Πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό, για την ύπαρξη του Κόμματος και τον επαναστατικό χαρακτήρα του

Οπορτουνισμός σημαίνει θυσία των μόνιμων και ουσιαστικών συμφερόντων του κόμματος στα στιγμιαία, στα παροδικά, στα δευτερεύοντα συμφέροντα.

Β.Ι. Λένιν, «Ο Ρώσος ριζοσπάστης λέει: “Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα”».

Άπαντα, τόμ. 14ος, σελ. 37, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Ο οπορτουνισμός είναι «απόσπασμα» της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής μέσα στο διεθνές εργατικό κίνημα. Για να νικήσει ο σοσιαλισμός πρέπει να συντριβεί ιδεολογικά ο οπορτουνισμός.

Ο οπορτουνισμός έχει αντικειμενική βάση. Τον γεννούν και τον αναπαράγουν μικροαστικά στρώματα που καταστρέφονται και μπαίνουν στις γραμμές της εργατικής τάξης, νέα μισθωτά τμήματα επιστημόνων, καθώς και οι μεγάλες διαστάσεις που έχει προσλάβει η «εργατική αριστοκρατία», χάρη σε μέρος από τα υπερκέρδη που το κεφάλαιο μοιράζει για να εξαγοράζει ένα στρώμα εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και την Τοπική Διοίκηση. Επιπλέον, στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού ωθεί και η αδυναμία αγωνιστικών δυνάμεων να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Σύγχρονη υλική βάση του οπορτουνισμού αποτελούν και τα διάφορα προγράμματα της ΕΕ.

Για την αντιμετώπιση του οπορτουνισμού χρειάζεται, παράλληλα με το ισχυρό ιδεολογικό μέτωπο, και η ουσιαστική πολιτικοποίηση των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Στις 24 του Ιούνη 1991, μετά την αποχώρηση των μελών της ΚΕ του ΚΚΕ που προσχώρησαν στο Συνασπισμό, αφού δεν είχαν καταφέρει να διαλύσουν το ΚΚΕ μέσω της διάχυσής του στο Συνασπισμό, πραγματοποιήθηκε ογκώδης συγκέντρωση του Κόμματος στο Πεδίο του Άρεως. Σ’ αυτήν διατρανώθηκε ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας, η συνέχιση της ύπαρξης και δράσης του για την ιστορική προοπτική της εργατικής τάξης.

«Ο οπορτουνισμός δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν είναι σφάλμα, δεν είναι αστοχία, δεν είναι προδοσία ορισμένων ατόμων, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής. Δεν εμβαθύνουν όμως όλοι στη σημασία αυτής της αλήθειας. Τον οπορτουνισμό τον έθρεψε ο λεγκαλισμός».

Β.Ι. Λένιν, «Η χρεοκοπία της II Διεθνούς», Άπαντα, τόμ. 26ος, σελ. 257, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Εκδόσεις του ΚΚΕ, στο πεδίο της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης με τον οπορτουνισμό.

Όλη η διαδρομή του ΚΚΕ είναι πάλη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική με τον ταξικό αντίπαλο, με όλες τις μορφές επίθεσής του. Με την άμεση επίθεση του αστικού κράτους και του αστικού πολιτικού συστήματος και με την έμμεση, με την υπονόμευση από τον οπορτουνισμό, που δρα στις γραμμές του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Το ΚΚΕ έδωσε σκληρές μάχες με τον οπορτουνισμό, επίπονες προσπάθειες για να κρατηθούν τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης και η Αλέκα Παπαρήγα στην ογκώδη συγκέντρωση του Κόμματος στο Πεδίο του Άρεως, στις 24 του Ιούνη 1991, στην οποία διατρανώθηκε ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας, η συνέχιση της ύπαρξης και δράσης του για την ιστορική προοπτική της εργατικής τάξης.

Παλιοί εχθροί του Κόμματος, πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ο λικβινταρισμός, ο τροτσκισμός-αρχειομαρξισμός.

Το Κόμμα μας έχει συγκεντρώσει πλούσια εμπειρία από τη δράση και εξέλιξη του λεγόμενου «ευρωκομμουνισμού», από το ρεύμα της «ανανέωσης» του κομμουνιστικού κινήματος, που συνιστά αναπαλαίωση σοσιαλδημοκρατικών αρχών και πρακτικών, από τη γραμμή της «ενότητας της αριστεράς» για την κατάκτηση μιας «αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας», που αποτελεί έκφραση μιας πολιτικής διαχείρισης του συστήματος.

