Ξεχασμένα λόγια του μαρξισμού για τους εκλογικούς θεσμούς

Ένας από τους κομμουνιστές επαναστάτες που μισούν περισσότερο οι δεξιοί και οι αριστεροί διανοούμενοι της αστικής τάξης είναι ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ (Влади́мир Ильи́ч Улья́нов), ο δικός μας Λένιν. Θα ήθελαν να μην έχει εμφανιστεί στην Ιστορία, να μην έχει ηγηθεί της Οκτωβριανής Επανάστασης και, ανάμεσα στ’ άλλα, να μην έχει γράψει κανένα από τα επαναστατικά του κείμενα. Κι ένα από αυτά που θα ήθελαν να εξαφανίσουν για πάντα είναι το «Κράτος και Επανάσταση».

Στο έργο αυτό, και πιο συγκεκριμένα στο τρίτο κεφάλαιο που φέρει το χαρακτηριστικό τίτλο «Η κατάργηση του Κοινοβουλευτισμού», ο Λένιν στηρίζεται στις θέσεις που διατύπωσε ο Μαρξ για τους θεσμούς της Κομμούνας των Παρισίων και στην αρνητική κριτική του για τους αστικούς εκλογικούς θεσμούς: «Αντί ν’ αποφασίζεται μια φορά κάθε τρία ή έξι χρόνια ποιο μέλος της άρχουσας τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά (ver-und zertreten) το λαό στη Βουλή, αντί γι’ αυτό, το καθολικό εκλογικό δικαίωμα έπρεπε να χρησιμεύσει στον οργανωμένο σε κομμούνες λαό…». Συνηγορώντας στη βασική αυτή θέση του Μαρξ, ο Λένιν συμπλήρωσε:«Αυτή η θαυμάσια κριτική του κοινοβουλευτισμού, που έγινε το 1871, εξαιτίας της κυριαρχίας του σοσιαλσοβινισμού και του οπορτουνισμού, συγκαταλέγεται επίσης σήμερα στα “ξεχασμένα λόγια” του μαρξισμού. Επαγγελματίες υπουργοί και βουλευτές, προδότες του προλεταριάτου και “επιχειρηματίες” σοσιαλιστές των ημερών μας παραχώρησαν την κριτική του κοινοβουλευτισμού ολοκληρωτικά στους αναρχικούς και πάνω σ’ αυτή τη βάση κήρυξαν “αναρχισμό” οποιαδήποτε κριτική του κοινοβουλευτισμού».

«Επαγγελματίες υπουργοί και βουλευτές, προδότες του προλεταριάτου και “επιχειρηματίες” σοσιαλιστές των ημερών μας…». Έχει κανείς την εντύπωση πως ο Λένιν μιλάει για όλους αυτούς τους δεξιούς και «αριστερούς» πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης που βασανίζουν για λογαριασμό της τον ελληνικό λαό και όλους τους λαούς του καπιταλιστικού κόσμου.

Στα «ξεχασμένα λόγια» του μαρξισμού συγκαταλέγονται και τα παρακάτω που διατύπωσε ο Μαρξ, μιλώντας για τους θεσμούς της Κομμούνας των Παρισίων:

«Η Κομμούνα σχηματιζόταν από τους δημοτικούς συμβούλους που είχαν εκλεγεί με βάση το γενικό εκλογικό δικαίωμα στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σ’ οποιαδήποτε στιγμή. Η πλειοψηφία τους αποτελούνταν φυσικά από εργάτες ή από αναγνωρισμένους εκπροσώπους της εργατικής τάξης. Η Κομμούνα δεν επρόκειτο να είναι ένα κοινοβουλευτικό αλλά ένα εργαζόμενο σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα. Η αστυνομία, που ως τότε ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως από όλες τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της Κομμούνας, που μπορούσε να ανακληθεί σ’ οποιαδήποτε στιγμή. Το ίδιο έγινε και με τους δημόσιους υπαλλήλους σ’ όλους τους κλάδους της διοίκησης. Από τα μέλη της Κομμούνας ως τους κατώτερους υπαλλήλους η δημόσια υπηρεσία έπρεπε να αμείβεται με εργατικούς μισθούς. Όλα τα αποχτημένα δικαιώματα και οι επιχορηγήσεις για έξοδα παραστάσεως στους ανώτερους αξιωματούχους του κράτους καταργήθηκαν μαζί με τους ίδιους τους αξιωματούχους. Όχι μόνο η διοίκηση του δήμου, μα και όλα τα καθήκοντα που ως τότε εξασκούσε το κράτος, πέρασαν στα χέρια της Κομμούνας». (βλ. Μαρξ, Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία, στο ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ «ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ», τόμος 1ος, αχρονολόγητο, έκδοση Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε, σελ. 620-621)

Σκληρά λόγια για τους αστούς υπουργούς, βουλευτές και επαγγελματίες «αριστερούς» μας! Κι επειδή ξέρουν καλά ότι αν συντριβεί το αστικό κράτος και το κοινοβούλιό του, αυτοί θα χάσουν το πολιτικό τους επάγγελμα και τα προνόμιά τους, προτιμούν να μη λένε κουβέντα.