Απόστολος Σουγκλάκος – Ένας λαϊκός, αγαθός γίγαντας

Ο Απόστολος Σουγκλάκος έπαιζε πάντα το ρόλο του κακού ή του σκληρού, αλλά ήταν μία από τις πιο συμπαθείς φιγούρες στο χώρο του θεάματος. Και όπως έλεγαν πολλά ρεπορτάζ, ο μόνος που τον νίκησε ήταν ο θάνατος. Ο μόνος που φοβόταν, όπως είχε πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, που μνημόνευσε και ο Ριζοσπάστης.

Παλιά έλεγα δε φοβάμαι τίποτα. Τώρα που ωριμάζω, φοβάμαι… Τι φοβάμαι; Τίποτα δε φοβάμαι. Κανέναν δε φοβάμαι. Την έχω βρει με τον εαυτό μου, περπατάω, είμαι “αρίμπα”, γυρνάω… Το μόνο που φοβάμαι… Εντάξει, δε γουστάρω, ρε παιδί μου, να πεθάνω – κούφια η ώρα – θέλω να ζήσω 850 χρόνια. Γιατί η ζωή είναι ωραία.

Γεννήθηκε το 1950 στα Ταμπούρια του Πειραιά, παράτησε νωρίς το σχολείο και άρχισε να ψάχνει την κλίση του σε διάφορα αθλήματα, αρχικά στο ποδόσφαιρο σε τοπικές ομάδες, και αργότερα στη σφυροβολία και την πυγμαχία, για να τον κερδίσει τελικά η πάλη, η μεγάλη του αγάπη, μαζί με τον κινηματογράφο, που τις γνώρισε αμφότερες στη γειτονιά του -στην πρώτη τον μύησε ο Καρπόζηλος, που εκείνη την εποχή θεωρούνταν θρύλος…

Ως παλαιστής ήταν ασυναγώνιστος, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, ενώ ο ίδιος αφηγούνταν διάφορα ανέκδοτα περιστατικά, όπως το πιστόλι που του έχωσαν στον κρόταφο, την ώρα που πάλευε, σε έναν αγώνα στη Νιγηρία, για να καταλάβει πως έπρεπε να καθίσει να χάσει.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 60′, άρχισε να παίζει μικρούς ρόλους στο σινεμά, ενώ γράφτηκε και στο σωματείο κομπάρσων. Πολλά χρόνια αργότερα θα δραστηριοποιούνταν και στις γραμμές του ΣΕΗ, με τη Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών, ενώ θα πρωταγωνιστούσε σε κάποιες παραγωγές της δεκαετίας του 80′, κατά κανόνα κωμικές -όπως στο ρόλο του κ. Σπασοκοκαλίδη, που κλήθηκε να παίξει στο “Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα”.

Συνέχισε με κάποιες αμφίβολης αισθητικής επιλογές, πότε στον τηλεοπτικό φακό, στο πλευρό του Α. Μικρούτσικου και της Πάνια, και πότε ως τραγουδιστής, με το δίσκο “ραπίσματα”, όπου δοκίμασε τις δυνάμεις του στο χιπ-χοπ…

Αυτά όμως, μαζί με τους ρόλους του από τη δεκαετία του 80′, απέκτησαν μια καλτ διάσταση για τους θαυμαστές του, που είχαν την ευκαιρία να του δείχνουν την αγάπη τους στο Φεστιβάλ Cult Ελληνικού Κινηματογράφου στο Γκαγκάριν, του σκηνοθέτη Νίκου Τριανταφυλλίδη -γιου του Χάρρυ Κλυνν. Το 2006 μάλιστα ετοιμαζόταν να παίξει σε μια ταινία του, αλλά τον βρήκε ο θάνατος μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και σύντομη μάχη δύο εβδομάδων, στις οποίες ήταν σε κωματώδη κατάσταση. Ήταν μόλις 56 χρονών και όπως είπε ο Ν. Τριανταφυλλίδης “αυτή ήταν η μόνη φορά που στενοχώρησε κάποιον” -με το θάνατό του…

Κι αν οι περισσότεροι εστιάζουν στην κωμική-καλτ πλευρά της δημόσιας εικόνας του, δε θα έπρεπε να υποτιμήσουν την πολιτική της πλευρά. Ο Σουγκλάκος ήταν ένας γνήσια λαϊκός άνθρωπος, που σε μια συνέντευξή του -που μνημονεύει και πάλι ο Ριζοσπάστης στη στήλη “Οικοπροσεγγίσεις”- είχε πει στη Μαλβίνα Κάραλη, πως αν αναλάμβανε κάποιο υπουργείο, θα ήταν των Συγκοινωνιών, ούτως ώστε να μην ταλαιπωρείται ο κοσμάκης, όταν πάει στη δουλειά του.

Ενώ η συνδικαλιστική δραστηριοποίηση στον κλάδο του κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Το 2003′ ο Σουγκλάκος είχε δώσει το “παρών” στη μεγάλη εκδήλωση για τα 85χρονα του ΚΚΕ, ενώ ένα χρόνο μετά ήταν παρών σε μια προεκλογική εκδήλωση του ΚΚΕ για τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του.