«Ο δημαγωγός», έργο του George Grosz, 1928.

«Όταν οι άνθρωποι που κουράστηκαν και έσπασαν ανεβαίνουν στο βήμα της δημοσιογραφίας και διακηρύσσουν ότι η φυγή τους δεν είναι εκδήλωση κούρασης, αδυναμίας, διανοουμενίστικης παλιανθρωπιάς, αλλά πράξη αξιέπαινη, και επιπλέον φορτώνουν την ευθύνη στην παράνομη οργάνωση που την παρουσιάζουν σαν «ανίκανη για δράση» ή «άχρηστη» ή «απονεκρωμένη» κτλ., τότε οι φυγάδες αυτοί γίνονται σιχαμεροί αποστάτες, προδότες. Τότε οι φυγάδες αυτοί γίνονται οι χειρότεροι συμβουλάτορες και εξίσου επικίνδυνοι εχθροί του εργατικού κινήματος».

Β.Ι. Λένιν, «Πώς η Β. Ζάσουλιτς χαντακώνει το λικβινταρισμό», Άπαντα, τόμ. 24ος, σελ. 27, εκδ. Σύγχρονη Εποχή

Στις δεκαετίες 1950 και 1960 επιχειρήθηκε, από την οπορτουνιστική πτέρυγα, η διάλυση του ΚΚΕ, μέσω της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ).

Σημαντική στιγμή στη διαπάλη με τον οπορτουνισμό εκείνης της περιόδου ήταν η 12η Ολομέλεια της ΚΕ το Φλεβάρη του 1968. Η ύπαρξη του ΚΚΕ, ως κόμματος νέου τύπου, κρίθηκε για άλλη μια φορά, τα κύρια πυρά του αναθεωρητισμού στράφηκαν κατά των οργανωτικών θεμελίων του ΚΚΕ, της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Αριστερά: Η «Αδούλωτη Αθήνα», έκτακτο φύλλο της παράνομης έκδοσης της ΚΟΑ του ΚΚΕ, το Φλεβάρη του 1968, με την απόφαση της ΚΟΑ για τη στήριξη των αποφάσεων της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Δεξιά: Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» (Μάρτης 1968), με την ανακοίνωση του Προεδρείου της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, το Φλεβάρη του 1968, για τις αποφάσεις της Ολομέλειας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως τις αρχές του 1991 επιχειρήθηκε η διάλυση του ΚΚΕ μέσα από το «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου».

Το ΚΚΕ δε λύγισε, άντεξε. Στα χρόνια που πέρασαν από τότε επιβεβαιώθηκε ότι, αν το ΚΚΕ λύγιζε, η κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ χειρότερη για την εργατική τάξη, το λαό. Κυρίως θα είχε σβήσει η φλόγα της ελπίδας και της κομμουνιστικής προοπτικής.

Από την ογκώδη συγκέντρωση του Κόμματος στο Πεδίο του Άρεως, στις 24 του Ιούνη 1991, στην οποία διατρανώθηκε ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας, η συνέχιση της ύπαρξης και δράσης του για την ιστορική προοπτική της εργατικής τάξης.

Σήμερα, ο οπορτουνισμός βοηθιέται περισσότερο από τον αρνητικό διεθνή συσχετισμό των δυνάμεων, από τις νέες δυσκολίες που διαμορφώνει στη ζωή των εργαζομένων η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Σήμερα, ο αγώνας ενάντια στον οπορτουνισμό πρέπει να ενταθεί, γιατί συγκαταλέγεται στα κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί είναι ο δούρειος ίππος που οδήγησε στην ανάπτυξη και νίκη της αντεπανάστασης.

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ, επαναστάτες ηγέτες του γερμανικού προλεταριάτου. Δολολοφονήθηκαν από τα όργανα της κυβέρνησης των σοσιαλδημοκρατών, Έμπερτ – Σάιντενμαν, το Γενάρη του 1919.

ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

(…) Ο Καρλ Λίμπνεχτ και η Ρόζα Λούξεμπουργ δεν υπάρχουν πια στη ζωή.

(…) Ξέραμε ότι οι αστοί είνε εχθροί μας και δεν περιμέναμε καλό από δαύτους. Στην προκειμένη περίπτωση όμως μια κυβέρνηση που την ανέβασε στην εξουσία η επανάσταση και η επαναστατική δραστηριότης, η αδάμαστη πάλη των εργατών και στρατιωτών, μια τέτοια κυβέρνηση δολοφόνησε τους πρώτους προμάχους της επανάστασης.

