«Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ»: Ο δικός μας ήρωας

Ψάχνεις για ήρωες; Μην πας πολύ μακριά. Δεν χρειάζεται. Μπορείς να τους βρεις κοντά σου. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αυτοί που αν τους δώσεις λίγο χώρο μπορεί να χτίσουν μεγαθήρια. Αυτοί που όταν βλέπουν στην Υπηρεσία Εύρεσης Εργασίας και Απασχόλησης μια γυναίκα μόνη με δυο μικρά παιδιά να προσβάλλεται ανελέητα από το άτεγκτο και απάνθρωπο πρόσωπο της γραφειοκρατίας ενός κράτους, πιστού δουλικού υπηρέτη του ιδιωτικού κεφαλαίου και των κερδοσκόπων, εξοργίζονται, δεν μένουν απαθείς και υπερασπίζονται τον συνάνθρωπό τους, αψηφόντας τους κανόνες που έχουν φτιαχτεί για να εκμηδενίσουν την ανθρώπινη υπόσταση.

Είναι οι άνθρωποι που διεκδικούν τον χώρο της ανθρωπιάς, του σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη, της ζεστασιάς που απορρέει από την ουσιαστική επικοινωνία με τον άλλο. Μια επικοινωνία που κατάφεραν να χτίσουν σιγά σιγά, να τη διατηρήσουν και να τη μοιραστούν σε κάθε επαφή με τους γύρω τους, καταφέρνοντας έτσι να σώσουν τη βαθιά ανθρώπινη ουσία τους μέσα σε ένα καπιταλιστικό κράτος που επιχειρεί συστηματικά τη διάλυσή της, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι όλα εξαρτώνται από εσένα, ότι μπορείς να ξεχωρίσεις από το πλήθος. Πετώντας σου το μπαλάκι (πόσο επίκαιρο, άραγε;) της ατομικής ευθύνης. Είναι αυτοί που καταφέρνουν να διατηρήσουν την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μέσα σε μια αποδυναμωμένη κοινωνία, που η συλλογικότητα και οι κοινωνικοί αγώνες έχουν μπει στο στόχαστρο.

Είναι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να διατηρήσουν την αυτοεκτίμησή τους. Το ύστατο δικαίωμά τους να μπορούν να διατηρούν το όνομά τους, να το αναγράφουν και να το δημοσιοποιούν, προβάλλοντας αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει. Το δικαίωμα του να ανήκουν σε μια κοινωνία και να μην φοβούνται να μιλήσουν και να αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλον, να μην φοβούνται την αγάπη του άλλου, σε έναν κόσμο όπου οι συναισθηματισμοί περιττεύουν και θεωρούνται ανώφελοι και άχρηστοι. Είναι αυτοί που όχι μόνο προσφέρουν την αγάπη τους, αλλά επιτρέπουν και στον εαυτό τους να τη δεχτεί παραμερίζοντας κάθε είδους εγωισμό. Γιατί η αγάπη σε έναν σκληρό κόσμο μπορεί και να σε διαλύσει. Αυτοί, όμως, καταφέρνουν να το αποτρέψουν αυτό.

Μην ψάχνετε λοιπόν για ήρωες μεγάλους και τρανούς. Είναι εδώ. Στον κινηματογράφο είναι ο Λόουτς της καρδιάς μας. Ο σκηνοθέτης του πολιτικού σινεμά, του σινεμά της διαμαρτυρίας που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Στη ζωή μας είναι ο Ντάνιελ Μπλέικ. Ο άπορος για το κράτος, ο πλούσιος για τους απλούς ανθρώπους.  Ο 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει, διεκδικώντας το επίδομα στήριξης που θα τον βοηθήσει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Η γραφειοκρατία όμως του δημιουργεί διαρκώς προσκόμματα και τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Και μέσα στην προσπάθειά του να βρει μια λύση, γνωρίζει μια ανύπαντρη μητέρα, που βρίσκεται σε χειρότερη θέση από τον ίδιο

Ο Ντάνιελ Μπλέικ που κάποτε ασκούσε την τέχνη του ξυλουργού, του σμιλευτή του ξύλου, και τώρα που δεν του έχει απομείνει τίποτα, συνεχίζει να εξασκεί την τέχνη του, φτιάχνοντας με τα λιγοστά εργαλεία που του έχουν απομείνει μια βιβλιοθήκη για να βρουν χώρο τα βιβλία της άπορης μάνας που μέχρι τώρα δεν κατάφερε να διαβάσει. Και μαζί με αυτά να βρουν χώρο και τα όνειρά της.

Γιατί ο Ντάνιελ Μπλέικ εκτός από το ξύλο, έμαθε να σμιλεύει και τις ψυχές. Αυτός είναι ο Ντάνιελ Μπλέικ, ο ήρωας της διπλανής πόρτας… Ο δικός μας  ήρωας!

Μπορείτε να δείτε την ταινία πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο, διαθέσιμη μέχρι τις 13/6.

I, Daniel Blake (Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ)