Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, θα τους κάνω μήνυση

Ομολογώ ότι δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω κάποια από τις ταινίες του Γιάννη Σμαραγδή, ούτε και την «πέτρα του σκανδάλου», τον περίφημο «Καζαντζάκη» του που πήρε τις χειρότερες των κριτικών.

Όπως έγραψε ένας φίλος στο twitter, «Οι ταινίες του Σμαραγδή είναι σαν ιστορίες όπως θα τις αντιλαμβανόταν και θα τις διηγούνταν ένας αγράμματος παπάς με αρχές άνοιας το 1950». Αν κρίνω μάλιστα από τις δηλώσεις του περί «αισθητικής της ξυρισμένης αμασχάλης», που «δεν αντιπροσωπεύουν τον πολιτισμό που μας γέννησε και το φως, αλλά τα σκοτάδια» δεν πρέπει να πέφτει πολύ έξω.

Μπορεί βέβαια και ο συγκεκριμένος φίλος, να ανήκει στην σκοτεινή συνωμοσία εκείνων που κατά Σμαραγδή πριν μπουν στην αίθουσα της δημοσιογραφικής προβολής συνεννοήθηκαν «τώρα θα μπούμε να λιώσουμε τον Σμαραγδή».

Είναι πάντως σαφές πως ο σκηνοθέτης, αποφάσισε ίσως λόγω της κατώτερης των προσδοκιών προσέλευσης του κόσμου, να λανσάρει μια δεύτερη διαφημιστική καμπάνια της ταινίας, προκαλώντας θόρυβο γύρω από την ίδια και το όνομά του, έστω και αν χρειάζεται να επιτεθεί στους κριτικούς κινηματογράφου.

Δεν είναι άλλωστε πως ο ίδιος επιδιώκει ποτέ την σύγκρουση. Ίσα – ίσα. Να για παράδειγμα, επιλέγει η πολιτική του άποψη, να είναι πάντα υπέρ της εκάστοτε κυβέρνησης. Το 2013 ας πούμε κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στην οποία βραβεύεται από τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, σκαρώνει στα γρήγορα μια μαντινάδα ισάξια -πιθανότατα- των υπόλοιπων αριστουργημάτων του. «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός / στς Αμερικής τ’ αλώνι / κι έλαμψες και ήρθες νικητής / και σ’ αγαπάμε όλοι». Η μαντινάδα του μπορεί να λοιδωρήθηκε προκαλώντας μάλιστα αντίστοιχη λυρική επίθεση όπως το «Επήγα στον πρωθυπουργό/είπα κι ένα τραγούδι/για να μου δώσει τα λεφτά/και να γυρίσω movie», όμως ο πραγματικός καλλιτέχνης, δεν πτοείται.

Δύο χρόνια αργότερα και με τον Αλέξη Τσίπρα πια πρωθυπουργό, ο Γιάννης Σμαραγδής, δε διστάζει να σχολιάσει εκ νέου… αιχμηρά. «Οι καιροί απέδειξαν πως η χώρα απέκτησε ηγέτη: τον Αλέξη Τσίπρα».O Γιάννης Σμαραγδής, δεν παίρνει τις ταινίες και τους ήρωές του, αψήφιστα. Έχοντας κάνει ταινία και τη ζωή του Κώνσταντίνου Καβάφη, φαίνεται πως έχει αφομοιώσει πλήρως το έργο του και ιδιαίτερα εκείνο το ποίημα για τον ποιητή Φερνάζη, που πρώτα κλαίει και οδύρεται για την ματαίωση των σχεδίων του να αποσπάσει την εύνοια του Μιθριδάτη με τον ύμνο στον Δαρείο και έπειτα προσαρμόζεται στη «νέα κατάσταση» και κατηγορεί τον μέχρι πρότινος υμνούμενο Δαρείο για υπεροψία και μέθη, ώστε να χαϊδέψει τ’ αυτιά στις επελάυνουσες ρωμαϊκές λεγεώνες.

Τώρα, στην περίπτωση του «Καζαντζάκη», ο Σμαραγδής μοιάζει και πάλι να έχει αφομοιώσει τη ζωή και το έργο του. Απλά έχει επιλέξει να συνταχθεί με την πλευρά της εκκλησίας, που ταλανιζόταν στις Ιερές Συνόδους για το αν θα αφορίσει ή όχι τον συγγραφέα. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η επίθεσή του στους κριτικούς.

Αν πάντως ο σκηνοθέτης υποσχεθεί με τα λεφτά που θα πάρει με τη δικαίωσή του από τις μηνύσεις στους κριτικούς κινηματογράφου, να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς να χρειαστεί να κάνει άλλη ταινία, θα πρότεινα δίχως σκέψη έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό.