Ηθοποιός σημαίνει συλλογικότητα – Σήμερα η συνέλευση του ΣΕΗ στο θέατρο Τζένη Καρέζη

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι ηθοποιοί,
τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 15:30 θα πραγματοποιηθεί ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στο Θέατρο Τζένη Καρέζη (Ακαδημίας 3). Επίσης Απεργούμε την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου (εργασιακά, Συλλογικές συμβάσεις κ.α). Θέμα την Συνέλευσης είναι η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας , εξελίξεις στην ΠΟΘΑ κ.α. (έχουν απόλυτη σχέση με την απεργία). Για να ενημερωθούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις. Για να βοηθήσουμε νέους συναδέλφους να καταλάβουν τι γίνεται στον χώρο και να ξεκουνηθούν οι παλιοί!

Ηθοποιός επαγγελματίας είναι (μαζί με πολλά ακόμα χαρακτηριστικά) αυτή/αυτός που διεκδικεί και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Διότι μην ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με πολιτιστικό εμπορικό προϊόν όπου προϋποθέτει και συγκεκριμένες εργασιακές και οικονομικές συνθήκες. Εμείς ως εργαζόμενοι, οφείλουμε να τις διαμορφώσουμε. Και αυτό γίνεται μόνο ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ. Αλλιώς δεν είναι συνάδελφος, είναι κάποια/ κάποιος που δημιουργεί πρόβλημα σ’ όσους θέλουν να ζήσουν από αυτό το επάγγελμα. Πρέπει να καταλάβουν οι παραγωγοί (οι μεγαλοπαραγωγοί για αρχή) πως χωρίς εμάς δεν μπορούν να υπάρχουν οι σκηνές και οι παραστάσεις τους. Και θέλει αγώνα. Μην περιμένετε δια αντιπροσώπου να κερδηθεί η Σύμβαση. «Σε ψήφισα, πάρε τα κλειδιά, μίλα για μένα». Είχαμε Συλλογική σύμβαση επειδή κάναμε συλλογικό αγώνα. Χάσαμε την Σύμβαση γιατί οι «ηθοποιοί» απείχαν από όλες τις διαδικασίες. Κάνανε «αγώνα» επι σκηνής και τέχνη για την τέχνη. Ή συνειδητότατα στήριζαν συμφέροντα εργοδοτών (όπως κάνουν και τώρα), στηρίξανε την κυβερνητική εντολή Κατάργησης της Σύμβασης. Και ξέρουμε ποιοι βολεύτηκαν και ποιοι θέλουν να βολευτούν.
Κάποιες/κάποιοι στηρίξανε το στρατευμένο και επικίνδυνο no politica και το στηρίζουν ακόμα. Και μαζί με το no politica (που είναι πολιτική θέση κι αυτό), σέρνουν ένα αντικομουνισμό απίστευτης ημιμάθειας μόνο και μόνο για να απέχουν. Αλλά όλοι μετά «αριστερίζουν» γιατί είναι γουστόζικο να αυτοαποκαλείσαι προοδευτικός στον χώρο του θεάτρου.

Κάποιες/κάποιοι διαφωνούν πολιτικά με τις διαδικασίες μόνο και μόνο για να απέχουν για ακόμη μια φορά από οποιαδήποτε δράση. Πάντα θα στηρίζουν την ατομική επιλογή της αποχής. Για να προστατεύσουν την ατομικότητα τους και οι υπόλοιποι να πάνε να…. Αυτό είναι θέση όμως. Αποχή με άποψη λέγεται. Μια τακτική γνωστή είναι: «εγώ δεν ψηφίζω, δεν ανήκω πουθενά, διαφωνώ με όλα, αντιδρώ σε όλα και το Σωματείο δεν με εκπροσωπεί». Το Σωματείο είμαστε εμείς και εμείς οι ηθοποιοί το εκπροσωπούμε. Αν δεν σας αρέσει ελάτε να το διαμορφώσετε. Η Γενική συνέλευση είναι η ανώτερη διαδικασία αποφάσεων.

Κάποιες/ κάποιοι δεν θα μπορέσουν εκείνη την μέρα ή εκείνη την ώρα για Συνέλευση. Γιατί τις άλλες φορές μπορούσαν; Έχουν, λένε απλήρωτη πρόβα, πώς θα την αφήσουν για να πάνε να μιλάνε για… συλλογικές συμβάσεις; Εδώ κάνουμε τέχνη σας παρακαλώ και να μην μας ενοχλείτε!

Κάποιες/κάποιοι φθείρονται ψυχολογικά με τις συλλογικές διαδικασίες, τις εντάσεις και τις αντιπαραθέσεις. Διότι είμαστε «καλλιτέχναι» και δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τέτοιου είδους μπας κλας εργασιακά. Όταν κάνουμε άπειρες ώρες απλήρωτες πρόβες/παραστάσεις και τον δίνουμε απλόχερα τον χρόνο μας, δεν είναι ψυχοφθόρο; Έστω και όταν έχουμε πρόβα με την ομάδα μας όπου διαμορφώνουμε τους χρόνους και τις μέρες προβών όπως θέλουμε. Όταν περιμένουμε να πληρωθούμε με ποσοστά και μετράμε κεφάλια δεν είναι ψυχοφθόρο; Άκου είμαστε «καλλιτέχναι»; Είμαστε «πολιτισμένοι» που σιωπούν για τα κοινωνικά. Που το βουλώνουν. Φαντάσου τι σιωπή πέφτει κι επι σκηνής.

