Το ΠΑΣΟΚ μας έσωσε από το ΚΚΕ και την αλβανοποίηση…

Στο βιβλίο του Γ. Μαρίνου που κυκλοφόρησε πρόσφατα, αναφερθήκαμε σε μία άλλη ανάρτησή μας, σε σχέση με ένα επίμαχο απόσπασμα, που παρουσίαζε το Φλωράκη, τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ, έτοιμο να απαγορεύσει τις απεργίες, για να πάει μπροστά ο τόπος. Ήταν λογικό κι επόμενο να τραβήξει αυτό την προσοχή και το κίτρινο ενδιαφέρον στο διαδίκτυο και ορισμένα ΜΜΕ.

Σε αντίθεση πάντως με την εντελώς αναξιόπιστη “μαρτυρία” του Γ. Μαρίνου, που κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να διασταυρώσει ή να διαψεύσει, και προσπερνώντας τον πειρασμό να αναφερθούμε στην αυταρέσκεια που αναβλύζει από το κείμενο, τις αντινομίες του και σε άλλα πιπεράτα ανέκδοτα περιστατικά -όπως πχ με τον Κώστα Κάππο που ούτε αυτός ξέφυγε από τη γραφίδα του Μαρίνου που περιέργως έχει μια αδυναμία να αναφέρεται σε άτομα που δε ζουν για να του απαντήσουν- υπάρχει ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον κείμενο-νεκρολογία του Μαρίνου για τον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε δημοσιευτεί το 96′ στον Ταχυδρόμο, και συμπύκνωνε πολύ εύστοχα κάποια χαρακτηριστικά του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και την προσφορά του. Όχι στο λαό, που “έφαγε ψωμάκι και ξεπέρασε τον μπαμπούλα της Δεξιάς” αλλά αυτές που προσέφερε στο αστικό καθεστώς και τη σταθερότητά του, απορροφώντας το ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης για να τον διοχετεύσει σε ακίνδυνα μονοπάτια, γλιτώνοντας τη χώρα από τον κομμουνισμό και την… “αλβανοποίηση”.

Το κείμενο είναι εύγλωττο από μόνο του και δε χρειάζεται άλλα εισαγωγικά στοιχεία από μέρους μας.

Αν ήθελε κανείς να αναζητήσει και να σταθεί στη θετικότερη και μάλλον αναμφισβήτητη συνεισφορά του Ανδρέα Παπανδρέου διά της δημιουργίας του ΠΑΣΟΚ και της ραγδαίας σαρωτικής ανάδειξής του στη μείζονα πολιτική δύναμη της χώρας, αυτή -κατά την ταπεινή μας γνώμη- έγκειται στο ότι υφάρπαξε όλη τη λαϊκίστικη συνθηματολογία της κομμουνιστικής αριστεράς και στέγασε κάτω από το Κίνημα που δημιούργησε, τις κοινωνικές δυνάμεις που βρίκονταν στο περιθώριο και προσέβλεπαν στο σοσιαλισμό, ως σωτήρια λύση. Έτσι, απέτρεψε τη μετά τη δικτατορία ανάδειξη του ΚΚΕ και των λοιπών μαρξιστικών κομμάτων στον καθοριστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.

Υιοθετώντας τη μαρξιστική συνθηματολογία και πλειοδοτώντας αδίστακτα, πέτυχε να προσελκύσει στο κίνημά του τους περισσότερους νοσταλγούς του υπαρκτού σοσιαλισμού -αλλά και ευρύτερα των σοσιαλιστικών ιδεωδών, που τότε μεσουρανούσαν ακόμα-, οι οποίοι αναζητούσαν κομματική στέγη και πολιτικό οργανισμό έκφρασής των, με χαρακτηριστικά τα οποία δεν είχε μπορέσει ή δεν είχε θελήσει να αποκτήσει η Ένωση Κέντρου την εποχή του θριάμβου της ,το 1964.

