Τα συνθήματα του Γαλλικού Μάη παραμένουν πάντα… επίκαιρα

• «Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια, η άνοιξη θα έλθει» – «Αλλάξτε τη ζωή»

Η άνοιξη ήρθε, τα λουλούδια «άνθησαν», μαζί με τα 10,5 εκατομμύρια ψηφοφόρων της Λεπέν.

• «Απολαύστε τη ζωή εδώ και τώρα»

Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το σύνθημα (χίπικο και δεν μ’ αφήνει να ονειρεύομαι), όπως και οι ιμπρεσιονιστές (άσχετο, ήθελα να το πω). Πάμε στο επόμενο.

• «Ας είμαστε ρεαλιστές, ας ζητούμε το αδύνατο»

Το παράκαναν με τον ρεαλισμό. Πενήντα χρόνια μετά, μπροστά στο «δημοκρατικό» δίλημμα «τραπεζίτης ή εθνικίστρια».

• «Αν έχουμε ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία»

Δυστυχώς από τότε τη χρωστάνε στους εκμεταλλευτές τους.

• «Απαγορεύεται το απαγορεύειν»

Εκτός απ’ τον νόμο Σαρκοζί περί απαγόρευσης της γυναικείας μπούρκας (συλλήψεις και πρόστιμα), που μέχρι σήμερα διχάζει ό,τι αντιβαίνει στη θεμελιώδη αρχή της κοινωνικής συνύπαρξης.

• «Απολαύστε χωρίς φρένο»

Δεν πάτησαν και κανένα φρένο από τότε. Από τον Ντε Γκολ στον Μακρόν, τέρμα το γκάζι.

• «Αυτοί που δουλεύουν πλήττουν όταν δεν δουλεύουν. Αυτοί που δεν δουλεύουν δεν πλήττουν ποτέ»

Τέρμα η πλήξη, ευτυχείτε. Με τη μερική απασχόληση να αγγίζει το 18%. Στο όνομα εξάλλου της αντιμετώπισης της ανεργίας –ναι, τι άλλο;– να εφαρμόζονται μέτρα που επιτρέπουν στους εργοδότες να απασχολούν με τριετείς συμβάσεις μαθητείας νέους από 16 έως 25 ετών, οι οποίοι αμείβονται με μισθό ίσο με 25% έως και 78% του κατώτατου μισθού.  Άπλετος χρόνος και χρήμα βεβαίως.

• «Αφήστε το φόβο του κόκκινου στα κερασφόρα ζώα»

Δεν τον αφήσανε όμως, και ο στρατηγός Μασί (χασάπης της Αλγερίας) στριφογυρίζει ευτυχισμένος στον τάφο του.

• «Άντρες, το σιδέρωμα είναι μια καλή άσκηση»

Συμφωνώ!

• «Γονείς, μην κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας»

Δεν άκουσαν όμως, και τα ‘καναν.

• «Δεν θέλουμε έναν κόσμο όπου η βεβαιότητα ότι δεν θα πεθάνουμε από ασιτία ανταλλάσσεται με τη βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε από πλήξη»

Από το πρακτικό της «Γκρενέλ» μέχρι τον αντεργατικό νόμο Μακρόν («Ελ Κομρί»), μια βεβαιότητα δρόμος.

• «Δεν είναι παρά μόνο μια αρχή, ας συνεχίσουμε»

Αίτημα σε εκκρεμότητα.

• «Δεν υπάρχουν επαναστατικές σκέψεις, μόνο πράξεις»

Γιατί δεν το λέγατε από τότε, ότι την… κάλπη εννοούσατε;

• «Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι»

Να πω εγώ; liberté, egalité, fraternité

• «Η φαντασία στην εξουσία»

Το «Μαζί (είμαστε) η Γαλλία!» έβγαλε η κάλπη. Σεβασμός και υπακοή.

• «Τα θέλουμε όλα αμέσως τώρα»

Δεν φαντάζομαι να εννοούσαν αυτό: «Προστασία» της «εθνικής παραγωγής», ενίσχυση της «εσωτερικής ασφάλειας», στοχοποίηση των μεταναστών, καθολική κοινοβουλευτική στήριξη μιας σειράς από μέτρα καταστολής «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας».

• «Να κηρύξετε την πόλη σε κατάσταση διαρκούς ευτυχίας»

Ευτυχία, δεν λες τίποτα. Αν δεν είναι «ευτυχία» η αύξηση των «αμυντικών» δαπανών της Γαλλίας στο 2% του ΑΕΠ, τι άλλο μπορεί να είναι;

• «Η οικονομία είναι τραυματισμένη, άφησέ τη να ψοφήσει»

Αυτό, φαίνεται, κράτησε ο Μακρόν, γι’ αυτό και επικεντρώθηκε στην ανάγκη οι εταιρείες να έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν τα ωράρια εργασίας που επιθυμούν (και τους μισθούς βεβαίως βεβαίως), προσθέτοντας ότι πρέπει να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων. Για την ανασυγκρότηση της αποικιοκρατίας – συγγνώμη, της Γαλλίας.

• «Η μικρή υποχώρηση είναι μεγάλη συνθηκολόγηση»

Έχουν χάσει τον λογαριασμό με τις υποχωρήσεις, κι αυτό βγαίνει και στα 3,6 εκατομμύρια άστεγους.

• «Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή παρά να καταστρέφει τις άλλες»

Βοήθησε λίγο και η αστική τάξη. Αν δεν υπήρχε η Λεπέν, θα την είχαν εφεύρει.

• «Η ντροπή είναι αντεπαναστατική»

Το σύνθημα που τερμάτισε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (το άλλοτε τιμημένο και κυρίαρχο κόμμα του Μορίς Τορέζ) και είπε να γίνει η θλιβερή ουρά της σοσιαλδημοκρατίας.

• «Η ομορφιά στους δρόμους»

Από τα αγαπημένα μου. Να το προσαρμόσω λίγο στο σήμερα: «Ομορφιά άκουσαν, στρατό κατάλαβαν».

• «Σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω»

«Ουδέν Μακρόν αμιγές Λεπέν!..»

• «Η εξουσία βρίσκεται στην κάννη του τουφεκιού»

Ενίοτε και σε κινήματα όπως το «Nuit Debout», με συνθήματα όπως το «Με την αλληλεγγύη, τη σκέψη και τη συλλογική δράση». «Συλλογική δράση», όπως λέμε «αφεντικά και εργαζόμενοι μαζί» (ώς και στον διευθυντή τής «Λε Μοντ Ντιπλοματίκ», Σερζ Αλιμί, άρεσε αυτό το σύνθημα και ταυτίστηκε μαζί του). «Ανάκτηση του δημόσιου λόγου» έλεγαν, το άκουσε ο Μακρόν, ίδρυσε νέα πολιτική κίνηση με την κωδική ονομασία «En Marche» και λίγο αργότερα παραιτήθηκε από τη θέση του ως υπουργού Οικονομίας, διότι ήθελε να ανακτήσει την ελευθερία του, όπως δήλωνε τότε.

• «Θεέ, υποψιάζομαι ότι είστε αριστερός διανοούμενος»

Το άκουσε η Σώτη, δεν το κατάλαβε ευτυχώς, δεν της το εξήγησε και κανείς, και παραμένει στα Παρίσια. Αλλιώς θα την έκανε για πιο δημοκρατικές χώρες, χωρίς θεούς και αριστερούς.