W.A.R. (Women Art Revolution)

Η φετινή χρονιά αποτέλεσε την αρχή μιας μεγάλης έκθεσης σε τέσσερα τμήματα από το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με τον προβοκατόρικο τίτλο What if women ruled the world. Ο τίτλος αποτελεί και ταυτόχρονα έκθεμα στον εξωτερικό τοίχο του μουσείου με τη μορφή μιας γιγάντιας πινακίδας νέον. 

Τα εκθέματα πολύ δυνατά και στα τρία μέρη της έκθεσης, τα οποία αν μπορούσε κάποιος να τα ενώσει νοηματικά θα ήταν μια μετάβαση ανάμεσα στα υλικά, από την πιο στέρεη κατάσταση σε μια πιο ρευστή και σε μια πιο αέρινη ή και άυλη. Και χωροταξικά, όσο   προχωρά κάποιος από τον κάτω όροφο προς τους τελευταίους ορόφους, τα χρώματα γινόταν ολοένα και πιο έντονα, όχι όμως  μόνο τα χρώματα, αλλά και τα συναισθήματα. Οι φωτογραφίες που γεμίζουν με οργή για την αδικία αυτής της κοινωνίας, μια οργή που τα γυάλινα εκθέματα την έκαναν αντανάκλαση και οι γυάλινες δημιουργίες την εγκλώβιζαν περιμένοντας τη σπίθα που θα κάνει τη φωτιά να ξεπηδήσει.

Στο περιθώριο της έκθεσης έγινε και ένας κύκλος προβολών ταινιών, στην ταράτσα του μουσείου καθώς και στις αίθουσες, κατά τη διάρκεια της καθημερινής λειτουργίας. Η απάντηση στο ερώτημα που θέτει το μουσείο στην πρόσοψή του απαντάται σε μεγάλο βαθμό μέσα από την οθόνη. Από τις παρατηρήσεις του ότι η εξέγερση των γυναικών στην τέχνη περιορίστηκε σε επίπεδο ελίτ (λευκές γυναίκες της ακαδημαϊκής κοινότητας) και δε συνδέθηκε με όσους είχαν έναν άλλο αποκλεισμό που τους εμπόδιζε να κάνουν αυτό που θέλουν, τον οικονομικό. Και κυρίως μέσα από την ταινία ΔΣκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, η οποία πραγματεύεται ένα φανταστικό σενάριο στο οποίο υπάρχει μια κυβέρνηση γυναικών σε ψυχρό πόλεμο με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αν και το αισθητικό κομμάτι της διακυβέρνησης (εν μέρει και όχι πάντα) αλλάζει, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα καθώς οι δομές και το σύστημα παραμένουν τα ίδια. 

Και εδώ βρίσκεται η ουσία. Ότι η οργή και η εξέγερση των καταπιεσμένων γυναικών δεν έχει απέναντι το αντρικό φύλλο, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο τρέφεται και ζει από τη διαιώνιση και δημιουργία αδικιών, εκμεταλλεύσεων και διακρίσεων. Και εκεί είναι ο πραγματικός πόλεμος. 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής,  MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης