Αντίο κύριε Σταύρο μας, οι γυναίκες θα κλαίμε…

Η ορχήστρα παίζει το “Μη λυπάσαι που φεύγω”, εκείνος σίγουρα θα παρακαλούσε να μη λυπηθούμε που φεύγει. Κανείς δεν θα μπορούσε να χαλάσει χατήρι στον αγαπημένο μας κύριο Σταύρο, μα θα είναι η πρώτη φορά που του το χαλώ. Γιατί και λυπάμαι που έφυγε και γράφω το κείμενο σκουπίζοντας δάκρυα…

Γνωρίζοντας τον δημιουργό αυτό πρώτα μέσα από τα έργα του- η γενιά μου τον αγάπησε πολύ μετά από ό,τι έπρεπε- ένιωθες μια περίεργη ζεστασιά, μια νοσταλγία, για να τον γνωρίσεις έπειτα από κοντά και να νιώσεις ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Είχες απέναντί σου έναν υπέροχο άνθρωπο, που όπως όλοι οι αληθινά σπουδαίο δεν είχε εννοήσει το μεγαλείο του. Μιλούσε σαν να ήταν φίλος σου, έτρεχε το μυαλό του μπροστά στα κανιούρια που ετοίμαζε, αγαπούσε τους φίλους του, έκλαιγε κι εκείνος όταν αποχαιρετούσε κάποιον, οπότε θα με συγχωρούσε σίγουρα για το σημερινό.

Ο σκηνοθέτης του δρόμου, ο άνθρωπος που του άρεσε να γυρνά και να σκιαγραφεί την ελληνική επαρχία, ο δημιουργός που ύμνησε την γυναίκα ακόμη κι αν αυτή ήταν απούσα από το ίδιο το φιλμ του, εκείνος που επανέφερε το αληθινό λαϊκό τραγούδι στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε κι άφησε δεκάδες ατάκες, που όπως ο ίδιος μου είχε εξομολογηθεί, ο ήρωας ένιωθε κάτι και εκείνος τον έβαζε να το λέει, ακόμη και αν ο λόγος ήταν ποιητικός, έπρεπε να ειπωθεί λαϊκά.

Πιστεύω ότι η γυναίκα είναι πάνω από μας, η τέλεια δημιουργία κι αυτή που χρειάζεται η φύση και η ζωή είναι η γυναίκα δεν είμαστε εμείς. Όλο πόλεμοι, όλο άντρες, ενώ οι γυναίκες πανέμορφα πλάσματα που αγωνιούν. Πώς πουλούν , σκοτώνουν και βιάζουν αυτό το μεγαλείο που λέγεται ”γυναίκα”; Είναι αυτές που συντηρούν και διαιωνίζουν τη ζωή. Τι κάνουμε εμείς; Μόνο να σκοτώνουμε ξέρουμε., Σταύρος Τσιώλης.

Ήταν και βαθύτατα πολιτικός ο Σταύρος Τσιώλης, έθιγε βαθύτατα τις ταξικές διαφορές. οι ήρωές του ήταν άλλοτε φτωχοδιάβολοι που πάλευαν με χίλιους τρόπους να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί (“Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε”, “Γυναίκες που περάσατε από ‘δω”)κι άλλοτε συμβόλιζαν το βαθύ ΠΑΣΟΚ που είχε ριζώσει(Ας περιμένουν οι γυναίκες).

Χαίρομαι πάρα πολύ που πρόφτασε να ολοκληρώσει, αλλά και να βιώσει επιτέλους την αναγνώριση μιας ταινίας ακριβώς την στιγμή που εκείνη βγήκε στις αίθουσες, τον περασμένο χειμώνα. Το “Γυναίκες που περάσατε” από ‘δω το παρακολουθήσαμε μαζί του στον κινηματογράφο, τα μάτια του λαμπύριζαν σαν μικρού παιδιού, όπως πάντα.

Ο κύριος Σταύρος, που με αποκαλούσε Μαράκι και είχαμε όπως έλεγε μια ¨αγάπη περίεργη¨, εκτός από ένα τεράστιο έργο που άφησε παρακαταθήκη, άφησε πίσω του κι ένα υπέροχο παιδί, την κόρη του Κατερίνα Τσιώλη, μια απίστευτα ταλαντούχο γυναίκα.

Να είναι γεροί όλοι του οι άνθρωποι, θα τον θυμόμαστε πάντα με μεγάλη αγάπη!