“Τρίζει η καρέκλα του Κουτσούμπα…” – Άμα βρείτε άλλο Φεστιβάλ με αυτοσαρκασμό, να μας το πείτε

-Τα οχήματα προχωράνε σημειωτόν, σαν τις επαναστατικές συνθήκες. Τ0 27 για τη Σταυρούπολη γίνεται μια μικρή προσυγκέντρωση, και μια διαλεκτική αντίφαση. Ένα αστικό που δεν ανήκει στην μπουρζουαζία, αλλά μεταφέρει το λαό (λεω+φορείο). Και μες στην κίνηση -που κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί την λέμε έτσι, αφού όλοι είναι ακίνητοι- έχεις χρόνο να αμπελοφιλοσοφήσεις πάνω στην αστική αντίληψη της ελευθερίας, όπου όλοι έχουν “δικαίωμα” στην αυτοκίνηση με ιδιωτικό όχημα (ΙΧ), κι ας είναι πρακτικά καταδικασμένος να φάει μια ζωή στο μποτιλιάρισμα και να κινείται πιο αργά από πατίνι.

Και ενώ όλοι τους έχουν μάθει να σιχτιρίζουν μια πορεία ή τον κόσμο που πάει μαζικά στο Φεστιβάλ, ως αιτία για το κομφούζιο, παραδόξως δε λένε τίποτα όταν κλείνουν οι βασικές κεντρικές αρτηρίες μιας μακρόστενης πόλης, χωρίς πολλές εναλλακτικές, από την αστυνομία, επειδή μιλάει ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας.

-Μπορεί στο Βορρά να μην έχουμε Διεθνούπολη, θα μπορούσαμε κάλλιστα όμως να έχουμε “Βαλκανιούπολη”, όπως άλλες χρονιές, στο πιο κατάλληλο μέρος-κόμβο για αυτόν το σκοπό. Και ο πάγκος του Σέρβου συντρόφου με τα σοσιαλιστικά κειμήλια, είναι μία ακόμα διαλεκτική αντίφαση-τιμή για τους συντρόφους που δεν ξεπούλησαν το επαναστατικό παρελθόν τους, κλέβουν όμως την παράσταση και το ενδιαφέρον, πουλώντας σουβενίρ και υλικά κατάλοιπα αυτού του ένδοξου παρελθόντος στις χώρες τους.

-Τα νέα στοιχεία είναι πάντα αυτά που κεντρίζουν την προσοχή. Όπως το κοτοσουβλάκι, ως μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσθήκη στο μενού της ταβέρνας. Ή το αεροπλανάκι-drone με την κάμερα που διασχίζει τον ουρανό και υπόσχεται εντυπωσιακά πλάνα που ελπίζουμε να δούμε σύντομα. Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει το Φεστιβάλ με ζωγραφιά -αλλά και από επίγειες λήψεις τρομερό είναι. Και η έφοδος στον ουρανό μοιάζει ένα πλάνο μακριά -κι ας είναι μεγάλο, σαν του Αγγελόπουλου.

-Στον πάγκο της ΕΔΥΕΘ συναντάς αφίσες και διάφορα προϊόντα. Μεταξύ άλλων αντι-ιμπεριαλιστικό μέλι (!) αλλά και αϊβάρ, μια κόκκινη σάλτσα από πιπεριά φλωρίνης, που κυκλοφορεί σε πικάντικη και ακόμα πιο καυτερή εκδοχή, γιατί εδώ είναι Βορράς.

Και ο σύντροφος στον πάγκο λέει πως το δοκίμασε με τσίπουρο και του πάει πολύ. Με Τούμπα Λίμπρε όμως;

