Ζήτω το αυθεντικό έθνος! Κάτω οι κοστοβόροι συνταξιούχοι…

Υπόθεση εργασίας: υπάρχει ένας υποψήφιος κόμματος -αδιάφορες σε ποιες εκλογές και ποιου πολιτικού χώρου- που φέρεται να έχει πει τα εξής, κατά σειρά:

-το ελληνικό έθνος είναι τεχνητό, όπως και οι Μακεντόνσκι, διάδοχοι των Οθωμανών
-το 1912 η Μακεδονία δεν ήταν ελληνική, ελληνοποιήθηκε στην πορεία
-οι 80χρονοι συνταξιούχοι είναι κοστοβόροι για τη χώρα και το δημόσιο

Ποια από αυτές τις δηλώσεις πιστεύετε πως μπορεί να προκαλέσει πολιτικό σκάνδαλο και ποια θα περάσει απαρατήρητη; Αν πιστεύετε πως η πλέον προκλητική δήλωση είναι η τρίτη, σκέφτεστε σωστά, αλλά χάσατε. Γιατί στην ελληνική πραγματικότητα, δε νοείται ως πρόβλημα να είναι κανείς σκατόψυχος, αρκεί ταυτόχρονα να είναι ελληνόψυχος…

Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι πραγματικά και έχουν διατυπωθεί από τον Δημήτρη Καιρίδη, καθηγητή στην Πάντειο και υποψήφιο ευρωβουλευτή με τη Νέα Δημοκρατία. Οι ανισόμετρες αντιδράσεις όμως λένε πολλά για την ποιότητα της αντιπαράθεσης, σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει συναποφασίσει να τσακίσει τους συνταξιούχους, στοχοποιώντας όσους ζουν παραπάνω από το μέσο όρο, κι έχει διαλέξει ως βασική του “αντίθεση” -για να φαίνεται ότι υπάρχουν και κάποιες διαφορές στους πυλώνες που το στηρίζουν- την ελληνικότητα και το όνομα της Μακεδονίας.

Yποψήφιος ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Καιρίδης

«Όπως είναι οι Έλληνες τεχνητό έθνος έτσι είναι και οι Μακεντόνσκι, λίγο πιο άγαρμπα διότι εμείς είχαμε καλά υλικά να φτιάξουμε ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ» pic.twitter.com/rQtteHwlei

— Σταυροφόρος (@stavroforos_) April 9, 2019

Το δεύτερο σημείο θα έπρεπε να περάσει βασικά απαρατήρητο, ως αυτονόητο. Είναι κοινός ιστορικός τόπος ότι η πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας ή ακόμα και της Θεσσαλονίκης ήταν πολυεθνική, δηλαδή ούτε αμιγώς ούτε καν πλειοψηφικά ελληνική. Κι είναι ευρέως γνωστό πως ακόμα και πληθυσμοί που διαμόρφωσαν στην πορεία ελληνική συνείδηση δε μιλούσαν καν την ελληνική γλώσσα. Αυτό όμως θεωρείται θέμα ταμπού για ένα κράτος που θρέφει τους εθνικούς του μύθους για να ταΐσει κουτόχορτο τους υπηκόους του.

Το πρώτο απόσπασμα θα μπορούσε να τροφοδοτήσει μια συζήτηση για την εθνογένεση κι αν τα έθνη έχουν αντικειμενική υπόσταση ή είναι καθαρά εγκεφαλικό δημιούργημα, καρπός μιας συνείδησης που διαμορφώνεται τεχνητά, συχνά με διάφορους εθνικούς μύθους. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες πάντως οι παλινωδίες και η διγλωσσία στην οποία υποχρεώνεται ένας πολιτικός χώρος με φιλελεύθερες και μεταμοντέρνες προσλαμβάνουσες, που αναγκάζεται να κινηθεί σαν εκκρεμές από την απαξίωση-απόρριψη των εθνών και των εντελώς πραγματικών, κάθε άλλο παρά φανταστικών συνεπειών της συγκρότησής τους, στην ασφαλή αγκαλιά του εθνικισμού, ως βολικού εργαλείου για τη συσπείρωση και τον αποπροσανατολισμό αφιονισμένων μαζών.

Αυτό που πέρασε απαρατήρητο όμως ήταν το τρίτο απόσπασμα. Προφανώς θεωρήθηκε ως δευτερεύον, αδιάφορο ή αυτονόητο για τους μονομάχους του πολιτικού σκηνικού. Μπορεί να αποτελεί μία από τις πιο επιθετικές αιχμές του νεοφιλελεύθερου μισανθρωπισμού, αυτός όμως βρίσκει έδαφος να εξαπλωθεί ελεύθερος, όσο η σοσιαλδημοκρατική “εναλλακτική” συμπυκνώνεται σε αυτό που είχε υπονοήσει πχ ο Τσακαλώτος για τη βιολογική λύση στο συνταξιοδοτικό-ασφαλιστικό πρόβλημα, που θα επερχόταν αργά ή γρήγορα με το θάνατό τους.

Από όλα τα παραπάνω, ο Καιρίδης ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει για τα δύο πρώτα, λέγοντας πως διαστρεβλώνονται τα λεγόμενά του. Για τους συνταξιούχους δε χρειάστηκε να ανασκευάσει κάτι, γαιτί εννοούσε αυτό ακριβώς. Σε τελική ανάλυση δεν είναι κακό να θεωρείς κοστοβόρους τους 80άρηδες συνταξιούχους, αρκεί να τους θεωρείς πχ απόγονους του Περικλή -κι ας τους περιμένει ο κοινωνικός Καιάδας στο τέλος της διαδρομής.