Κάποιες/ κάποιοι πιστεύουν στον ατομικό αγώνα. Το ίδιο πιστεύει και ο εργοδότης-παραγωγός όταν τους κλείνει «ατομικά» ραντεβού για να διαπραγματευτεί μεμονωμένα την φτώχεια μας. Στην αρένα με τα λιοντάρια, ένας ένας παρακαλώ.

Κάποιες/κάποιοι χώρεσαν την ματαιοδοξία τους σ’ αυτό το επάγγελμα, το βάφτισαν «λειτούργημα» και έτσι του αφαίρεσαν τα Εργασιακά χαρακτηριστικά. Χομπίστες εισοδηματίες που δεν έχουν ανάγκη να ζήσουν από το θέατρο και ψάχνουν τρόπο αναρρίχησης στην παρωχημένη έννοια της τέχνης και στον ήδη τσαλαπατημένο, ιδρυματοποιημένο πολιτισμό. Ας μην κάνουμε διαχωρισμό της τέχνης από την πολιτική. Δε διαχωρίζονται. Γιατί η «τέχνη» μας προάγει την κανονικότητα της απληρωσιάς, του βολέματος, του αντικομουνισμού, του παρωχημένου, του ουδέτερου. Άκρως πολιτικά όλα αυτά. Η τέχνη δεν θα διαχωριστεί ποτέ από την πολιτική της ουσία και αισθητική αλλιώς δεν θα απευθύνεται στην κοινωνία.

Μιλάω για την πλειονοψηφία αυτών που αυτοαποκαλούνται ηθοποιοί. Η πλειονοψηφία όπου επι σκηνής θα μιλήσει στην κοινωνία. Μόνο επι σκηνής; Πιστεύετε πως από παράσταση Δευτερότριτου θα ξεκινήσει η πίεση για υπογραφή συλλογικής σύμβασης; Διότι έγραψε κάποιος που αυτοαποκαλείται κριτικός… «Ήταν αφοπλιστικό το κείμενο, μας μετακινήσανε κυριολεκτικά οι ερμηνείες των ηθοποιών. Μας φέρανε ένα βήμα πριν την υπογραφή». Άντε να πιέσουμε λίγο παραπάνω το επόμενο Δευτερότριτο ωρε συναγωνιστές. Καλά τα πάμε… σύμφωνα με την… κριτική.

Μιλάμε για την Συλλογική σύμβαση για την οποία πρέπει να παίρνει αποφάσεις η Γενική συνέλευση! Να πιέσουμε στα θέατρα τους και απ’ έξω αλλά και από μέσα. Για να κερδίσουμε κάτι, μόνο συλλογικά θα γίνει όπως έχει αποδείξει η ιστορία (όχι μόνο του Σωματείου). Κι εγώ που τα γράφω όλα αυτά, αφιερώνω το ελάχιστο από τον ελεύθερο χρόνο μου για να μπορώ να μιλώ για διεκδικήσεις. Υπάρχουν συνάδελφοι που δίνουν όλο τον χρόνο τους και την ψυχική τους διάθεση ώστε να βοηθάνε στην διαμόρφωση της συνείδησης, ώστε να διεκδικούν για τον κλάδο. Αν το συγκεκριμένο κείμενο φαντάζει σε κάποια/ κάποιον επιθετικό, ας σκεφτεί πόσο επιθετική είναι η αποχή των συναδέλφων που δημιουργούν προβλήματα στις εργασιακές αποφάσεις και στην καθημερινή ζωή όλων αυτών που θέλουν να διασφαλίσουν το επάγγελμα και να ζούνε από αυτό. Πόσο βίαιη και επιθετική είναι η απαξίωση για όλα αυτά τα ζητήματα από τους συναδέλφους. Έχουμε ήδη να αντιμετωπίσουμε την επιθετικότητα των εργοδοτών. Πάντα, όλο το βάρος και όλη η πίεση πέφτει σε εμάς τους ηθοποιούς, στους εργαζόμενους. Και θα κατανοήσω πολλές φορές τις πράξεις και τους φόβους των συναδέλφων. Όπως θα ζητήσω κι εγώ την ίδια κατανόηση στις πράξεις και στους φόβους μου. Ας έχουμε μια σύμπνοια συναδελφική για να διεκδικήσουμε και να διασφαλίσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα. Θέλει αισιοδοξία και συνέπεια. Όχι όμως άλλη σιωπή, όχι κι άλλη ανοχή συναδέλφισσες και συνάδελφοι.

Από τον τοίχο του Δημοσθένη Ξυλαρδιστού