Ελένη Ράντου: Εμένα αυτό το “Πρώτη Φορά Αριστερά” με άφησε ορφανή. Καλά έκανε το ΚΚΕ και έμεινε μακριά από αυτήν την ιστορία…

Η δημοφιλής ηθοποιός Ελένη Ράντου έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στη Χριστίνα Γαλανοπούλου για τη Lifo, όπου σε κάποιο σημείο, η συζήτηση πηγαίνει στα πολιτικά, κι εκεί καταφέρνει να πει κάποια σωστά πράγματα, δείχνοντας όμως και τις αντιφάσεις της. Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα.

Λοιπόν, δεν φοβάμαι να σου πω ότι εμένα αυτό το «πρώτη φορά αριστερά» με σόκαρε. Μου μετακίνησε έναν πολύ σημαντικό άξονα μέσα μου. Ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει ένας χώρος που δεν θα βρεθεί ποτέ στην εξουσία γιατί είναι ιδανικός. Κι ότι αν βρεθεί θα συνεχίσει να είναι ιδανικός. Ε, εντάξει. Αυτό καταλύθηκε! Με άφησε ορφανή πολιτικά αυτό το πράγμα, με άφησε χωρίς πολιτική πατρίδα. Πολλή ορφάνια.

— Τι παρομοίωση..!

Ναι, γιατί από την αρχή πίστευα ότι δεν έπρεπε να αναμιχθεί η αριστερά με την εξουσία. Και πολύ καλά έκανε το κλασικό ΚΚΕ που έμεινε μακριά από αυτή την ιστορία. Μερικοί χώροι δεν είναι για να πραγματοποιήσουν ποτέ μία κυβερνητική αλλαγή – είναι για να βάζουν το όριο. Εννοείται ότι δεν πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι εφαρμόσιμο. Είναι, όμως, κάποιες αξίες που οφείλουν να υπάρχουν για να δημιουργούν ενοχές και αντιστάσεις στην κοινωνία, όταν αρχίσει να κανιβαλίζεται πολύ άσχημα.

Όντως οι κομμουνιστές πολύ καλά έκαναν και έμειναν έξω από αυτήν την ιστορία. Υποθέτουμε πως αυτούς εννοεί η Ράντου λέγοντας “το κλασικό ΚΚΕ”. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει άλλο, ούτε η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια άλλη κομμουνιστική εκδοχή -λόγου χάρη το “μεταμοντέρνο ΚΚΕ”, το “νεο-ΚΚΕ” ή κάτι παρόμοιο. Κι όντως, τα κυβερνητικά κοστούμια δεν είναι ραμμένα για τα μέτρα του και για το στόχο που έχει μπροστά του το ΚΚΕ.

Ναι αλλά οι κομμουνιστές και το κόμμα τους υπάρχουν ακριβώς για να βρεθούν στην εξουσία, κι ας φαίνεται αυτό για κάποιους σαν όνειρο για τη Δευτέρα Παρουσία, κι όχι για να βάζουν απλώς κάποια όρια κι αντιστάσεις, να δημιουργούν ενοχές στην κοινωνία, για να κοκκινίζει λίγο -όχι πολύ όμως- και να κρατάει τα προσχήματα (καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο).

Κι αν οι αρχές τους, το πρόγραμμά τους, ο κομμουνισμός με δυο λόγια, φαίνεται σε κάποιους ουτοπικός, “μη εφαρμόσιμος” όπως μας λέει η Ράντου, ας μην αγνοούν πως δεν υπάρχει χειρότερη ουτοπία από το να περιμένει κανείς να αλλάξει προς το καλύτερο αυτό το σύστημα, του οργανωμένου κανιβαλισμού, χωρίς επανάσταση -που σημαίνει αλλαγή τάξης στην εξουσία, και προϋποθέτει να βρεθούμε στην εξουσία.

Ας σημειώσουμε επίσης πως η ίδια η Ράντου θα όφειλε να σταθεί αυτοκριτικά για τη δική της στάση στο ΣΕΗ, όταν συντάχθηκε με την κίνηση των (“ανεξάρτητων” κι επώνυμων) “Ενωμένων Ηθοποιών, μολονότι η ίδια ήταν θεατρικός παραγωγός -δηλαδή αντικειμενικά στη θέση του εργοδότη-επιχειρηματία, κι όχι σε αυτή του απλού ηθοποιού. Να σταθεί αυτοκριτικά, όχι γιατί δεν εφάρμοσε τις… κομμουνιστικές αρχές -που η ίδια θεωρεία ανεφάρμοστες- αλλά ακριβώς γιατί έβαλε τότε εμπόδια στο να μπουν αντιστάσεις κι εμπόδια στον κανιβαλισμό και την άγρια εκμετάλλευση που επικρατούν στο χώρο της.

Κι όταν συμβούν αυτά τα απλά, μετά μπορούμε να συζητήσουμε και για το αν μπορεί ή όχι να κοκκινίσει κάποτε η κοινωνία, όχι από ντροπή, ούτε από θάνατο, αλλά από ζωή.