-Νέο στοιχείο είναι και η πρώτη εμφάνιση του Ζαραλίκου, που όταν πήρε ζεστό χειροκρότημα, έκανε πλάκα πως είναι έτοιμος για ΓΓ και πως τρέμει η καρέκλα του Κουτσούμπα -γιατί τρώει πολύ!
Οι φιλελέδες -γνήσιοι και ροζ, νέας σκοπιάς- δεν έχουν πατήσει ποτέ σε Φεστιβάλ, για να δουν τι κόσμο μαζεύει, αλλά έχουν την εδραιωμένη εντύπωση πως αν πεις το παραμικρό ενάντια στην ηγεσία, θα σε φάει το μαύρο σκοτάδι. Φαντάσου δηλαδή τι σοκ θα υποστούν αν μάθουν πως οι πρώτοι που σατιρίζουν τον Κουτσούμπα είναι επί σκηνής, οι καλλιτέχνες που έρχονται ως καλεσμένοι. Μην αφήνεις ποτέ όμως την πραγματικότητα να σου χαλάει ένα τέτοιο, αήττητο στερεότυπο…

Μετά ο Ζαραλίκος έλεγε πως η κατάσταση είναι μπερδεμένη, γιατί την υπεύθυνη της νεανικής σκηνής όπου βγήκε, την έλεγαν Βασιλεία, και τα πράγματα έχουν γίνει περίεργα στο Φεστιβάλ, από πέρσι που φέραμε τον Νταλάρα. Και συνέχισε απτόητος με απλά μαθήματα πολιτικής οικονομικής οικονομίας, και το φιλελέ βίντεο-παράδειγμα ενός ψητοπωλείου που παράγει σουβλάκια και δεν μπορεί να αυξήσει το βασικό μισθό, γιατί θα αναγκαστεί να κάνει απολύσεις. Δεν έχει σκεφτεί όμως πως αν δε δώσει αυξήσεις, δε θα αγοράζει κανείς σουβλάκια και όσα περισσέψουν θα αναγκαστεί το αφεντικό να τα βάλει (ξέρετε πού)…
Ξεκίνησε πόλεμο όμως λέγοντας τα σουβλάκια “καλαμάκια”, λες και αγνοεί πως το Φεστιβάλ στο Τρίτση πχ είναι το μόνο μέρος στην Αθήνα όπου τα σουβλάκια έχουν το κανονικό τους όνομα -νησίδα κοινής λογικής- και δεν υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης.

-Η νεανική σκηνή αφιέρωνε τις νότες της στο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που έφυγε.

Ποια πόλη (Λένινγκραντ), ποια χώρα (ενωμένη Γιουγκοσλαβία) ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα. Μαύρη, Κασπία, Βόρειος Παγωμένος ή Βόλγας. Η Αράλη ξεράθηκε, αλλά η ελπίδα δε θα στερέψει ποτέ, όσο υπάρχουν λαοί που αγωνίζονται και δε σκύβουν το κεφάλι, ακόμα και αν τα κάνουν μούσκεμα καμιά φορά.

Στη Λαϊκή Σκηνή, η Πίτσα Παπαδοπούλου είχε το δικό της φανατικό κοινό, που σήκωνε τα χέρια σαν πέταλο με οπαδούς, στις πρώτες νότες κάθε τραγουδιού. Θα τα βροντήξω…

Στην Κεντρική, η Βελεσιώτου και ο Μπαλλάς έκαναν την αρχή, για να ανέβει μαζί τους στη σκηνή -και μετά σόλο- ο Θαλασσινός, που κράτησε μπόλικο κόσμο ως το τέλος του προγράμματος. Η προσέλευση ξεπέρασε τις προσδοκίες και ο κόσμος απέδειξε πως η Πέμπτη είναι ένα μικρό Σάββατο. Ενώ το πρόγραμμα κράτησε μέχρι τις 2.30 σχεδόν -σε αντίθεση με άλλες, πιο “συγκρατημένες” πρώτες μέρες- για να συνεχίσει στο Κουβανέζικο μπαρ, μέχρι πρωίας.

Φαντάσου σήμερα τι θα γίνει, με την ομιλία του ΓΓ, να κάνει lead in για το Βασίλη, και να ακολουθήσει λαϊκό προσκύνημα…

Υ.Γ Τα προσωπικά μου σέβη στον άγνωστο επισκέπτη – σφο(;), που είχε την πιο πρωτότυπη εκδοχή – διασκευή της γνωστής μπλούζας με τον Τσε. Μόνο που αυτός, δεν ήταν απλώς Τσε, αλλά Μαστσέ, και κατά κόσμον Χαβιέ Μαστσεράνο. Mas que una camiseta.