Αναδεικνύοντας το ΠΑΣΟΚ στην αριστερά της αριστεράς, όπως επιγραμματικά το είχε χαρακτηρίσει από την πρώτη στιγμή ο Κων/νος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου απέτρεψε την ένταξη της Ελλάδας στο χώρο του υπαρκτού ή, έστω, του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού, με τις τραγικές συνέπειες που αυτό θα συνεπαγόταν. Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος τον για πολλούς λόγους θάλλοντα αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα, έδωσε την ψευδαίσθηση της ανάδειξης της χώρας σε τριτοκοσμική σοσιαλιστική δύναμη, ενώ στην πραγματικότητα διαιώνισε (δυστυχώς) και παγίωσε όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανώριμης αστικής κοινωνίας, που βασίζεται κυρίως στο μεταπρατισμό, στην παραοικονομία και στην ιδεολογία του εύκολου πλουτισμού, χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική. Δε θέλησε να ολοκληρώσει τον εξαστισμό και τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό της οικονομίας, που είχε ξεκινήσει επί Βενιζέλου και που είχε αρχίσει να ωριμάζει επί Καραμανλή.

Αυτός ο ασυνήθιστος και βραχυπρόθεσα αποτελεσματικός συνδυασμός επέτρεψε (επίσης ευτυχώς) να διατηρήσει η Ελλάς τις παραδοσιακές συμμαχίες της, να παραμείνει στο ΝΑΤΟ και να μην εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή της ένταξη. Η ευρηματική διαφοροποίηση των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ με υποσημειώσεις και αστερίσκους στις ανακοινούμενες αποφάσεις του ΝΑΤΟ ικανοποιούσε το αντιαμερικανικό και αντινατοϊκό μένος των οπαδών του και των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων, ενώ η προσδοκία και η νομή του πακτωλού των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας έπεσε και τα πιο ακραία αντιδυτικά στελέχη του κινήματος ότι τελικά καλόν πράγμα η Κοινή Αγορά, αφού οι κουτόφραγοι που την απαρτίζουν μας δίνουν λεφτά, που εμείς διά της κατάλληλς κατανομής τους τα μετατρέπουμε σε πολιτική δύναμη. Μπορεί έτσι να χάθηκε η ευκαιρία εξυγιάνσεως και εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας, όμως διασφαλίστηκε η μακροχρόνια άσκηση της εξουσίας και η δημιουργία ενός νέου κατεστημένου που επιτρέπει τον έλεγχο και τη διατήρησή της.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν άριστος στη διάγνωση της ψυχολογίας των μαζών και γνώριζε να τις χειραγωγεί, έστω και αν ενίοτε χρειαζόταν για αυτό να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και να συντηρεί ακόμα και πλάνες. Η ιστορία θα κρίνει εάν ήταν αναγκαίο, για να αποτραπεί η αλβανοποίηση της Ελλάδας, να διαβρωθεί η ελληνική κοινωνία με τα ιδεώδη και τις πρακτικές του υπαρκτού σοσιαλισμού, πράγμα που σήμερα την εμποδίει να αντιληφθεί την πραγματικότητα και να προσαρμοσθεί στις σύγχρονες οικονομικές, κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις, μολονότι αυτό συνιστά προϋπόθεση οικονομικής επιβίωσης και διατήρησης της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Πάντως δικαίως οι απομείναντες πιστοί στο μαρξισμό-λενινισμό βλέπουν στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου τον υπεξαιρέσαντα τις ιδεολογικές αποταμιεύσεις τους και τις αντίστοιχες λαϊκές μάζες, που ήταν πρόθυμοι καταθέτες τους.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, κραδαίνοντας τα λαϊκά λάβαρα του αντιαμερικανισμού του αντινατοϊσμού και του αντιευρωπαϊσμού, πέτυχε την παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και τις Δυτικές συμμαχίες γενικότερα και προώθησε τον Ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Φαίνεται δε ότι, αν η ασθένειά του δεν τον αχρήστευε προώρως (από το 1989), θα προσπαθούσε τελικά να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία και από τον ιδεολογικό αριστερισμό, τον οποίο και ο ίδιος είχε καλλιεργήσει για να επιβληθεί πολιτικά. Ήδη από καιρό είναι καταφανές ότι είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο αριστερισμός συνιστούσε πια το μείζον εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και στην ασφαλή ένταξη της χώρας μας στη χορεία των προηγμένων λαών της υφηλίου. Είναι άλλωστε αναμφίβολο ότι με ήδη κλονισμένη την υγεία και μερική ανικανότητα να κυβερνήσει με αποτελεσματικότητα, όπως εκείνος ήξερε, υπήρξε ο πιο σταθερός και επίμονος υποστηρικτής της οικονομικής πολιτικής που οδηγεί στην ευρωπαϊκή σύγκλιση και στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Δυστυχώς η υγεία του δεν του επέτρεψε να φέρει σε πέρας αυτήν την τελευταία σημαντική θετική επιδίωξη.