Η μπλε περίοδος του Πικάσο

Στις 24 Ιουνίου 1901, δύο Ισπανοί καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους στην Courtauld Gallery του Παρισιού. Ο ένας από τους καλλιτέχνες ήταν ο ιμπρεσιονιστής Francisco Iturrino και ο άλλος ένας 19 χρόνος άγνωστος σχεδόν εκτός Βαρκελώνης που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στους γαλλικούς καλλιτεχνικούς κύκλους με 64 έργα ζωγραφικής, παστέλ και ακουαρέλες κάποια εκ των οποίων δημιουργήθηκαν σε μόλις τρεις εβδομάδες, ο Πάμπλο Πικάσο. Η έκθεση σηματοδότησε την πρώτη δημόσια έκθεση του έργου του Πικάσο εκτός Ισπανίας (μέρος του έργου του είχε παρουσιαστεί στη Βαρκελώνη το προηγούμενο έτος).

Ήταν η περίφημη «Μπλε Περίοδος» του, μια περίοδος που σηματοδοτεί την αναγνώριση και την καταξίωση του Πικάσο ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.

Αυτοπροσωπογραφία

Όλα ξεκίνησαν το 1901, όταν ο Πικάσο ήταν μόλις 19 ετών. Εποχή που συναναστρεφόταν με μια ομάδα ριζοσπαστών καλλιτεχνών, κομμουνιστών, συγγραφέων και αναρχικών που ζούσαν και δημιουργούσαν μεταξύ Βαρκελώνης και των εκδρομών τους στο Παρίσι. Ο πιο κοντινός του φίλος ήταν ο συμπατριώτης του επίσης ισπανός ζωγράφος Κάρλος Κασαχέμας. Ο Κάρλος Κασαχέμας αυτοκτονεί μετά από ερωτική απογοήτευση, αφού πρώτα προσπαθεί να πυροβολήσει την ερωμένη του. «Σκεφτόμουν τον Κασαχέμας όταν ζωγράφιζα το μπλε» γράφει στη βιογραφία του.

Ο θάνατος του Casagemas

Η χρήση μπλε από τον Πικάσο αντικατοπτρίζει τις δικές του εσωτερικές δημιουργικές συγκρούσεις την εσωτερική του θλίψη τον πόνο και την ερήμωση. Ο θάνατος του αγαπημένου του φίλου τον επηρέασε βαθιά και χρησίμευσε ως καταλύτης για μια σειρά καμβάδων που ξεκίνησε αμέσως, χαρακτηριζόμενες από κρύα χρώματα: μελαγχολικά μπλε, και αστραφτερά γκρι. Ο καλλιτέχνης φέρνει διαφορετικές πτυχές των προβλημάτων του σε έναν ενιαίο καμβά: φτώχεια, καταστροφή, δημιουργική αγωνία και θλίψη για τους χαμένους.

Μπλε Δωμάτιο

Οι «περιθωριοποιημένοι» έγιναν τα αγαπημένα θέματα του Πικάσο κατά τη διάρκεια της «Μπλε περιόδου» του. Εκτός από τους καλλιτέχνες, οι πόρνες, οι μεθυσμένοι, οι άστεγοι, οι φυλακισμένοι και εκείνοι που απλά παλεύουν με τις πιέσεις της καθημερινής ζωής πήραν την θέση τους στους πίνακες του. Σε έργα όπως η Μητέρα και το Παιδί από μια Κρήνη (1901) και η Buveuse assoupie (Sleeping Drinker) (1902), ο Πικάσο επικεντρώνεται σε δύο μοναχικές, θλιβερές γυναίκες.

Η Μητέρα και το Παιδί μπροστά από μια Κρήνη

Κοιμωμένη πότης

Μοναχικές θλιμμένες γυναίκες

Και οι δύο ήταν πιθανότατα εμπνευσμένες από τις επισκέψεις του στη φυλακή των γυναικών του Αγίου Λαζάρ, όπου οι κρατούμενοι υπέφεραν συχνά από αφροδίσια νοσήματα. Τα λυγισμένα σώματα και η μπλε-γκρίζα παλέτα του κάθε θέματος επικοινωνούν καθημερινά με δυσκολίες, αλλά ο Πικάσο ανυψώνει την κατάστασή τους, περικλείοντας τους σε μανδύες που μοιάζουν με παραστάσεις της Παναγίας. Με την Ironing Woman (1901) να αναδεικνύει την κακομεταχείριση της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης.

Γυναίκα που σιδερών

«Η ζωγραφική δεν είναι για να διακοσμεί διαμερίσματα. Είναι εργαλείο πολέμου για επίθεση και άμυνα απέναντι στον εχθρό.» Πικάσο.

La Célestine

Μητέρα με παιδί

Μπλε Γυμνό

Αρλεκίνος με τη συντροφιά του