15 Αγαπημένες ταινίες του 2024

Ανθρώπινες, συγκινητικές, καταγγελτικές, άφησαν το δικό τους αποτύπωμα, κάνοντας ακόμη πιο συναρπαστικό, ακόμη πιο πλούσιο το κινηματογραφικό ταξίδι της χρονιάς που έφυγε. 

Οι δικές μας αγαπημένες του 2024.

15.«Μαζί Ξανά / Hors-Saison» του Στεφάν Μπριζέ.

Δύο άνθρωποι που υπήρξαν εραστές ξανασυναντιούνται πολλά χρόνια μετά, αξιοποιώντας την ευκαιρία της τυχαίας συνάντησης, προκειμένου ο καθένας να μιλήσει με τον δικό του τρόπο στον άλλο, για το παρελθόν και το παρόν τους , για ό,τι τους συνέδεε και για ότι στάθηκε εμπόδιο στην εξέλιξη μιας πολύ δυνατής σχέσης…Η ταινία του Στεφάν Μπριζέ, χωρίς συναισθηματικές κορώνες και μελοδραματισμούς, μας συγκινεί και μας καθηλώνει με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια.

14.«Ρισελιέ» του Πιέρ-Φιλίπ Σεβινί.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες μεταναστών από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και κυρίως από τη Γουατεμάλα, οι οποίοι έρχονται να εργαστούν για λίγους μήνες σε άθλιες συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιο επεξεργασίας καλαμποκιού που εδρεύει στο Ρισελιέ του Κεμπέκ. Με πολλές επιρροές από τον κινηματογράφο των Λόουτς, Μπριζέ και αδελφών Νταρντέν,ο Πιέρ Φιλίπ Σεβινί στήνει μια πολιτική ταινία που καταγγέλλει τη σύγχρονη νομιμοποιημένη δουλεία. 

13.«Εγώ, Καπετάνιος / Io Capitano» του Ματέο Γκαρόνε.

Ένα οδοιπορικό φρίκης σε μία κοινωνία που ναυαγεί…

Στο φιλμικό σύμπαν του Γκαρόνε συνυπάρχουν η βία, η σκληρότητα και η ελπίδα. Με τα μάτια του δεκαεξάχρονου Σεϊντού ταξιδεύουμε από τη Σενεγάλη στη Μάλτα σε ένα ταξίδι φρίκης, σε ένα ταξίδι όπου οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμία απολύτως αξία. 

12.Μικρά Πράγματα σαν κι Αυτά / Small Things Like These , του Τιμ Μίλαντς.

Πίσω από κάθε μικρό πράγμα που αφήνει πίσω του, ο Μπιλ συνειδητοποιεί ότι μπορεί να κρύβεται μια τεράστια δυστυχία μία δυστυχία που δεν αφορά μόνο το άτομο που τη βιώνει, αλλά και τον ίδιο. Ο φόβος του μπορεί να μην καταλαγιάζει, αλλά αποκτά μια άλλη ποιότητα όταν συνειδητοποιεί ότι οι φόβοι γίνονται οι χειρότεροι εφιάλτες όταν υποτάσσεσαι σε αυτούς!

11.”Η Αρπαγή/La Ravissement” της Ιρίς Καλτενμπάκ.

Η Λιντιά καταφεύγει στο ψέμα και την απάτη προσπαθώντας μέσα από το ψέμα της να γίνει ορατή. Με αυτό τον παράδοξο τρόπο θα καταφέρει να κλείσει τον κύκλο ενός παρελθόντος και μαζί τις πληγές που την εμπόδιζαν να αντιμετωπίσει κατάματα όχι μόνο τις δικές της πικρές αλήθειες, αλλά και τις αλήθειες των άλλων.

10.Πέρασμα / Crossing” του Λεβάν Ακίν.

Τρεις άνθρωποι -μία συνταξιούχος δασκάλα, μια τρανς δικηγόρος και ένας νεαρός συναντιούνται και έρχονται τόσο κοντά, που νιώθεις πως ήταν ανέκαθεν τα μέλη μιας οικογένειας που οι δεσμοί της, αποδείχθηκαν τελικά πολύ πιο ισχυροί από τους βιολογικούς δεσμούς που μπορεί να ενώνουν μια τυπική οικογένεια.

Μια πολύ ζεστή και ανθρώπινη ταινία που μας συγκινεί, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά μας, άμεσα, απλά και αληθινά.

9.«Animal» της Σοφίας Εξάρχου.

Μέσα στον κυκεώνα της απεραντοσύνης των μοναχικών ανθρώπων, που η λαίλαπα της τουριστικής εμπορευματοποίησης σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, η Κάλια δοκιμάζει τις αντοχές της. Εκλιπαρεί για μία ανθρώπινη επικοινωνία, μεθά, κάνει σεξ και χορεύει ασταμάτητα ψάχνοντας μέσα στους εσωτερικούς της κλυδωνισμούς, κάτι να την απαλλάξει από το τίποτα που υπάρχει μέσα της, γύρω της, παντού. Αυτό το επώδυνο «τίποτα» που πνίγεται μέσα στο αλκοόλ, τα ηρεμιστικά, τα παυσίπονα. 

Συγκλονιστική ερμηνεία από τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου που μας καθηλώνει.

8.«Οι Άποικοι / Los Colonos» του Φελίπε Γκάλβες.

Στην ταινία του Φελίπε Γκάλβες, το κλασικό γουέστερν της χολιγουντιανής φόρμας των Αμερικανών αναθεωρείται, ο τόπος μεταφέρεται από τη Δύση των ΗΠΑ στον νότο της Χιλής και της Αργεντινής, σε ένα οδοιπορικό, όπου ο κυβερνήτης της περιοχής είναι ο πλούσιος γαιοκτήμονας και που ο «εκπολιτισμός» που επιδιώκει στην περιοχή είναι η εξαφάνιση οποιουδήποτε αυτόχθονα καταλαμβάνει έστω και ένα μικρό κομμάτι της γης. 

«Οι εποχές αλλάζουν και τώρα μας χρειάζεται ένας Ινδιάνος που τα μαλλιά του δεν είναι βουτηγμένα στο αίμα» ακούμε να λέει στην ταινία ένας απεσταλμένος του χιλιανού Κογκρέσου.

Φυσικά και δεν πρόκειται για εκπολιτισμό, αλλά για ιμπεριαλισμό, που όσες μορφές κι αν αλλάξει παραμένει ένα αιμοσταγές αδηφάγο τέρας.

7.«Υπόθεση Γκολντμάν / Le Procès Goldman» του Σεντρίκ Καν.

Η δίκη Γκολντμάν χαρακτηρίστηκε στη Γαλλία ως η δίκη του αιώνα. Στα κινηματογραφικά δρώμενα, η «Υπόθεση Γκολντμάν» που αναπαριστά αυτή τη δίκη, δικαίως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς.

Με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σεντρίκ Καν, ο Αριέ Βολτχάλτερ (Γκολντμάν) μέσα από την αποκαλυπτική και συγκλονιστική του ερμηνεία, καταφέρνει να σκύψει πάνω από τα μεγάλα προβλήματα που η ιστορία ανακινεί και μέσα από την ατομική του ιστορία να αναδείξει τη ρίζα τους, χωρίς το ατομικό να χάνεται μέσα στην ολότητα, αλλά να αποτελεί συστατικό στοιχείο αυτής. 

6.Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς / The Seed of the Sacred Fig, του Μοχάμαντ Ρασούλοφ

Η οικογένεια του Ιμάν αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας που ζει, κάτω από την αυστηρή επιτήρηση του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος, με τις αντίπαλες ομάδες εντός της, να δίνουν τον δικό τους αγώνα, διεκδικώντας την ελευθερία έκφρασης και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Μ. Ρασούλοφ αποτίνουμε έναν φόρο τιμής σε όσους ρισκάρουν την προσωπική τους ελευθερία, ακόμη και την ίδια τους τη ζωή, μετατρέποντας την τέχνη σε επαναστατική πράξη.

5.«Black Dog» του Γκουάν Χου 

Το «Black Dog» στήνεται πάνω σε ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που σκηνοθετείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, δανειζόμενο αρκετά φορμαλιστικά στοιχεία από το γουέστερν, που αναμειγνύονται με στοιχεία ενός σύγχρονου κοινωνικού ρεαλιστικού κινηματογράφου, ενώ ταυτόχρονα, ο Γκουάν Χου, καταφέρνει να συνταιριάξει με απόλυτη επιτυχία το φανταστικό, το παραμυθένιο, το συμβολικό. Ο κινηματογράφος στα καλύτερά του!

4.«Μαύρος Κότσυφας, Μαύρο Βατόμουρο / Blackbird Blackbird Blackberry» της Ελένε Ναβεριάνι.

Η ηρωίδα του έργου, η Ετέρο βιώνει την προσωπική της απελευθέρωση λιτά, αφαιρετικά, τόσο ανεπιτήδευτα, με ένα θάρρος που προκύπτει από την παιδικότητα μέσα από την οποία αντικρίζει τον κόσμο και το φυσικό περιβάλλον με το οποίο διατηρεί μια άρρητη επαφή. Οι ερωτικές σκηνές της ταινίες είναι ίσως από τις από τις ωραιότερες που έχουμε δει στον κινηματογράφο, για την ειλικρίνειά τους, την απλότητά τους και το συναίσθημα του οικείου που σου δημιουργούν σπάζοντας κάθε παγιωμένη προκατάληψη. 

3.Ο Τελευταίος Ουρανός/The Last Sky, Σκηνοθεσία/Σενάριο: Nicholas Hanna

Πληροφορίες που απουσιάζουν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στον αγώνα των Παλαιστινίων, που η άγρια πολεμική εναντίον τους δεν περιορίζεται μόνο στην πατρίδα τους, αλλά και στον Λίβανο όπου διωγμένοι από την χώρα τους εξακολουθούν να υφίστανται τη βία της εγκληματικής ισραηλινής πολιτικής που συνδέεται άρρηκτα με τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. 

2.«Καμιά Άλλη Γη / No Other Land» των Μπάσελ Άντρα, Χαμντάν Μπαλάλ, Ραχέλ Ζορ, Γιουβάλ Αμπραχαμ

Ο Παλαιστίνιος Μπάζελ Αντρα και ο Ισραηλινός Γιούβαλ Αμπραχαμ που τους παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ, με μοναδικό τους όπλο την κάμερα καταγράφουν καρέ καρέ τα γεγονότα που συμβαίνουν δεκαετίες τώρα στη Μασαφέρ Γιάτα της Δυτικής Όχθης. Σε μια περιοχή που ακόμη και η καθημερινή επιβίωση αποτελεί μέρος της αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα και την αδικία.

1.«Υπέροχες Μέρες / Perfect Days», του Βιμ Βέντερς 

Ένα φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στην ανθρώπινη μοναξιά.

Μεγάλος κινηματογραφιστής ο Βέντερς, αφαιρεί την αυθάδεια της πολυλογίας και καθιστά τις εικόνες τόσο εύγλωττες στη σιωπή τους, καδράροντας σε αυτές το πρόσωπο του συγκλονιστικού κ. Χιραγιάμα που πολύ διακριτικά μας αφήνει να περιπλανηθούμε στον δικό του κόσμο και να μας κάνει να νιώσουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι αλληλένδετος με τον δικό μας. 

Καλή χρονιά, με όμορφες ταινίες να μας ταξιδεύουν σε κόσμους διαφορετικούς και αλληλένδετους!