Το «μέτωπο» κατά της ανόδου της ακροδεξιάς… και άλλα παραμύθια χωρίς αίσιο τέλος

Οσα γράφονται, όσα λέγονται και όσα εννοούνται – πόσο μάλλον αυτά που γίνονται πίσω από «κλειστές πόρτες» – τις τελευταίες μέρες σχετικά με την «ανάγκη συσπείρωσης των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων ώστε να σταματήσει η επέλαση της ακροδεξιάς», είναι εξόχως αποκαλυπτικά.

Με επίκεντρο τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία και με αφορμή την ανακοίνωση πρόωρων εκλογών από τον Μακρόν – λόγω της «πρωτιάς» του κόμματος Λεπέν στις πρόσφατες εκλογές – έχει σημασία να καταγραφούν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία και τοποθετήσεις για το τι πραγματικά είναι αυτά τα διάφορα «μέτωπα» που κάθε τόσο στήνονται, κυρίως στη Γαλλία, και για το αν τελικά εμπόδισαν τη λεγόμενη «άνοδο της ακροδεξιάς».

* * *

Τι γίνεται, λοιπόν, αυτήν την περίοδο στη Γαλλία;

Για ακόμα μια φορά δημιουργήθηκε «προοδευτικός πόλος» ώστε να αποτραπεί η νίκη της Λεπέν στις επερχόμενες, πρόωρες, βουλευτικές εκλογές. Από όσα γράφονται, χωρίς να έχουν καταλήξει τα παζάρια, θα αποτελείται από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και την «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν. Θυμίζουμε ότι και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές είχε συγκροτηθεί ανάλογη «αντι-ακροδεξιά» συμμαχία, το NUPES, με τη συμμετοχή των ίδιων κομμάτων.

Ο επικεφαλής του πάλαι ποτέ κραταιού Γκολικού κόμματος, Ερίκ Σιοτί, δήλωσε ουσιαστικά ότι πρέπει να συμμαχήσει το κόμμα του με την Λεπέν, αφού «τα ίδια λέμε». Η δήλωσή του αυτή καταδικάστηκε από μέρος στελεχών του συγκεκριμένου κόμματος.

Ο Πρόεδρος Μακρόν, επίσης, έχει κάνει την εξής – τουλάχιστον «διφορούμενη» – δήλωση, ότι «τείνει το χέρι σε όσους είναι έτοιμοι να έρθουν να κυβερνήσουν στην κατεύθυνση ενός φιλόδοξου ριζοσπαστισμού». Ενώ, παράλληλα, γράφτηκε πως ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι το κόμμα του Μακρόν πιθανόν δεν θα κατεβάσει υποψηφίους στις περιφέρειες (στη Γαλλία όλες οι περιφέρειες είναι μονοεδρικές), όπου θα υπάρχουν υποψήφιοι από το «δημοκρατικό τόξο».

Τέλος, διάφοροι «πολιτικοί αναλυτές» γράφουν ότι η κίνηση του Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές γίνεται, το πιθανότερο, για να «εκθέσει» την Λεπέν σε κυβερνητικές ευθύνες, προκειμένου «να αφήσει πίσω τον λαϊκισμό της» ή/και για «να ανοίξει δρόμους συνεργασίας με την Αριστερά».

* * *

Τι «δείχνουν» τα παραπάνω με βάση την πρόσφατη και παλαιότερη πείρα;

Πρώτον, ότι κάθε τέτοιο «προοδευτικό μέτωπο», που συγκροτείται από βαθιά συστημικές δυνάμεις, οι οποίες προωθούν επί της ουσίας όλη την αντιδραστική ατζέντα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των αναδιαρθρώσεων της ΕΕ, υπερασπίζεται το καπιταλιστικό σύστημα και τους θεσμούς του και δεν μπορεί παρά να εκφυλίζεται συνεχώς και να αντιδραστικοποιείται και το ίδιο.

Επιπλέον, έχει αποδειχθεί ιστορικά πολλές φορές ότι η βαθιά «συστημική» πολιτική που ακολουθούν οι λεγόμενες «προοδευτικές» και «αριστερές» δυνάμεις, οδηγεί εργατικές – λαϊκές μάζες στην απογοήτευση και τις καθιστά ευάλωτες στην ψευδεπίγραφη «αντισυστημική» ρητορεία ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο όχι μόνο αυτά τα «μέτωπα» δεν μπορούν να αποτελέσουν «αντίπαλο δέος» στη λεγόμενη ακροδεξιά, αλλά την αξιοποιούν και ως μπαμπούλα για να δικαιώσουν τις αντιδραστικές και αντιλαϊκές πολιτικές τους, ενώ καθόλου δεν εμποδίζουν την εκλογική άνοδό της.

* * *

Για του λόγου το αληθές αξίζει να σημειώσουμε τα εξής:

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έστω σαν σενάριο, καταγράφεται ότι ο Μακρόν θα «διευκολύνει» το να βρεθούν αντιμέτωποι η Λεπέν με τον «προοδευτικό πόλο». Με άλλα λόγια, ο Μακρόν, που έφτασε μέχρι το σημείο να παρακάμπτει το Κοινοβούλιο, για να περάσει το τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, εντάσσεται κι αυτός στους αντιπάλους της ακροδεξιάς. Είναι ο ίδιος Μακρόν που ψήφισε μαζί με την Λεπέν το νέο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση στη Γαλλία!