Ναι. Εργάτες και Σύντροφοι. Μπροστά σε σας, μπροστά στη Διεθνή, μπροστά στον κόσμο, μπροστά στους χρόνους και μπροστά στην ιστορία κατηγορούμε την κυβέρνηση Έμπερ -Σάϊντεμαν – Νόσκε ότι συνειδητά και θελητά προκάλεσε τη δολοφονία του Καρλ Λίμπνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργ.

(…) Προλετάριοι όλων των χωρών.

Το έγκλημα αυτό θα βρη άλλους δικαστές.

Διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, στις 18 Γενάρη στη Λειψία.

Σύντροφοι, απευθυνόμαστε σε σας. Σε σας ανήκει το δικαίωμα να εκδώσετε την απόφαση. Εκείνοι, που τόσο άναντρα τους δολοφόνησαν, για σας αγωνίστηκαν, για σας τους καταδυναστευομένους. Ζούσαν για σας και για σας πέθαναν. Υπήρξαν αρχηγοί σας και φίλοι σας.

Προλετάριοι σηκώστε τη φωνή σας.

Αιώνιο αίσχος στους δολοφόνους.

Ας μη βρουν θέση μέσα στους συντρόφους σ’ όλο τον κόσμο, ας τους πλακώση το βάρος των κακουργημάτων τους, μαζί και τους κεφαλαιοκράτες τους αφέντες τους.

Απευθυνόμαστε σε σας την ημέρα τούτη την τρομερή. Μην αφήσετε να πάνε ανώφελα οι δυο τούτοι θάνατοι. Η τελευταία σκέψη των δολοφονημένων υπήρξε για σας, για την απελευθέρωσή σας.

(…) Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθήτε.

Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ομάς «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ».

Στα τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία των Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ, αναδημοσίευση στο Ριζοσπάστη της Ανακοίνωσης του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Σπαρτακιστές) όπου καταγγέλλεται το έγκλημα και η αντεπαναστατική δράση της Σοσιαλδημοκρατίας προς τους προλετάριους όλων των χωρών, (αποσπάσματα του δημοσιεύματος βλέπετε στην ανάρτησή μας).

«Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από ένα απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι. Είμαστε από όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς και όχι να πέσουμε στο γειτονικό βάλτο, που οι κάτοικοί του από την αρχή μας κατέκριναν. γιατί ξεχωρίσαμε σε ιδιαίτερη ομάδα και διαλέξαμε το δρόμο του αγώνα αντί το δρόμο της συμφιλίωσης».

Β.Ι. Λένιν, «Τι να κάνουμε;», Άπαντα, τομ. 6ος, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.

Από την ογκώδη συγκέντρωση του Κόμματος στο Πεδίο του Άρεως, στις 24 του Ιούνη 1991, στην οποία διατρανώθηκε ο κομμουνιστικός του χαρακτήρας, η συνέχιση της ύπαρξης και δράσης του για την ιστορική προοπτική της εργατικής τάξης.

ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ

Όσοι μπορούν να φύγουν, πρέπει να το κάνουν
Να τους παρακαλούν να μείνουνε δεν κάνει.
Πρέπει να μείνουν μόνο όσοι δεν μπορούν να φύγουν.
Πώς μπορεί κανείς να σταματήσει
Όποιον μπορεί να φύγει;
Τους ανθρώπους που βρίσκονται σ’ αμηχανία
Κανένας δεν μπορεί να σταματήσει.

Αλλά και στους καλούς καιρούς
Δεν πρέπει κανείς να σταματάει όσους μπορούν να φύγουν.
Γιατί μπορεί άσκημοι καιροί να ’ρθούνε.

Μαζί μας στον αγώνα θα βαδίσουν μόνο
Όσοι απειλούνται όπως εμείς
Σε τι μας χρησιμεύει αλήθεια ν’ αρέσουνε
Οι φάτσες μας στους άλλους;

Λοιπόν, τους λέμε: σήμερα
Είναι ακόμα ελεύθερος ο δρόμος  που οδηγεί μακριά μας
Ο κλοιός γύρω μας δεν έχει ακόμα κλείσει.
Εκείνος, που αλλού κάπου ένα καταφύγιο έχει, μπορεί να φύγει.
Όποιος έχει ένα φίλο στους εχτρούς ανάμεσα
Ακόμα τώρα έχει τη δυνατότητα να φύγει.

Για να μείνουμε μονάχοι τελικά εμείς, οι καθάριοι άνθρωποι
Που δεν μπορούμε να φύγουμε.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1992

*Από το Λεύκωμα για τα 90χρονα του ΚΚΕ (εκδ. Σύγχρονη Εποχή)

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