Το Χόλιγουντ συναντά το Λένιν και τους κλασικούς

Διευκρινιστική σημείωση: πολλές φορές οι αναγνώστες της Κατιούσα είναι καλύτερα ενημερωμένοι από εμάς τους ίδιους και αυτό δεν υπάρχει κανείς λόγος να το αρνηθούμε, ίσα-ίσα που μας κάνει περήφανους. Όπως μας γράφουν λοιπόν σύντροφοι αναγνώστες, οι αφίσες που κυκλοφόρησαν δεν είναι αληθινές, και συνεπώς δεν υπάρχει ταινία, παρά μόνο μερικές ενδείξεις πως υπάρχει ένα αντίστοιχο σχέδιο στα σκαριά (όχι απαραίτητα με τους συντελεστές που αναφέρονται). Το σημειώνουμε στην κορυφή της ανάρτησης, για να μη δημιουργηθούν παραπλανητικές εντυπώσεις και να διαβάσουν οι αναγνώστες το παρακάτω, έχοντας υπόψη τους αυτό το σημείο…

Ήταν σίγουρο πως εν όψει των 100 χρόνων της Οκτωβριανής Επανάστασης, θα υπήρχαν πολλές και διάφορες εκδηλώσεις. Δύσκολα όμως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως μεταξύ αυτών θα ήταν μια ταινία του Χόλιγουντ για το Λένιν, το μεγαλύτερο επαναστάτη του αιώνα που μας πέρασε.

Μέχρι στιγμής, έχει βγει μόνο η αφίσα με τους βασικούς συντελεστές: το Λεονάρντο ντι Κάπριο στο ρόλο του Βλαδίμηρου και το Σπίλμπεργκ στη σκηνοθεσία. Η σύνθεση μοιάζει ενδιαφέρουσα, αν και δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί πώς θα κάνει την υπέρβαση η ταινία, ξεφεύγοντας από τα δεδομένα του Χόλιγουντ χωρίς να καταφύγει σε κάποια εύκολα (αντιδρ)αστικά κλισέ για τη σοβιετική εξουσία και τους μπολσεβίκους. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που θα το ήθελε, άλλωστε, θα ήταν πρακτικά αδύνατο να σπάσει κανείς το φράγμα της… ελευθερίας έκφρασης που επικρατεί στο χώρο. Προϊδεάζει εξάλλου και ο υπότιτλος της αφίσας: μερικά εκατομμύρια στα χέρια του ενός…

Σε λίγες μέρες βγαίνει στους κινηματογράφους κι η ταινία “όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς” που είναι γερμανική παραγωγή, με πιο πολιτικές αξιώσεις, και αναφέρεται στα νεανικά χρόνια και την πρώτη γνωριμία των δύο επιστήθιων φίλων, που έβαλαν τα θεμέλια του επιστημονικού σοσιαλισμού. Δεν μπορούμε να προδικάσουμε κάτι -θετικά ή αρνητικά- προτού το δούμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως οι πρώτοι που θα σπεύσουν να το δουν, θα είναι σύντροφοι, μέλη κι οπαδοί, που θα τους κεντρίσει το ενδιαφέρον η υπόθεση. Κι ας είναι υποψιασμένοι για μια απογοήτευση -αναμενόμενη όπως ένα προβλέψιμο φινάλε.

Σε κάθε περίπτωση, ο κομμουνισμός (που τάχα ανήκει στο παρελθόν) ακόμα πουλάει… Κι αυτό είναι μια βασική εκτίμηση, πέρα από τη δεδομένη πρόθεση των αστών να ξαναγράψουν την ιστορία, ακόμα και -ή κυρίως- μέσω του κινηματογράφου, που εντυπώνεται πιο εύκολα στο θεατή, από ό,τι ένα ιστορικό βιβλίο στον αναγνώστη.

Το βασικό ερώτημα πάντως είναι άλλο. Συνήθως οι ηθοποιοί ετοιμάζονται για ένα ρόλο και τις απαιτήσεις του -ιδίως αν μιλάμε για ιστορική προσωπικότητα- διαβάζοντας και μελετώντας, για να μπουν στο πετσί του ρόλου και το κλίμα της εποχής. Μπορεί να φανταστεί κανείς ποια θα είναι στην περίπτωση της ταινίας για το Λένιν η αντίστοιχη προτεινόμενη βιβλιογραφία;

–Λεονάρντο πάρε λίγο αυτά να διαβάσεις.
Κράτος κι Επανάσταση.
Ο ιμπεριαλισμός, ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού.
Ο αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού.
Υλισμός κι εμπειριοκριτικισμός.
Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω.
Η δικτατορία του προλεταριάτου κι ο αποστάτης Κάουτσκι.
Δεν είναι τίποτα, σε μια βδομάδα τα έχεις βγάλει…