«Πορτρέτα Εξορίας» του Βασίλη Βλασίδη που δημιουργήθηκαν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Ικαρίας και του Άη Στράτη

Η Τομεακή Επιτροπή Χίου του ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ τιμούν τον Βασίλη Βλασίδη και παρουσιάζουν τα «Πορτρέτα Εξορίας», πορτρέτα που δημιουργήθηκαν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Ικαρίας και του Άη Στράτη, σε μία έκθεση που θα φιλοξενηθεί στο «Ομήρειο» Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου, από τις 3 έως τις 20 Αυγούστου.

Την Παρασκευή 3 Αυγούστου στις 7 μ.μ. μαζί με τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνει η παρουσίαση του λευκώματος με τίτλο Βασίλης Βλασίδης «Ο ανυπότακτος του ονείρου» (του εκδότη Κώστα Λυγιαζή) από την Έυα Μελά, ζωγράφο, χαράκτρια και πρόεδρο του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδας.

«Πορτρέτα Εξορίας» του Βασίλη Βλασίδη που δημιουργήθηκαν στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Ικαρίας και του Άη Στράτη

Ο Βασίλης Βλασίδης ανήκει σε αυτήν τη γενιά των εικαστικών, που με την τέχνη τους αποτύπωσαν τις πιο μεγάλες στιγμές του λαού μας και στρατεύτηκαν με το δίκιο της εργατικής τάξης. Δεν δημιούργησαν αποκομμένοι από την κοινωνία, αλλά συνδέθηκαν και εξέφρασαν τους βαθύτερους πόθους της.

Βασίλης Βλασίδης (1907-1997)

Ο Βασίλης Βλασίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Γενάρη του 1907. Σε ηλικία 17 χρόνων έρχεται μόνος του στην Αθήνα. Κάνει διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα ως αυτοδίδακτος ζωγράφος στο διάστημα μέχρι και την Κατοχή ζωγραφίζει κυρίως σκίτσα και γελοιογραφίες.

Η Κατοχή τον βρίσκει να δουλεύει στην ΟΥΛΕΝ σαν σχεδιαστής. Οργανώνεται στο ΚΚΕ, ενώ πρωτοστατεί στην οργάνωση του σωματείου εργαζομένων, του οποίου γίνεται πρόεδρος. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής παλεύει μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ στον τομέα Διαφώτισης της περιοχής της πρωτεύουσας.

Μετά την Απελευθέρωση γνωρίζει κι αυτός, όπως χιλιάδες σύντροφοι και συναγωνιστές του, τις διώξεις του αστικού κράτους. Συλλαμβάνεται παραμονή Χριστουγέννων του 1946 και αφού κρατείται για μερικούς μήνες στις Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών, το 1947 εκτοπίζεται στον Αγιο Κήρυκο Ικαρίας. Το 1948 τον στέλνουν στη Μακρόνησο και το καλοκαίρι του 1950 στον Αη Στράτη, όπου έμεινε μέχρι το 1956. Σε ένα επιστολάριο ο Ρίτσος γράφει: «Βασίλη μου να ‘σαι ευτυχισμένος, καλέ μου, η ζωή μάς το χρωστάει και της το χρωστάμε. Θυμάσαι που λέγαμε; “Το φως δε γέρασε ποτέ – εσύ που αγάπησες το φως πώς θα γεράσεις;” – Οχι ποτέ, όλα δικά μας – και κείνα που μας λείπουν – γιατί εμείς δεν λείπουμε από πουθενά. Πάλι σιωπή;».

Ο εξόριστος Νίκος Πασχαλίδης – Έργο του Βασίλη Βλασίδη

Σε αυτά τα 10 χρόνια εξορίας δημιουργεί το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι του έργου του, εκεί αναδύεται το μεγάλο του ταλέντο στη ζωγραφική. Εκεί γνωρίζεται και με μεγάλους καλλιτέχνες όπως τους Γιάννη Ρίτσο, Μάνο Κατράκη και Μενέλαο Λουντέμη.

Οταν αποφυλακίζεται, αναγκάζεται να μπει στο χώρο της διαφήμισης φιλοτεχνώντας έντυπα, φυλλάδια αλλά και εξώφυλλα βιβλίων, αφού η ζωγραφική δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα προς το ζην. Παράλληλα, όμως, ζωγραφίζει πολλά πορτρέτα και άλλα έργα.

Το 1958 συμμετέχει στην πρώτη του και τελευταία ομαδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον πόλεμο, που διοργάνωσε ο Λεωνίδας Χρηστάκης στην αίθουσα εκθέσεων «Κούρος». Μεταξύ των 48 ζωγράφων που συμμετείχαν ήταν και οι: Μίνως Αργυράκης, Εγγονόπουλος Νίκος, Μυταράς Δημήτρης, Τσαρούχης Γιάννης, Φασιανός Αλέκος κ.ά. Το 1982 στο Τορόντο του Καναδά παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση με έργα που ζωγραφίζει εκεί.

Ο Βασίλης Βλασίδης «έφυγε» στις 15 Φλεβάρη 1997 σε ηλικία ενενήντα χρόνων.

Τα έργα του Β. Βλασίδη, αποτελούν ζωντανή μαρτυρία των θυσιών χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, που πέρασαν από τα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Ικαρίας, του Άη Στράτη. Συγκλονίζει το γεγονός ότι φιλοτεχνήθηκαν στις συνθήκες της εξορίας εν μέσω ανείπωτων δυσκολιών.

Σε ανακοίνωσή της η ΤΕ Χίου του ΚΚΕ αναφέρει: «Καλούμε όλους τους Χιώτες και κύρια τους εργαζόμενους και τη νεολαία να παραβρεθούν στα εγκαίνια και την παρουσίαση του λευκώματος. Η έκθεση αποτελεί ξεχωριστό εικαστικό γεγονός για τη Χίο και μια ευκαιρία να γνωρίσουμε μέσα από τα πορτρέτα μια σημαντική πλευρά της νεότερης ιστορίας».