«Θα πανηγυρίζω όσο θέλω και για ό,τι θέλω» – Απάντηση ενός φίλου του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω γιατί δεν έγινα σαν εσάς.
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω γιατί το κόμμα ανεβαίνει, σιγά αλλά σταθερά.
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω και για την άνοδό μου, και για την πτώση σου.
Αναγνώστης του 902.gr αλίευσε και μας έστειλε μία απάντηση ενός φίλου του ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τις πρόσφατες, συνεχείς επιθέσεις ενάντια στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ από τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα.
Παρ’ όλη τη συναισθηματική φόρτιση που έχει η απάντηση, εκφράζει σίγουρα τις διαθέσεις ενός κόσμου που στάθηκε αταλάντευτα δίπλα στο ΚΚΕ στις πιο δύσκολες στιγμές των τελευταίων 30 χρόνων.
Το κείμενο είναι το εξής:
«Θα πανηγυρίζω όσο θέλω και για ό,τι θέλω.
Άκου να δεις, ρε φίλε.
Πανηγύρισες όταν έγιναν οι ανατροπές του σοσιαλισμού.
Πανηγύρισες όταν διασπάστηκε το Κόμμα.
Πανηγύρισε, για το τέλος -όπως έλεγες- των ιδεολογιών (τρομάρα σου…)
Πανηγύρισες, όταν έλουζαν με σεξιστικά σχόλια την Αλέκα (αλλά τότε δεν ήταν σεξιστικά).
Πανηγύρισες, όταν το Κόμμα πήρε 4,5% γιατί νόμιζες θα διαλυθεί.
Πανηγύρισες, ένα βράδυ, βγαίνοντας από το εκλογικό κέντρο, γιατί το ΚΚΕ το είχαν περάσει η ΧΑ και οι ΑΝΕΛ.
Πανηγύρισες, όταν η “Πανσπουδαστική” είχε πάρει 3%.
Πανηγύρισες, όταν το δικό σου ΟΧΙ, το έκανες ΝΑΙ, απέναντι στο δικό μου ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ.
Πανηγύρισες όταν είδες τον εκατοντάχρονο κομμουνιστή να έχει δάκρυα στο πρόσωπό του για το ποσοστό του Κόμματος.
Πανηγύρισες, όταν άκουγες τις κομμουνίστριες μανάδες να κλαίνε, όταν έβλεπαν την κόκκινη σημαία να κατεβαίνει από τους φασίστες του Γιέλτσιν, αλλά δεν τις άκουγες που έλεγαν στα παιδιά τους “σήκω παιδί μου το Κόμμα κινδυνεύει” και κράταγαν ΡΕ “το μπαστούνι της φυλακής ανάμνηση” στο ένα χέρι και την κόκκινη σημαία στο άλλο.
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω γιατί δεν έγινα σαν εσάς.
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω γιατί το κόμμα ανεβαίνει, σιγά αλλά σταθερά.
ΝΑΙ, ΡΕ! Θα πανηγυρίζω και για την άνοδό μου, και για την πτώση σου.
Ακούγεται η φωνή της Δούρου σας στα αυτιά μου να κραυγάζει “Στο 1% θα σας πάμε” και εγώ πανηγυρίζω.
Πανηγυρίζω μαζί με τους συντρόφους μου, τους φίλους που στήριξαν το Κόμμα στις δύσκολες στιγμές. Τους φίλους που το στήριξαν και ας διαφωνούν.
Και ξέρεις, ρε συ…
Θα πάω να πανηγυρίσω πάνω από τους τάφους των μανάδων, που κλαίγοντας φώναζαν και θα φωνάζουν: Ένας αιώνας αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.
Δεν θα κλάψω για τους φασίστες που μπήκαν στη Βουλή. Θα ακονίσω τα όπλα μου για να νικήσω.
Γιατί με εμένα “Είναι και οι νεκροί στο ξάγναντο πρωτοπανηγυριώτες”».
