Η «Πένθιμη Παρέλαση των Ρόδων» του Τόσιο Ματσουμότο – Πρώτη φορά σε εμπορική διανομή

Προσπαθώντας να ξεφύγει από ένα δραματικό παρελθόν που εξακολουθεί να τη στοιχειώνει, μία νεαρή τραβεστί συνάπτει δεσμό με τον αρκετά μεγαλύτερό της σε ηλικία ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου στο οποίο εργάζεται. Δεν γνωρίζει όμως πως εκείνος κατέχει το το κλειδί στο τραγικό πεπρωμένο που την περιμένει. «H ταινία προέκυψε από μία αυθόρμητη ανάγκη ενός καλλιτέχνη να μεταφράσει με κινηματογραφικούς όρους τις σαρωτικές αλλαγές που διέκρινε να συντελούνται στον συλλογικό ψυχισμό γύρω του. Ως ντοκουμέντο ενός αθέατου Tόκιο που επιχειρεί την σεξουαλική του απελευθέρωση και απενοχοποίηση, η ταινία διατηρεί ακόμα και σήμερα μία αυθεντικότητα κι έναν χαρακτήρα που την κάνουν μοναδική».

Σκηνοθεσία / Director: Toshio Matsumoto
Σενάριο / Screenwriter: Toshio Matsumoto
Φωτογραφία / Cinematography: Tatsuo Suzuki
Mουσική / Music: Joji Yuasa
Mοντάζ / Editor: Toshie Iwasa
Hθοποιοί / Principal Cast: Peter Osamu Ogasawara Shotari Akiyama

*

Η νέα hostess του μπαρ Genet είναι η τρανσέξουαλ Εντι, της οποίας η αυτοπεποίθηση και η σεξουαλικότητα απειλούν τη μαντάμ Λέντα που εργάζεται εκεί πολλά χρόνια, αλλά προσελκύει τον Γκόντα, τον ιδιοκτήτη του μπαρ. Οταν η Εντι μπλέκεται σε αυτό το ερωτικό τρίγωνο, περνά το χρόνο της με περιθωριακούς ναρκομανείς, βλέπει πειραματικές ταινίες, χορεύει distorted rock και συμμετέχει ενίοτε σε διαμαρτυρίες. | Το «Funeral Parade of Roses», εμβληματική ταινία του ιαπωνικού queer, βγαλμένη μέσα από την τρέλα μιας ολόκληρης εποχής. Ο ίδιος ο δημιουργός της περιγράφει τη δομή και τη μορφή της ταινίας σαν να έριχνε έναν καθρέφτη στο πάτωμα και να μάζευε τα σπασμένα κομμάτια.

Funeral Parade of Roses (1969) Εντυπωσιακή avant garde μεταφορά της τραγωδίας του Οιδίποδα στην underground gay και διεμφυλική αντικουλτούρα του Τόκιο στα τέλη της δεκαετίας του 60. Επηρεασμένος από τεχνικές που είδε σε διάφορες ταινίες του Γκοντάρ, ο εικαστικός Τόσιο Ματσουμότο πειραματίστηκε μεν με οπτικές τεχνικές αλλά παρέδωσε μια στρωτή αφηγηματικά ιστορία που έφερνε για πρώτη φορά το κοινό της χώρας τόσο κοντά με έναν κόσμο που αγνοούσε. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Κιούμπρικ παραδέχτηκε πως δανείστηκε κάποιες από τις τεχνικές του Ματσουμότο για το Κουρδιστό Πορτοκάλι και η δήλωση αυτή άνοιξε τα φτερά της ταινίας προς ένα μεγαλύτερο, εκλεκτικό κοινό όλου του κόσμου. Ο Ματσουμότο πέθανε πριν από 2 μήνες, ενώ αυτές τις ημέρες η ταινία του επαναπροβάλλεται επίσημα, με τιμές, δόξα και αποθεωτικές κριτικές στη Ν. Υόρκη. Κυκλοφορεί εδώ και χρόνια σε ένα εξαιρετικό δισκάκι από τη σειρά Masters of Cinema της Eureka.
Πηγή: www.lifo.gr, του Τάσου Μελεμενίδη

*

«Η ιστορία δεν ξεδιπλώνεται από το νήμα του γραμμικού χρόνου Το θέμα των δυσδιάκριτων περιγραμμάτων γίνεται κεντρικό μοτίβο της ταινίας -το γεγονός ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν καθορίζονται, και τα πράγματα διατυπώνονται με ασάφεια. Με άλλα λόγια, τα πράγματα διακρίνονται από τις οριακές τους γραμμές, κι αυτό το σύστημα του διαχωρισμού των πραγμάτων μέσα στον κόσμο δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι όταν τα μέτρα και τα κριτήρια που επιβάλλονται στον κόσμο δεν είναι τόσο ακριβή, θολώνει ο τρόπος με τον οποίο τον αντιλαμβανόμαστε. Έτσι αντικειμενικότητα και υποκειμενικότητα, αρσενικό και θηλυκό, μυθοπλασία και πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ορισμοί, μπερδεύονται. Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεστε ότι το ζήτημα εδώ είναι ότι στην εποχή που ζούσαμε ο κόσμος τον οποίο είχαμε προσαρμόσει στις ιδέες μας, δεν έμοιαζε πια τόσο σταθερός και μονοδιάστατος. Υποθέτω ότι θα μπορούσαμε ν’ αποκαλέσουμε αυτή την ασάφεια, αυτή την σύγχυση ένα είδος ρίξης με τον κόσμο.»

 Ματσουμότο