Από τον κ. Γουίλιαμς και τη μέθοδό του που οδηγεί στην κατάκτηση της αριστείας, μέχρι το χαστούκι του κ. Σμιθ, ένα τσιγάρο δρόμος…

Η χολιγουντιανή βιομηχανία έχει μεγάλη ανάγκη, ίσως και οι εποχές την ενισχύουν αυτή την ανάγκη (ο αμερικάνικος κινηματογράφος έχει πλέον χάσει την παλιά του αίγλη και προσπαθεί να κρατηθεί από τα φαντασμαγορικά του σόου), να επαναφέρει το αμερικανικό όνειρο που λίγο έχει χάσει και αυτό τη λάμψη του, αφού καιρό τώρα έχει αποδομηθεί, έχει αποκαθηλωθεί, ωστόσο όμως εξακολουθεί να «δουλεύεται» και σε κάθε ευκαιρία να προβάλλεται, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι αυτό που θέλει τον κόσμο να ονειρεύεται μέσα σε πελάγη ψευδαισθήσεων και πελάγη επίπλαστης ευτυχίας, παραμένοντας έτσι στον λήθαργό του και μακριά από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, κάτι που φυσικά βολεύει πολύ.

Η βιομηχανία, λοιπόν, του Χόλιγουντ, επέλεξε φέτος τον κατάλληλο εκπρόσωπό της, αυτόν που στα μάτια του κοινού και μέσα από τους ρόλους του αλλά και από αυτά που έχει δηλώσει ο ίδιος για την προσωπική του ζωή, εκπροσωπεί περίτρανα το δόγμα της ατομικής ευθύνης. Μιλάμε για τον Γουίλ Σμιθ. Το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την εξέλιξή του, για το αν θα ευτυχήσει ή θα δυστυχήσει. Δεν έχει σημασία από πού προέρχεται, αν προέρχεται από πολύ χαμηλά στρώματα, αν προέρχεται από το κοινωνικό περιθώριο των γκέτο (βλ. «Η μέθοδος των Γουίλιαμς») ή αν η ζωή του τα έφερε έτσι ώστε να ξεκινάει από το μηδέν με 22 δολάρια στην τσέπη και να φροντίζει ταυτόχρονα ένα παιδί (βλ. «Το κυνήγι της ευτυχίας»). Σημασία έχει να αναλαμβάνει ο ίδιος προσωπικά την ευθύνη, ότι υπεύθυνος για όλο αυτό που βιώνει δεν είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει αυτή την κοινωνία των ανισοτήτων μέσα στην οποία ζει, αλλά ο ίδιος που θα είναι άχρηστος και θα ευθύνεται αποκλειστικά αν δεν καταφέρει μόνος του να ανατρέψει αυτό στο οποίο η κοινωνία τον καταδίκασε να ζει.

Το πρότυπο του ανθρώπου που δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει τη σαπίλα του καπιταλισμού μέσα στην οποία ζει αλλά να επιπλεύσει μέσα σε αυτήν και ενίοτε να βρεθεί (πολύ σπάνιο βέβαια, αλλά είναι αυτό που τροφοδοτεί και γεμίζει ψευδαισθήσεις χιλιάδες ανθρώπους) στις θέσεις αυτών που κατέχουν τα ηνία αυτής της σαπίλας. 

Δεν μας απασχολεί το γεγονός ότι βραβεύεται «η μέθοδος των Γουίλιαμς», αναδεικνύεται δηλαδή η μέθοδος εκείνη όπου ένας πατέρας θεωρεί κτήμα του τα παιδιά του, έχει προκαθορίσει το μέλλον τους από την πολύ μικρή τους ηλικία, και προσπαθεί μέσω της κυριαρχικής επιβολής πάνω τους να μας αποδείξει ότι ο άνθρωπος μπορεί να λυτρωθεί από τον ζυγό της απαξίωσης του μέσα στον οποίο τον έχει εγκλωβίσει ο ρατσισμός της κοινωνίας στην οποία ζει, απαξιώνοντας ο ίδιος άλλους ανθρώπους που θεωρεί ότι μπορεί να ασκήσει άφοβα εξουσία πάνω τους. Επί της ουσίας αναπαράγοντας τα αίτια που οδηγούν στον ρατσισμό. Ασκώ εξουσία όπως εγώ θέλω, πάνω σε ανθρώπους που τους θεωρώ αδύναμους και που εγώ είμαι ανώτερός τους προκειμένου ή να τους φέρω στα μέτρα μου ή, αν δεν έρθουν στα μέτρα μου, και αν δεν γίνουν αυτό που ονειρεύομαι, δύο θηλυκοί Μάικλ Τζόρνταν, να τους στείλω στο πυρ το εξώτερον. Γιατί, για να σκεφτούμε αν η μέθοδος του κ. Γουίλιαμς αποτύγχανε, τι θα απογίνονταν οι δύο θυγατέρες του; 

Μας απασχολεί βέβαια το χαστούκι του κ. Σμιθ. Όμως αυτό που ίσως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε στην όλη ιστορία είναι ότι το χαστούκι ως πράξη δεν είναι τίποτε άλλο από την επιβολή της εξουσίας πάνω στον άλλον. Δεν απέχει από την επιβολή εξουσίας του κ. Γουίλιαμς – έναν ρόλο για τον οποίο η Ακαδημία βραβεύει τον κ. Σμιθ ως Γουίλιαμς – πάνω στις κόρες του, τη βίαιη επιβολή της μεθόδου του, αφού αυτός αποφασίζει, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι έχει να κάνει με δυο ζωντανούς ανθρώπους και όχι με δύο αντικείμενα-κτήματά του.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι οι δύο ταινίες, «Το κυνήγι της ευτυχίας» του 2006 και η τωρινή, «Η μέθοδος των Γουίλιαμς», βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και δεν είναι τυχαίο ότι και στις δύο ο πρωταγωνιστής ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου το οποίο και κατέκτησε τελικά, από μία Ακαδημία που επιβραβεύει την όποια ατομική μέθοδο οδηγεί τον άνθρωπο στην αίσθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει και να αποκτήσει την ευτυχία του και την ελευθερία του, τη δική του και της οικογένειάς του, σε μια κοινωνία που είναι έτσι δομημένη ώστε όλα αυτά να του τα στερεί! Και από μία Ακαδημία που φυσικά μέσα στο σόου της εγκρίνει και την “μέθοδο του χαστουκιού”, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι πίσω απ’ όλη αυτή την γκλαμουριά δεν έχουν πέσει αμέτρητα χαστούκια, δεν έχουν ποδοπατηθεί πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες και δεν έχουν πεταχτεί στον κάλαθο ένα σωρό αξιόλογες ταινίες; 

Δεν το νομίζω…