Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος! Τι ΣΥΡΙΖΑ, τι Μέρκελ… – Πόση ελπίδα αντέχετε;

Ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου, ελπίδα ο Ομπάμα, ελπίδα ο Μπάιντεν, ελπίδα τώρα και ο Σολτς. Πόση ελπίδα μπορεί να αντέξει πια κι αυτός ο δύσμοιρος “προοδευτικός κόσμος”; Πόσες αυταπάτες χρειάζεται για να καταπιεί αμάσητη τη στήριξη “χωρίς αυταπάτες”, σε έναν ακόμα ηγέτη του γερμανικού ιμπεριαλισμού;

Πριν από μερικά χρόνια τα στελέχη της κυβερνώσας Αριστεράς -που δεν είχε γίνει ακόμα κυβέρνηση- μιλούσαν σε σκληρούς τόνους για τους γερμανοτσολιάδες και μας έλεγαν κατ’ ουσίαν πως “ένας είναι ο εχθρός, ο Μερκελισμός”. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση όμως, τα πράγματα μετατράπηκαν διαλεκτικά στα αντίθετά τους, ενώ η ελπίδα έγινε έρπης και απελπισιά. Το αφήγημα σταδιακά άλλαξε, η Μέρκελ έγινε καλή φίλη αν όχι στρατηγική σύμμαχος, ενώ η “αριστερή κυβέρνηση” απέκλειε το κέντρο της Αθήνας από τον εχθρό-λαό, για να την προστατέψει από τις θορυβώδεις διαδηλώσεις.

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει μια πλήρη κυβίστηση, πουλώντας σε νέα συσκευασία την ίδια μουχλιασμένη ελπίδα για το SPD, που συγκατοικούσε στην κυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να το κάνει και μετά τις εκλογές, χωρίς να διαφοροποιείται σε κανέναν στρατηγικό τομέα. Ο αρθρογράφος της Αυγής μας λέει πως ακόμα και από τη δική του σκοπιά δεν τρέφει αυταπάτες για διαφορετικές πολιτικές επιλογές στο Σύμφωνο Σταθερότητας και την “προοδευτική ολοκλήρωση της ΕΕ”, κλείνει όμως αισιόδοξα με αυτό ακριβώς για τις “προσδοκώμενες προοδευτικές αποχρώσεις” σε δευτερεύοντα θέματα, από έναν σοσιαλδημοκράτη ηγέτη που είναι “πιο κοντά στον δικό μας…”

Δεν τρέφουμε αυταπάτες: μόνο οι προσδοκώμενες προοδευτικές αποχρώσεις των επιλογών του στα ευρωτουρκικά, τα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό μας κάνουν να υποστηρίζουμε  Όλαφ Σόλτς∙ ιδεολογικά τον προτιμάμε επειδή είναι πρόεδρος του SPD, σοσιαλδημοκράτης δηλαδή. Που πάει να πει πιο κοντινός σε εμάς και στον δικό μας, τον Αλέξη Τσίπρα.

Κερδάμε αδέρφια!

Πριν από τη θεία Άγκελα, είχε γίνει κάτι παρόμοιο και με τον θείο Σαμ. Από τους πρωτοσέλιδους πανηγυρικούς τίτλους της Αυγής για τον Ομπάμα ως την ατάκα του Τσίπρα για τον διαβολικά καλό Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ήταν μια κυβέρνηση (ΠΦΑ) δρόμος. Τώρα βλέπουμε την αντίστροφη διαδρομή, με νέες χρεοκοπημένες ελπίδες για τον Μπάιντεν και την αλλαγή που έρχεται -ήδη από τα χρόνια του Ανδρέα, αλλά κόλλησε στην κίνηση και άργησε στο ραντεβού με την Ιστορία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε άψογα από κυβερνητικές θέσεις τόσο με τον γερμανικό όσο και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για Μνημόνια και Βάσεις ή ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Τώρα η Αυγή πουλάει στο αναγνωστικό της κοινό “χωρίς αυταπάτες” (αθάνατο σύνθημα του ΣΕΚ, από τα χρόνια του Ανδρέα και αυτό) ένα κάρο αυταπάτες. Όχι για κάποια αλλαγή, αλλά για το “μικρότερο κακό”, που φέρνει στο τέλος πάντα και με μαθηματική ακρίβεια το μεγαλύτερο.

Το αποτέλεσμα το ξέρουμε καλά και μας το έδειξε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, πχ στο περιβόητο δημοψήφισμα του ’15. Τι ΣΥΡΙΖΑ, τι Μέρκελ…

Αν όμως κάποιος αρνείται να πάρει μέρος σε αυτή την εμποροπανήγυρη πολιτικής ελπίδας, τότε είναι δογματικός μηδενιστής, όπως αυτοί που έβαζαν το σύνθημα “Τι Πλαστήρας τι Παπάγος” -που το πρόβαλλε και η Αυγή στην εποχή του, οπότε τώρα καταθέτει διαπιστευτήρια για τη μετάνοιά της.

Δεν έχει σημασία ότι η ουσία του συνθήματος αποδείχτηκε ιστορικά σωστή -με τον Πλαστήρα να προσυπογράφει την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και να βάφει τα χέρια του με το αίμα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Δεν έχει καν σημασία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν για χρόνια στο όριο της κοινοβουλευτικής επιβίωσης και συνθλιβόταν για χρόνια στις μυλόπετρες του δικομματισμού. Σημασία έχει ότι σφραγίζει την πολιτική του μετεξέλιξη (τη μόνη πραγματική αλλαγή για την οποία είναι ικανός), στα χνάρια του προ 100ετίας SPD, με γνήσια πασοκικές μεθόδους -και πλαστηρικές αν προτιμάτε- που κατά έναν καθόλου παράδοξο τρόπο βγάζουν πάντα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τη Δεξιά, τη Μέρκελ και όλα όσα υποτίθεται πως αντιπαλεύουν…