Βαγγέλης Γούλας: Μέσα μου πλέον δεν υπάρχουν αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργαζόμενους

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια τοποθέτηση του Βαγγέλη Γούλα, πρώην στέλεχος της ΛΑΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, που απαριθμεί τις αυταπάτες που χρεοκόπησαν και δηλώνει την εκλογική του στήριξη στο ΚΚΕ.

«Έπειτα από ώριμη σκέψη αποφάσισα ότι η συμπόρευσή μου με την Λαϊκή Ενότητα έφτασε στο τέλος της.

Μετά την αναμενόμενη ήττα των ευρωεκλογών, πληθαίνουν οι αναλύσεις για το πώς πρέπει να πορευτεί η ριζοσπαστική αριστερά και η ΛΑΕ.

Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν, αρκετά από αυτά έχουν κάποια βάση, αλλά αποτελούν μια επιφανειακή κριτική.

Ότι φταίει η ευρωπαϊκή συγκυρία, ότι φταίει η πολυκερματισμένη ελληνική αριστερά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρέσυρε σ’ αυτή την εκλογική ήττα όλη την αριστερά.

Εγώ θα έλεγα ότι φταίνε οι αυταπάτες μας και πρώτα απ’ όλα οι αυταπάτες που ο ίδιος είχα.

Η πρώτη αυταπάτη ήταν ότι με συγκόλληση διαφορετικών συνιστωσών αριστερής προέλευσης, από διαφορετικές ιστορικές καταβολές στο χώρο της αριστεράς, μπορείς να χτίσεις ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο. Φάνηκε από την αρχή, από την ιδρυτική συνδιάσκεψη η αδυναμία να συμφωνήσουμε σε ένα καταστατικό που να δεσμεύει όλα τα μέλη και τις οργανώσεις που απαρτίζουν τη Λαϊκή Ενότητα.

Το χαλαρό οργανωτικό σχήμα δεν συνείσφερε στην οργάνωση αποτελεσματικών και μαζικών δράσεων. Αποτέλεσμα, η υποβαθμισμένη συλλογικότητα στη διαμόρφωση των αποφάσεων και την εφαρμογή τους από τα συλλογικά όργανα.

Η υποτίμηση της εσωτερικής ενημέρωσης και πληροφόρησης.

Οι αδυναμίες και τα λάθη στην πολιτική ανάδειξης νέων στελεχών, στο συνεχή δημιουργικό έλεγχο της δουλειάς τους και η μικρή συμμετοχή εργατικών στελεχών στα όργανα.

Η ΛΑΕ δεν κατάφερε να γίνει πειστική ούτε στη νεολαία ούτε στους εργαζομένους.

Η δεύτερη αυταπάτη ήταν ότι χωρίς ουσιαστική εκπροσώπηση στους εργατικούς χώρους και συνδικάτα έχεις αποτελεσματικό ριζοσπαστικό μέτωπο.

Συνεχίστηκε και μετά τη διάσπαση και μετά τη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ η συμπόρευση σε συνδικαλιστικό επίπεδο φιλοκυβερνητικών και αντικυβερνητικών δυνάμεων, δηλαδή συνδικαλιστών της ΛΑΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση ήταν μεγάλη η ζημιά που υπέστη πολιτικά η ΛΑΕ από την θετική ψήφο που έδωσαν στο προϋπολογισμό της Περιφέρειας επί Δούρου οι αντιπεριφερειάρχες που πολιτεύονταν στο όνομα της ΛΑΕ. Αποτέλεσμα το βάθεμα της απογοήτευσης και η αποστράτευση.

Τρίτη αυταπάτη, η πολιτική συνεργασιών της ΛΑΕ καλώντας σε πολιτικές συνεργασίες, οι οποίες μάλιστα δεν εμπέδωσαν, χωρίς καθαρό ταξικό πρόσημο, η άθροιση στελεχών από προσωποπαγείς πολιτικούς φορείς ή με οργανώσεις που πρεσβεύουν ένα “δίκαιο” εθνικό καπιταλισμό όχι μόνο δεν εγγυώνται πολλαπλασιασμό των ψήφων, αλλά σύγχυση και σταδιακή απώλεια του ταξικού προσανατολισμού.

