Γιατί μαζεύει ακόμα τόσο κόσμο ο Βασίλης;

-Βασίλη, ζούμε για να σε ακούμε!
Και αυτός να τους απαντά σαρκαστικά:
-Έλα μωρέ τώρα, ζωή είναι αυτή;

Τα λέει και μόνος του, γιατί δεν έχει κόμπλεξ και μπορεί να αυτοσαρκάζεται. Όχι τώρα που μεγάλωσε και κοντεύει τα 70, αλλά και παλιά, που ήταν ο μεγαλύτερος από όλους με διαφορά: πώς είναι έτσι το παιδί και τι μεγάλη μύτη…
Αλλά… “τιμήτη μου και καμάρι μου”, όπως είπε χτες ο ίδιος

Τι κοσμοπλημμύρα ήταν αυτή πάλι; Ως πότε θα γίνεται λαϊκό προσκύνημα στις συναυλίες του Βασίλη;

Μάλλον για πάντα. Για πολλές δεκαετίες σίγουρα, ακόμα κι όταν επέλθει κάποτε το μοιραίο -για όλους μας, όπου θα ακούμε στα μεγάφωνα: 85ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή! Και τώρα στην κεντρική σκηνή συναυλία-αφιέρωμα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Λαϊκό προσκύνημα θα γίνεται όσο υπάρχουν χιλιάδες θαυμαστές που τον λατρεύουν σαν θεό και εκστασιάζονται για αυτόν -και όχι επειδή είχε Πανσέληνο. Στον Βασίλη δεν πας μόνο για να τον ακούσεις, αλλά κυρίως για να μεταλάβεις, να διαπιστώσεις την κατάνυξη των πιστών, το Ιερό Μυστήριο που βιώνουν για το δικό τους τοτέμ, όπου κάθε ίχνος κριτικής συνιστά προδοσία-αμφιβολία.
-Τι εννοείς έσπασε πια η φωνή του; Ήταν υπέροχος…

Θυμάμαι στις αρχές του αιώνα μας, πρωτοετής τότε, να συζητάμε στην ομήγυρη ότι δε βγάζει πια ωραία τραγούδια, έχει παρακμάσει, δεν είναι ο ίδιος, δε μας συγκινεί πια στις συναυλίες του. 18 χρόνια μετά, ήμασταν όλοι εκεί, άλλη μια φορά, με ζήλο και συνέπεια πρωτοετή…

-Πραγματικά, όμως, δεν είναι αιώνιος έφηβος;

Όχι, δεν είναι. Έχει σπάσει. Ούτε εμείς είμαστε. Αλλά ο Βασίλης είναι τα νιάτα μας, η αιώνια εφηβεία μας, ακόμα και αυτών που λένε τάχα πως τον ξεπέρασαν μετά τα 16 τους -νομίζουν. Ακόμα και τώρα, είναι η κλεισμένη μας φωνή μετά την πορεία του Πολυτεχνείου που πέσαμε σε μπόρα και βραχήκαμε ως το κόκαλο, και δεν μπορεί να πιάσει όλες τις νότες.

Βασικά είναι σα να βλέπεις τον Μέσι να παίζει μπάλα μετά από είκοσι χρόνια, σε κορυφαίο, επαγγελματικό επίπεδο -ή έστω τον Μαραντόνα τώρα, αν προτιμάς. Δεν έχει σημασία, όμως, τι είναι τώρα ο Βασίλης, σημασία έχει πόσοι πιστεύουν ότι είναι ακόμα ο καλύτερος, κι αυτός να στέκει εκεί όρθιος, σαν τον Ελ-Σιντ του πενταγράμμου, για να σεληνιαστεί το κοινό από κάτω.

Κι από μια άποψη έχουν δίκιο όσοι τον αγαπάνε άκριτα. Για να παραφράσουμε ένα κλασικό τσιτάτο, ακόμα και έτσι, παρόλα όσα, με όλα τα κενά και τα “πειρατικά γρυλίσματα” στη φωνή του, ακόμα και ο χειρότερος Βασίλης φαντάζει χιλιάδες φορές καλύτερος από τον καλύτερο οποιονδήποτε άλλο.

-Σπάνε οι χορδές μου, σπάνε σα γυαλί,
μου χαρακώνουν ετούτη την μπαλάντα…

Λοιπόν, ακόμα και αν όντως έχει “πεθάνει καλλιτεχνικά”, “θεέ μου τον καλό συγχώρεσε Βασίλη”, και δωσ’ του εδώ που βρίσκεται, λίγη από τη φωνή του” ή ό,τι άλλο τον βοηθά να την ανακτήσει για ένα δίωρο επί σκηνής.

Το μόνο που δε συγχωρείται στο Βασίλη είναι άλλο. Ότι ξέχασε να πει κάτι για το Λαυρέντη που έφυγε. Κι όταν μας έλεγε επί σκηνής για τη γενιά του που… “τα έκανε σκατά”, εκεί κολλούσε κανονικά να μας ξαναπεί ένα τραγούδι για κατευώδιο.

Να δεις τι σου ‘χω για μετά… Ελπίζουμε να το κάνει στην Αθήνα.

Υστερόγραφο: ο πανικός μπροστά από τη σκηνή ήταν τέτοιος, που δεν μπορούσες σχεδόν με τίποτα να πλησιάσεις και να πάρεις κάτι παραπάνω από ένα μακρινό θολό πλάνο…

Και κάπου εκεί στο βάθος μπορεί να υπάρχει ένα παιδί με μεγάλη μύτη, που συγκινεί ακόμα τα πλήθη, όσο κανένα άλλο.