Λίλα Καφαντάρη: «Ο κινηματογράφος αντιμετωπίζεται καθαρά ως εμπόρευμα»

«Ο κινηματογράφος αντιμετωπίζεται καθαρά ως εμπόρευμα, ακυρώνοντας επί της ουσίας το λόγο ύπαρξης του πολιτιστικού προϊόντος» τόνισε η πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Λίλα Καφαντάρη, μιλώντας στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής επί του νομοσχεδίου για το «Ηλεκτρονικό σύστημα διάθεσης τηλεοπτικού διαφημιστικού χρόνου», ζητώντας την απόσυρση του  κεφαλαίου που σχετίζεται με τον κινηματογράφο.

Στην ομιλία της η πρόεδρος του ΣΕΗ επεσήμανε ότι το νομοσχέδιο ουσιαστικά αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την   εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου και τη συγκέντρωσή του σε όλο και λιγότερα χέρια και σε επιχειρηματικούς ομίλους. Αναφέρθηκε στον κλάδο των ηθοποιών και συνολικά στους καλλιτέχνες που, στο μεγάλο τους ποσοστό και εκτός εξαιρέσεων, ζουν ως άνεργοι διότι έχουν διαλυθεί τα εργασιακά τους δικαιώματα, κάτι που αποτελεί όρο στον ανταγωνισμό.  Η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και η μετατροπή του σε  μέσο κερδοφορίας μερικών επιχειρηματικών ομίλων έχει ως αποτέλεσμα το όλο και φτηνότερο εργατικό δυναμικό, κάτι που δεν επηρεάζει απλά το βιοτικό επίπεδο των ηθοποιών – καλλιτεχνών, αλλά έχει επιπτώσεις και στο ρόλο τους ως δημιουργών. Χτυπώντας τη δυνατότητα δημιουργίας χτυπιέται η δυνατότητα παραγωγής πολιτισμού, είπε  ενώ επεσήμανε τον κίνδυνο να κλείσει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αφού με αυτές τις πολιτικές θα έχουν εκλείψει οι αρμοδιότητές του και αναφέρθηκε σε δημοσιεύματα που υποστηρίζουν το κλείσιμό του.

Ένα από τα σημεία της επιχειρηματολογίας της Λίλας Καφαντάρη (στο βίντεο μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την επιχειρηματολογία-τοποθέτησή της) είναι η ένταξη του κινηματογράφου στην έννοια του οπτικοαστικού, το «τσουβάλιασμά» του δηλαδή από την κυβέρνηση μαζί με τις τηλεταινίες, τις τηλεοπτικές σειρές και τα ιντερνετικά μέσα (κοινωνικής δικτύωσης, βιντεοπαιχνίδια), με αποτέλεσμα να συνδέονται οι τομείς της δημιουργίας με καθαρά εμπορικά κομμάτια του οπτικοακουστικού.  Αναφέρθηκε στις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που υπηρετεί και θέλει να εφαρμόσει και μέσω αυτού του νομοσχεδίου η κυβέρνηση, για ενίσχυση μέσω «προγραμμάτων» ελληνικών και ξένων επιχειρηματικών ομίλων για να κάνουν παραγωγές στη χώρα. Αποκάλυψε την επικίνδυνη ψευδαίσθηση,  που με το σχέδιο νόμου επαναφέρεται από την κυβέρνηση στους δημιουργούς, ότι οι ξένες παραγωγές στην Ελλάδα θα συνεισφέρουν  δήθεν στην εθνική κινηματογραφία, όταν για να επενδύσουν σε μια χώρα απαιτούν εξειδικευμένο προσωπικό με χαμηλούς μισθούς και διαλυμένα εργασιακά δικαιώματα κ.ά. και ότι  η ίδια η ζωή δείχνει το αντίθετο (στις χώρες όπου πέρασαν οι μεγάλες εταιρίες παραγωγής).

Η ίδια καραμέλα (που δε λέει να λιώσει) δηλαδή της κυβέρνησης, με τους επενδυτές που θα έρθουν περίπου ως μεσσίες για τους εργαζόμενους και το λαό… και θα φέρουν την ανάπτυξη, όμως με συνθήκες δουλειάς και ζωής εποχής «γαλέρας». Μόνο που στην περίπτωση του κινηματογράφου, του πολιτισμού, η γαλέρα δεν έχει να κάνει μόνο με το στομάχι, αλλά και με το μυαλό («στο μυαλό είναι ο στόχος», όπως έγραψε εύστοχα η ποιήτρια -και ηθοποιός- Κατερίνα Γώγου). Φτώχεια, καταστολή, περιορισμός δικαιωμάτων, άρτος (ακριβός) και θεάματα που να αποχαυνώνουν και να αδρανοποιούν το λαό, κάνοντάς τον ακίνδυνο για τα συμφέροντα της τάξης αυτών που τον εκμεταλλεύονται.