Κοιτάζοντας πίσω, διαπιστώνω ότι τα εγχειρήματα της ανανεωτικής αριστεράς ή της ριζοσπαστικής αριστεράς απέτυχαν και τακτικές συνεργασιών σε μέτωπα χωρίς οργανωτική δομή και προγραμματική σύγκλιση είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Φορείς χωρίς καθαρό ταξικό μαρξιστικό λενινιστικό πρόσημο καταλήγουν να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επαγγέλλονται.

Χωρίς οργανωμένο κόμμα, χωρίς ενότητα θέλησης και δράσης, που εδράζεται στο πρόγραμμά του και εξασφαλίζεται από τις οργανωτικές του αρχές, χωρίς κατάλληλη οργανωτική διάρθρωση δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή προς το συμφέρον της εργατικής τάξης και του λαού.

Σε συνθήκες πισωγυρίσματος του κινήματος, σε συνθήκες επικράτησης των πιο αντιδραστικών καπιταλιστικών δυνάμεων θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να βάλω πάνω απ’ όλα τις μαρξιστικές και λενινιστικές αξίες, να στηρίξω τον μόνο φορέα που τις πρεσβεύει, το ΚΚΕ.

Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου πήρα την απόφαση να στηρίξω το ΚΚΕ ώστε να έχει μια αποτελεσματική παρέμβαση στη Βουλή και στους χώρους εργασίας.

Για την ανατροπή του ταξικού συσχετισμού, για δυνατό ΚΚΕ ώστε να μπουν οι βάσεις και να αλλάξουν οι ταξικοί συσχετισμοί προς όφελος της εργατικής τάξης, για την οριστική ανατροπή του συστήματος.

Πήρα την απόφαση να στηρίξω το κόμμα που υπάρχει 100 χρόνια τώρα σταθερά, πρωτοπόρο στην υπεράσπιση της εργατικής τάξης, που η ειλικρινής συλλογική αυτοκριτική του, ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων και η βαθιά γνώση και η εμπειρία που έχει αποκτήσει μέσα από τη μελέτη της ιστορίας του, θα βοηθήσει στην αποφυγή λαθών και πισωγυρισμάτων.

Εργάτης ο ίδιος, γιος εργάτη, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο φυσικό μου χώρο, να στηρίξω το Κόμμα της μάνας μου και του παππού μου, να δουλέψω για την ενίσχυση του Κόμματος, να δώσω τη μάχη στο μέτωπο ενάντια στον αντικομμουνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Στη γενέτειρά μου τη Λιβαδειά, να δώσω τη μάχη, έστω κι από μακριά, για να κερδηθεί η χαμένη έδρα της Βοιωτίας.

Μέσα μου πλέον δεν υπάρχουν αυταπάτες. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργαζόμενους.

Αυτήν την κρίσιμη στιγμή θα πρέπει να αντισταθούμε στα ψευτοδιλήμματα που θέτουν τα αστικά κόμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, “ψηφίστε τον έναν για να μην έρθει ο άλλος”. Μαζί, χέρι–χέρι ψήφισαν τις μνημονιακές συμβάσεις.

Να αντισταθούμε στις Σειρήνες των κομμάτων που λειτουργούν ως ανάχωμα υπερασπίζοντας ουσιαστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, “ψηφίστε Βαρουφάκη ή όποιον άλλον για να μη βγει αυτοδύναμος ο Κούλης”. Ο Βαρουφάκης ήταν ο πρωτεργάτης της συμφωνίας με τους δανειστές.

Η μόνη ψήφος που θα βγάλει τον λαό κερδισμένο την επόμενη μέρα είναι η ψήφος ΚΚΕ.

Η στήριξη του ΚΚΕ με την ψήφο και η συμμετοχή στους αγώνες που οργανώνει είναι η σωστή επιλογή για όλους τους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, του μόχθου, της εργασίας».

Από 902.gr