Ο υπερ-προβεβλημένος και στη χώρα μας νέος «ηγέτης» του πάλαι ποτέ κραταιού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ραφαέλ Γκλικσμάν, ασκεί κριτική στον Μακρόν ότι δεν στέλνει αρκετά όπλα στο μακελειό της Ουκρανίας! Με αυτόν τον «πολεμοκάπηλο» για μπροστάρη θα τσακίσουν την ακροδεξιά;

Τα «προοδευτικά» μέτωπα που στήνονται στη Γαλλία εναντίον αρχικά του πατέρα και σήμερα της Λεπέν – ιδιαίτερα σε δεύτερους γύρους διαφόρων εκλογών – έχουν ιστορία 30 χρόνων και βάλε. Πέραν του ότι έγιναν πλυντήριο για τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφάρμοσαν π.χ. ο Σιράκ, ο Σαρκοζί, ο Ολάντ, ο Μακρόν κ.ά., τελικά ωφέλησαν ή ζημίωσαν την Λεπέν; Ρητορικό το ερώτημα, γιατί τα αποτελέσματα είναι οφθαλμοφανή.

Δεύτερον, για ακόμα μια φορά ξεσκεπάζεται ο «ψευτο-αντισυστημικός» χαρακτήρας των λεγόμενων ακροδεξιών δυνάμεων. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό αυτό που λένε οι ίδιοι πολιτικοί παράγοντες, που κατά τ’ άλλα τούς αποκαλούν… «απειλή». Λένε δηλαδή ότι όταν βρεθούν στην εξουσία οι ακροδεξιοί, θα κάνουν τα ίδια με αυτούς, καθώς η διαχείριση του συστήματος και οι στρατηγικές επιλογές της γαλλικής αστικής τάξης μπορεί να ανέχονται και καμιά προεκλογική παραφωνία, αλλά τα κυβερνητικά πόστα απαιτούν τον «ρεαλισμό» που επιβάλλουν τα άμεσα συμφέροντα των ομίλων.

Δεν πρόκειται άλλωστε να διανύσουν και καμιά τεράστια απόσταση αυτές οι δυνάμεις, που από τη φύση τους είναι δυνάμεις του συστήματος και του κεφαλαίου. Η διακυβέρνηση Μελόνι στην Ιταλία είναι το πιο άμεσο παράδειγμα.

* * *

Τρίτον, στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν και μια πιο τραγελαφική νότα. Ποιοι αλήθεια καλούν σε συγκρότηση τέτοιων «μετώπων» για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς; Το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστάτησε στη συγκυβέρνηση με τον – μέχρι τότε – περιθωριακό, ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη; Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Αριστερά, επίσης των μνημονίων και της στρατηγικής συμμαχίας με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου; Ελεος πια! Και δεν αναφερόμαστε καν στη ΝΔ! Στελέχη της ήταν ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου και άλλοι ακροδεξιοί αστέρες.

Ηταν και είναι ΟΛΟΙ τους συνδιαμορφωτές και υποστηρικτές τού «δεν υπάρχει εναλλακτική» πέρα από τη «ρεαλιστική» διαχείριση του βάρβαρου συστήματος. Ηταν και είναι ΟΛΟΙ τους υποστηρικτές της αστικής «δημοκρατίας και ελευθερίας», που προωθεί κάθε αντιδραστικό και ανορθολογικό σχέδιο, περιθωριοποιεί τους εργαζόμενους και τον λαό από τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, τοποθετώντας τον σε ρόλο παθητικού χειροκροτητή – ψηφοφόρου «σωτήρων», πάντα στη λογική του «μικρότερου κακού» που συνεχώς φέρνει το μεγαλύτερο.

* * *

Στην Ελλάδα, όμως, υπάρχει το ΚΚΕ. Υπάρχει μαχητικό εργατικό – λαϊκό κίνημα με διάθεση σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική και ό,τι αντιδραστικό αυτή γεννά. Και αυτός είναι λόγος να ελπίζουμε κοιτώντας και τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες αποφασισμένοι κομμουνιστές και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που δεν τα βάφουν μαύρα και δεν θα μείνουν «κλεισμένοι στο σπίτι τους». Θα αποκαλύπτουν το σάπιο αντιδραστικό και φιλοπόλεμο μπλοκ αστικών πολιτικών δυνάμεων που παρουσιάζονται ως «προοδευτικές». Θα αποκαλύπτουν και θα ξεσκεπάζουν και τους «φιλειρηνιστές» συστημικούς τύπου Βελόπουλου, που υποστηρίζουν τον «φιλειρηνιστή» Τραμπ, ο οποίος είναι υπέρ της σφαγής της Παλαιστίνης, την κάθε Λατινοπούλου, μιμήτρια της «παραδοσιακής γυναίκας Μελόνι», που έχει γίνει υπόδειγμα πολιτικής για την ίδια την ΕΕ.

Κυρίως, εδώ υπάρχει ΚΚΕ που δίνει όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση. Που εμπνέεται από τους μεγαλειώδεις αγώνες των λαών της Ευρώπης και πρωτοστατεί για τον συντονισμό τους. Που δίνει μάχες για την ισχυροποίησή του, για τον απεγκλωβισμό εργατικών – λαϊκών δυνάμεων από τα αστικά κόμματα κάθε εκδοχής. Που προβάλλει ότι ο καπιταλισμός – και όλα τα αντιδραστικά και αποκρουστικά «προϊόντα» του – δεν είναι το τέλος της Ιστορίας, ότι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση στον 21ο αιώνα.

Σ. Σ.

Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Αποκαλυπτικά» της εφημερίδας «Ριζοπάστης», Πέμπτη 13 Ιούνη 2024.

Εικόνα: Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη