Αλίντα Δημητρίου: «Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Δεν είναι τα πράγματα όπως θέλουν να τα εμφανίσουν. Τίποτα δεν τέλειωσε…»

Στις 30 του Ιούλη 2013 έφυγε από τη ζωή η Αλίντα Δημητρίου, η σκηνοθέτις που έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στις γυναίκες αγωνίστριες της Εθνικής μας Αντίστασης, στις μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στις ηρωίδες που στάθηκαν περήφανες και αλύγιστες στα βασανιστήρια, στις φυλακές και στην εξορία.

«Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι απλοί άνθρωποι, που στρατεύθηκαν, τα έδωσαν όλα και στο τέλος δεν ζήτησαν τίποτα. Οι “ανώνυμοι”. Αυτούς εκτιμώ. Και όταν θέλω να δώσω περισσότερη έμφαση, λέω οι “ξυπόλυτοι”» έλεγε σε συνέντευξή της στο Ριζοσπάστη το 2009, με αφορμή τη δεύτερη ταινία της τριλογίας της για τη γυναίκα στην Αντίσταση, «Η ζωή στους βράχους», που ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Η Αλίντα Δημητρίου γεννήθηκε  το 1933 στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή «Σταυράκου». Παράλληλα με τη διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών κατά την περίοδο 1970-1975, συμμετείχε σε σεμινάρια για την ταινία μικρού μήκους, έγραψε και μετέφρασε άρθρα σε κινηματογραφικά περιοδικά καθώς και το βιβλίο «Φιλμογραφία Ταινιών Μικρού Μήκους» (1939-1979), ενώ αργότερα το 1992 εξέδωσε το «Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους». Από το 1977 έως το 1994 γύρισε περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. Το Θέατρο στο βουνό, Ανθρώπινα Δικαιώματα (10 ημίωρα), Γυναίκες (6 ημίωρα). Από το 1994 – 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ, κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.

Δείτε το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο βάλτο», για τις γυναίκες στην Εθνική Αντίσταση:

Σε όλο της το έργο και ειδικά στην τριλογία της, που ξεκίνησε το 2008 με τα «Πουλιά στο βάλτο» για τις γυναίκες στην Εθνική Αντίσταση (αποσπώντας επτά βραβεία, ενώ μια κόπια της βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία της Σόφιας), συνεχίστηκε το 2009 με τη «Ζωή στους βράχους», για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ, και ολοκληρώθηκε το 2011 με τα «Τα κορίτσια της βροχής» για τις γυναίκες αγωνίστριες την περίοδο της χούντας, απουσιάζει κάθε ακαδημαϊσμός, διδακτισμός ή επιτήδευση. Αφήνει τις πρωταγωνίστριες να μιλήσουν απλά, καθάρια γι’ αυτά που είδαν, έζησαν, πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν.

Αλίντα Δημητρίου (1933-2013) – Η φωτογραφία προέρχεται από το left.gr

«Η ζωή μου ήταν ένα όνειρο από τότε που γνώρισα την Αλίντα. Ήταν καταπληκτική η ένωση που είχα με αυτή την κοπέλα η οποία ήταν ένα ατίθασο αγρίμι. Ήταν αντισυστημική, δε δεχόταν καμιά κοινωνική σύμβαση ή συναίνεση, τα έβαζε με όποιον δεν ήταν ειλικρινής, ήταν απλησίαστη… Περάσαμε 66 χρόνια μαζί. Γνωριστήκαμε το 1947 όταν ήταν πιτσιρίκα, αλλά πάρα πολύ ώριμη,  κι επειδή κι εγώ ήμουνα σε μια κατάσταση τότε με την ήττα της Αντίστασης, τις διώξεις και την απελπισία – σα να θέλαμε να φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο  – αυτό το πράγμα μας ένωσε πάρα πολύ. Ομολογώ ότι πέρασα μια ζωή όνειρο μαζί της…Η απώλειά της ήτανε τεράστια…»

Σωτήρης Δημητρίου

Δείτε το ντοκιμαντέρ «Ζωή στους βράχους», για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ:

Έλεγε στο Ριζοσπάστη (στην ίδια συνέντευξη) για τις αγωνίστριες γυναίκες: «Είμαι περήφανη που τις συνάντησα. Μου ανέβασαν τον πήχη του κόσμου πιο ψηλά. Μου ξαναμπόλιασαν την αξιοπρέπεια, το ήθος τους, το πείσμα τους, την αντοχή τους. Αλλά και τη σεμνότητά τους. Η οποία είναι φοβερή. Καμιά από αυτές δεν θέλει να παρουσιαστεί και να βγει μπροστά. Καμία δεν βγαίνει μπροστά. Μία από τις γυναίκες, στην πρώτη ταινία, μου διηγούνταν πώς τους κάνανε μαρτύρια στην οδό Ελπίδος, στην πλατεία Βικτωρίας. Ενα κολαστήριο ανάλογο της Μέρλιν. Και της λέω “για στάσου, μη μου τα λες έτσι, μου τα λες με έναν τρόπο σα να έφαγες σουβλάκια χθες το βράδυ”.

Δείτε το ντοκιμαντέρ «Τα κορίτσια της βροχής», για τις γυναίκες αγωνίστριες την περίοδο της χούντας:

Μου λέει “τι πάθος θες; Ξέρεις πόσοι ήταν εκεί μέσα; Ενα πετραδάκι ήμουν εγώ”. Αυτή η σεμνότητά τους με συγκλόνισε. Με συγκλόνισε το πείσμα τους σε αυτά που πιστεύανε. Δεν υπέγραψαν (σ.σ. “δήλωση”), όχι γιατί τους ήρθε κάποια “διαταγή” να μην υπογράψουν. Ηταν θέμα αξιοπρέπειας γι’ αυτές: “Ποιος είσαι εσύ, που μου ζητάς να υπογράψω;” (…) Το μήνυμά μου είναι η πίστη στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος θα παλεύει πάντα για το δίκιο».

Ενώ για την κυρίαρχη αντίληψη και προπαγάνδα ότι έχει «τελειώσει» αυτή η ιστορία, η Αλίντα Δημητρίου έλεγε:

«Δεν τέλειωσε! Εχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Δεν είναι τα πράγματα όπως θέλουν να τα εμφανίσουν. Τίποτα δεν τέλειωσε. Ξέρετε πώς δρω αυτή τη στιγμή; Σα να ‘μαι σε χαρακώματα. Όταν είμαι πάρα πολύ κουρασμένη, έτσι και υπάρξει ανάγκη να μιλήσω για την ταινία, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Γίνομαι 20 χρόνων. Με το ίδιο πάθος».