Αντίο Αντώνη!

Ένα από τα δυσκολότερα αντίο, που πριν από ένα χρόνο δεν θα φανταζόμουν πως θα έλεγα, είναι το σημερινό.

Μετά από παλλικαρίσια και δύσκολη μάχη, έφυγε το βράδυ της Πέμπτης ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ο σκηνοθέτης των Βαρέων και ανθυγιεινών, ο στυλοβάτης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και καθηγητής στο Κινηματογραφικό Εργαστήρι του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρούμελης στη Λαμία.

Ένας χαρισματικός άνθρωπος, μια διάνοια, με χιούμορ που τσάκιζε κόκκαλα, ένας τύπος με τον οποίο ήθελες να συζητάς ώρες ολόκληρες, για ταινίες, πολιτική, για την παιδεία, τη φιλία, τον έρωτα…

Λόγω στενής οικογενειακής φιλίας, τον έβλεπα συχνότερα από τους συγγενείς μου. Αμοιβαία έτσι νιώθαμε τελικά, κάπως σαν συγγενείς. Μου είναι  εξαιρετικά περίεργο, να μιλήσω για εκείνον, σαν να ήταν απλώς μια πολύ σημαντική φιγούρα για την τέχνη, γιατί σήμερα εγώ νιώθω πως ειλικρινά έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.

Ακόμη κι όταν έμαθε για την ασθένειά του, η οποία τον χτύπησε πάνω στο καθήκον, δεν σταμάτησε λεπτό να ονειρεύεται και να σχεδιάζει το επόμενο βήμα. Να γράφει εκείνο το σενάριο που είχε ξεκινήσει, να βλέπει ταινίες για το Φεστιβάλ, να μιλά με φίλους, να καμαρώνει την υπέροχή του κόρη, την Ιωάννα του, να μοιράζεται στιγμές με την αγαπημένη του σύζυγο, την Κάλλη, την ηρωίδα του, που στάθηκε πλάι του με όλη τη δύναμη της ψυχής της.

Το Φεστιβάλ δεν θα είναι πια ίδιο, χωρίς τον εμπνευστή του.

Αντίο κύριε Αντώνη μου- όπως σε φώναζα- είναι μεγάλη μου τιμή που σε συνάντησα, θα σε θυμάμαι πάντα με μεγάλη αγάπη! Κι όπως είχα πει κάποτε στο Ιωαννάκι: “Οι κόρες με σπουδαίους πατεράδες. όταν αυτοί φεύγουν, εκτός από την μνήμη τους, έχουν και το τεράστιο έργο τους να τις συντροφεύει”.