικοί Σύλλογοι στην Ελλάδα δεν είναι αδελφότητες και η λειτουργία τους ρυθμίζεται από τα καταστατικά τους και όχι από νόμους ή χουντικά διατάγματα!

Και έκλεισε βάζοντας ως ζητούμενο την ενίσχυση της ΚΝΕ σε όλους τους χώρους:

Κάντε μια ερώτηση στον εαυτό σας και απαντήστε με το χέρι στην καρδιά: Πώς θα ήταν τα πράγματα αν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν πιο δυνατοί, με περισσότερες δυνάμεις στο κίνημα, σε κάθε χώρο;

Ο Πασχαλίδης αφιέρωσε στην ΚΝΕ το τραγούδι που του έδωσε “δοκιμαστικά” ο Αλκαίος να το παίξει συναυλιακά και “πήρε έγκριση” (δια βοής) από το Φεστιβάλ, προτού μπει σε δίσκο και γράψει τη δική του ιστορία. Εδώ σε μια παλιότερη εκτέλεση -που διηγείται και την ιστορία του τραγουδιού…

Αν τους αρέσει θα το κάνουμε δίσκο -εν έτει 1999…

Το φινάλε είχε πυροτεχνήματα της ΚΝΕ, καμία σχέση με την ηχορρύπανση του Dior στο Καλλιμάρμαρο, που έκαναν τη δική τους έφοδο στον ουρανό, χωρίς να πέφτουν στη λογική “κάνω θόρυβο άρα υπάρχω”. Αλλά μην καρτεράτε όσα κάνουμε να σβήσουν σαν πυροτέχνημα. Θα μείνουν ζωντανά, σαν τις αναμνήσεις από τα Ιλίσια και τα όνειρα που παίρνουν εκδίκηση στο τέλος -και δε θα είναι λυπημένο, όπως στο παραμύθι που τραγουδάει ο Μίλτος…

Τα καλύτερα έρχονται! Υπομονή ως τον Σεπτέμβρη -ή και νωρίτερα για άλλες πόλεις…

Υγ: όποιος έχασε την έκδοση της Σπουδάζουσας με το αφιέρωμα στα Αντι-ιμπεριαλιστικά διήμερα της ΚΝΕ και την ιστορία τους, δεν ξέρει τι έχασε (χαμόγελα, δάκρυα, αναμνήσεις και μια σειρά ενδιαφέρουσες πληροφορίες είναι πχ μια σύντομη σωστή απάντηση). Αλλά μπορεί να ρωτήσει τους συντρόφους και να την προμηθευτεί.

Η Φωτό είναι από άλλο Φοιτητικό Φεστιβάλ που έγινε στα Χανιά
Αλλά ήταν πολύ αντιπροσωπευτική και πολύ ωραία, για να μην αναδειχθεί…

Credits Nikos Zog