ΕΚ ΑΡΤΑΣ: «ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020» – Ο Πολιτισμός δεν είναι εμπόρευμα, είναι δικαίωμα!
Ανάσα δροσιάς και πολιτισμού από το ΕΚ Άρτας με κινηματογραφικές προβολές, θεατρικές παραστάσεις, λαϊκές μουσικές βραδιές και πλούσιο πρόγραμμα όλο το καλοκαίρι.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ! ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
«ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020»
Υπό την αιγίδα του Δήμου Αρταίων, το Εργατικό Κέντρο Άρτας διοργανώνει κινηματογραφικές προβολές βραβευμένων ταινιών, παιδικές παραστάσεις με παραμύθια των αδελφών GRIMM, λαϊκές μουσικές βραδιές, με ζωντανή μουσική και αφιερώματα.
Το Εργατικό Κέντρο Άρτας, συνεχίζοντας τις παρεμβάσεις του, στον τομέα του πολιτισμού, αποφάσισε να προχωρήσει στην διοργάνωση των εκδηλώσεων «πολιτιστικό Καλοκαίρι 2020» υπό την αιγίδα του Δήμου Αρταίων, και αξιοποιώντας για το σκοπό αυτό τον θερινό κινηματογράφο «Ορφέας». Τα μέλη των συνδικάτων βοήθησαν εθελοντικά στην ανακαίνιση του χώρου, και από κοινού με τα συνεργεία του Δήμου Αρταίων, όλες τις υπηρεσίες του, (πράσινο, καθαριότητα, τεχνικοί κ.λ.π., διαμόρφωσαν έναν λειτουργικό χώρο πολιτισμού.
Ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή που ο λαός μας βιώνει τη φτώχεια, τις απάνθρωπες εργασιακές σχέσεις, την τα ανεργία, βάσανα της καθημερινότητας, η «συνταγή» που του προσφέρουν για τον «περήφανο και ασφαλή ευρωπαίο πολίτη», σαν παράσημο για την αφέλεια του, έχει πια ξεθωριάσει και μαζί με αυτό, έχει διαλυθεί το «ιλουστρασιόν πολιτιστικό περιτύλιγμα».
Αναβλύζει πια από παντού η αλήθεια ότι ο πολιτισμός δεν έχει εμπορευματική και ανταλλακτική αξία, αλλά είναι ανάγκη και δικαίωμα του λαού μας. Προς αυτή την κατεύθυνση, καλούμε τους εργαζόμενους (μπορείτε να δείτε το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων με ένα κλικ στο ekentroartas.blogspot.com) όλα τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, σε βραδιές χωρίς την ψεύτικη επικοινωνία της υποκατάστασης των ανθρωπίνων σχέσεων, αλλά στην συλλογική παρέα, στην ανθρώπινη επικοινωνία, συζητώντας, «ένας πλάι στον άλλον».
«Η τάξη που έχει ιδιοκτησία και η τάξη του προλεταριάτου – γράφουν ο Μαρξ και ο Ένγκελς στην αγία οικογένεια – παρουσιάζουν την ίδια ανθρώπινη αυτοαποξένωση. Αλλά η πρώτη τάξη αισθάνεται άνετα και ισχυροποιείται σ’ αυτήν, αναγνωρίζει στην αποξένωση τη δική της δύναμη και έχει σ’ αυτήν, την εμφάνιση μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Η δεύτερη αισθάνεται μηδενισμένη στην αποξένωση: Βλέπει σ’ αυτή την έλλειψη και της δύναμης της, και της πραγματικότητας μιας ανθρώπινης ύπαρξης»