Έφυγε από τη ζωή με υποβοηθούμενη ευθανασία ο σπουδαίος σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Σε μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του, ο Γκοντάρ επιτέθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών, με αφορμή την ομιλία του Ζελένσκι σε αυτό, χαρακτηρίζοντάς το εργαλείο προπαγάνδας…
Με υποβοηθούμενη ευθανασία έφυγε από τη ζωή ο σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ, επιβεβαίωσε ο δικηγόρος της οικογένειάς του μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο.
«Ο Γκοντάρ κατέφυγε σε νόμιμη υποβοηθούμενη ευθανασία στην Ελβετία λόγω “πολλαπλών παθολογικών καταστάσεων που προκαλούν αναπηρία”, σύμφωνα με τους όρους της ιατρικής γνωμάτευσης», εξήγησε ο Πατρίκ Ζανερέτ, επιβεβαιώνοντας μια πληροφορία που δημοσίευσε η εφημερίδα «Liberation».
«Δεν ήταν άρρωστος, ήταν απλώς εξαντλημένος», ανέφερε στην εφημερίδα ένα πρόσωπο που πρόσκειται στην οικογένεια αλλά δεν κατονομάζεται. «Πήρε λοιπόν την απόφαση να τελειώνει. Ήταν δική του απόφαση και ήταν σημαντικό για αυτόν να γίνει γνωστό», πρόσθεσε.
Στην Ελβετία υπάρχουν διάφορες μορφές ευθανασίας, όπως η παθητική και η υποβοηθούμενη. Η γνωστότερη είναι η υποβοηθούμενη, η οποία επιτρέπεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο Γαλλοελβετός σκηνοθέτης που ήταν βασικό πρόσωπο της Nouvelle Vague, που επηρέασε δραστικά τον κινηματογράφο, πέθανε σε ηλικία 91 ετών.
Ο Γκοντάρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1930. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, οι πλούσιοι γονείς του, τον έστειλαν στην Ελβετία. Εκεί απέκτησε την ελβετική υπηκοότητα. Λίγο πριν το 1950 ξαναγύρισε στο Παρίσι. Γράφεται στη Σορβόννη. Εκεί συναντά τους ανθρώπους που επηρέασαν βαθιά τη ζωή, αλλά και την ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου. Και όχι μόνον! Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τριφό, Ερίκ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ. Ολοι μαζί αποτέλεσαν τη γνωστή «nouvelle vague».
Το 1950 η παραπάνω ομάδα εκδίδει το περιοδικό «La Gazette du Cinema». Στο περιοδικό αυτό, πότε με ψευδώνυμο «Χανς Λούκας» και πότε με το όνομά του ο Γκοντάρ, γράφει τα πρώτα του κείμενα. Παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά ήταν η μικρού μήκους ταινία «Operation Beton». Η τελευταία του «Notre musique».
Από τις σημαντικότερες ταινίες του, που αποτέλεσε και σταθμό στην ιστορία της 7ης τέχνης είναι το «Χωρίς ανάσα» (A bout de souffle) το 1960. Ο Γκοντάρ, χρησιμοποιώντας στοιχεία του αμερικανικού φιλμ νουάρ, φτιάχνει ένα φιλμ νουάρ τελείως διαφορετικό, κάτω από το πρίσμα της νουβέλ βαγκ. Απορρίπτοντας την παραδοσιακή κινηματογραφική φόρμα, σπάζοντας τις συμβάσεις της αφήγησης, φτιάχνει μία ταινία χωρίς σαφή σεναριακή δομή, με αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών, με κατακερματισμό του φιλμικού χρόνου και χώρου στο μοντάζ και στην κινηματογράφηση, με κάμερα στο χέρι, φυσικούς φωτισμούς και χώρους, διαμορφώνοντας έτσι μια καινούργια κινηματογραφική αισθητική.
Με οδηγό το ρητό του «Ο κινηματογράφος είναι αλήθεια στα 24 καρέ το δευτερόλεπτο», ο Γκοντάρ στη συνέχεια δημιουργεί ταινίες με έντονο το πολιτικό στοιχείο, που χωρίς να είναι απαλλαγμένες από την θεώρηση των πραγμάτων από την σκοπιά του αστικού φιλελευθερισμού, διακρίνονται για τον ριζοσπαστισμό και την τόλμη τους.
Σε μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του, ο Γκοντάρ επιτέθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών, με αφορμή την ομιλία του Ζελένσκι σε αυτό, χαρακτηρίζοντάς το εργαλείο προπαγάνδας…
