Βρε μπαγάσα, λογοκρίθηκες…

Όπως θα έλεγε κι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και ο κοινωνικός τομέας, για να κριθεί το έργο της κυβέρνησης. Πχ ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, που χρονίζει ως αίτημα. Μπορεί να μη ζούμε σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, αλλά στην πράξη πολλά πράγματα τείνουν να διαψεύσουν αυτήν την εκτίμηση. Ο εργασιακός Μεσαίωνας δε θα μπορούσε άλλωστε παρά να συμβαδίζει με μεσαιωνικές καταστάσεις και στο εποικοδόμημα. Και αυτό μένει ως αλάνθαστο κριτήριο για τον πραγματικό βαθμό προοδευτικότητας διαφόρων ‘αριστερών’ κυβερνήσεων, που έρχονται, παρέρχονται, μα η Εκκλησία μένει. Αλλά και για την προοδευτικότητα της αστικής τάξης συνολικά, που δε μένει καν πιστή στις ιδέες του Διαφωτισμού και έχει συμπτύξει στρατηγική συμμαχία με τον Ανώτατο Κλήρο.

Τελευταίος κρίκος σε αυτήν την (πνευματική) αλυσίδα, η είδηση για την εισήγηση ενός Μητροπολίτης στην Ιερά Σύνοδο, σχετικά με τη συναπόφαση για τη διδακτέα ύλη στο μάθημα των Θρησκευτικών και τις αναφορές σε κάποια “βέβηλα τραγούδια” που κόπηκαν. Συγκεκριμένα, αυτά που κόπηκαν στην προκριματική φάση και απαλείφτηκαν από το εγχειρίδιο, είναι “ο Μπαγάσας” του Άσιμου -που περνά καλά κει πάνω, αλλά δεν είχε πάρει σχετικά άδεια- η “Συννεφούλα” του Σαββόπουλου κι ένα τραγούδι της pop-star Ριάνα, για ακατανόητους λόγους. Αντιθέτως πέρασαν από την έγκριση της Ιεράς Εξέτασης Συνόδου και δεν μπήκαν στο index ο “Προσκυνητής” του Αλκίνοου Ιωαννίδη κι η “Δίψα” του Πορτοκάλογλου.

Εφόσον η Εκκλησία έχει τη δύναμη να ανεβοκατεβάζει υπουργούς και να επιβάλλει το μάθημα των θρησκευτικών, γιατί να μην καθορίζει και το περιεχόμενό του;

Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται ένα άλλο αντίστοιχο εγχειρίδιο που έκανε κριτική στο “Άσε με να κάνω λάθος” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που επικαλούνταν το… όνομά Του, επί ματαίω (“μην παριστάνεις το θεό”). Πλέον τέτοια λάθη δε γίνονται και το μαχαίρι της λογοκρισίας φτάνει -επιτέλους- στο κόκαλο.

Και μη χειρότερα…