Λόρελ και Χάρντι: Σαν σήμερα έσμιξε ο Χοντρός με τον Λιγνό

Σαν σήμερα, 03 Δεκεμβρίου 1927, βγήκε για πρώτη φορά επίσημα στους κινηματογράφους το δίδυμο ”Λόρελ και Χάρντι”, γνωστοί στην χώρα μας σαν ”Ο Χοντρός και ο Λιγνός”. Η ταινία με τον τίτλο ”Βάζοντας παντελόνια στο Φίλιπ” αποτέλεσε την κόλλα που ένωσε τους δυο κωμικούς μέχρι το τέλος της κοινής κινηματογραφικής τους πορείας.

Το δίδυμο, Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι, ήταν γνωστό στο κοινό πολύ πριν βρεθούν να μοιράζονται το ίδιο κινηματογραφικό πανί. Ο Σταν Λόρελ γεννήθηκε στην κυριολεξία εντός του θεάτρου. Γιος θεατρικού παραγωγού και ιδιοκτήτη θεάτρου στην Αγγλία, βρέθηκε από νωρίς στο χώρο του θεάματος. Στα εφηβικά του χρόνια μπαίνει σε θίασο πολλών νέων υποσχόμενων ηθοποιών, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, τον οποίο ντουμπλάρει συχνά πάνω στην σκηνή όταν εκείνος δεν μπορούσε να παίξει λόγω ασθένειας ή άλλων υποχρεώσεων. Ο Λόρελ εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά στο φακό το 1917 στην βουβή ταινία ”Τρελοί το Μάιο”. Στο μεταξύ ο καλός του φίλος Τσάπλιν έχει μετακομίσει στο Χόλιγουντ και έχει ξεκινήσει την μεγάλη του κινηματογραφική καριέρα.

Ο Όλιβερ Χάρντι, γεννημένος στην Αμερική σε μια μικρή πόλη κοντά στο Χάρλεμ, μεγαλώνει σε ένα αγροτόσπιτο και λαμβάνει τα πρώτα του μαθήματα χορού και τραγουδιού στην εφηβεία του. Ο χώρος του θεάτρου τον μαγεύει και δεν διστάζει να μπει σε μπουλούκι. Εκεί σε μια περιοδεία κάπου κοντά στην Τζάκσονβιλ τον ανακαλύπτει ένας κινηματογραφικός παραγωγός και τον φωνάζει για ένα ρόλο στην μικρού μήκους ταινία του ”Ξεπερνώντας τον Μπαμπά” στην Φλόριντα. Γρήγορα το τεράστιο και στρογγυλό σουλούπι του προσελκύει πάνω του την προσοχή. Είναι ο χοντρούλης νεαρός που ξετρελαίνει τα κινηματογραφικά στούντιο.

Οι δυο διαγράφουν στο χώρο της κωμωδίας εντυπωσιακές καριέρες πριν βρεθούν σαν δίδυμο. Αυτός είναι ο λόγος που και οι δύο όταν ενώνονται, γίνονται γνωστοί με τα επώνυμά τους και όχι με ονόματα ρόλων. Συναντιούνται για πρώτη φορά το 1921 στην ταινία ”Ο τυχερός σκύλος” χωρίς να γνωρίζουν πως το μέλλον τους θα είναι κοινό. Ενώνονται μετά από 6 χρόνια πάλι υπό τις οδηγίες Χαλ Ρόουτς στην ταινία ”Τα επόμενα 100 χρόνια” και εκεί γίνεται κάτι μαγικό: Όλοι αντιλαμβάνονται την χημεία του κωμικού διδύμου και τις δυνατότητες που έχουν να γίνουν ντουέτο.

Η σωματική τους διαφορά: Ο ένας ψηλός και παχύς και ο άλλος αδύνατος και κοντός (ο Λόρελ ήταν σε κανονικό ύψος και κιλά αλλά δίπλα στον Χάρντι πιο μπασμένος), ήταν ωραίο κωμικό τρικ. Η κωμωδία τους στηριζόταν κυρίως πάνω σε αυτή την διαφορά και πως αλλιώς; Οι ταινίες τους αρχικά ήταν βουβές και η οπτική κωμωδία ήταν σημαντικό να είναι πρόδηλη για τον θεατή.

Η αρχική σκέψη των παραγωγών και σεναριογράφων ήταν ο Λόρελ να ήταν ο αγνός χαζούλης τυπάκος και ο Χάρντι ο σοβαρός, οξύθυμος και ματαιόδοξος του ντουέτου. Εκείνοι συχνά επέλεγαν να αλλάξουν θέση και στις ταινίες τους, πότε ο ένας να είναι ο έξυπνος και πότε ο άλλος, ώστε το κοινό να μην βαριέται και οι ίδιοι να μην κολλήσουν σε μια μανιέρα ρόλου.

Επίσημα η σφραγίδα της ύπαρξης του ντουέτου μπήκε στην ταινία ”Φορώντας παντελόνια στον Φίλιπ” όπου ο Χάρντι είναι ο θείος του Φίλιπ (Λόρελ), ενός νεαρού σκωτσέζου, που φτάνει στην Νέα Υόρκη φορώντας την παραδοσιακή φούστα των Σκοτών, την κιλτ. Ο θείος προσπαθεί να τον πείσει να ντυθεί αμερικάνικα και βάλει παντελόνι.

Ο ομιλών κινηματογράφος

Σιγά-σιγά οι ταινίες περνούσαν από την βουβή εποχή στην ομιλούσα. Πολλοί και πολλές πρωταγωνίστριες βρέθηκαν να μην μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Η βαριά τοπική προσφορά ορισμένων, η άσχημη φωνή και άρθρωση, η μη ανάγκη πλέον της σωματικοποίησης των λεκτικών μηνυμάτων παρόπλισε πολλούς παλιούς ηθοποιούς. Το δίδυμο αντίθετα μπόρεσε να περάσει στην σύγχρονη εποχή σχεδόν ατσαλάκωτο.

Οι υπερβολικές του κινήσεις απαλύνθηκαν αλλά οι φωνές και των δυο έφταναν στα αυτιά των θεατών με ωραίο ηχόχρωμα ενώ τα λεκτικά τους αστεία και παρεξηγήσεις ήταν το ίδιο απολαυστικές όσο οι μούτες των προσώπων τους  και οι κινήσεις των σωμάτων τους. Οι ομιλούσες ταινίες τους γνώρισαν ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από τις βουβές. Ο παραγωγός Χαλ Ρόουτς ξέροντας πως είχε πιάσει το πρώτο λαχνό του λαχείου, προωθούσε το δίδυμο όσο πιο πολύ μπορούσε.

Επιθυμώντας να τους εξασφαλίσει διεθνή αναγνώριση, δεν δίστασε να τους βάζει να γυρνούν και να ξαναγυρνούν τις σκηνές τους, μιλώντας σε άλλες ξένες γλώσσες πέρα από τα αγγλικά, με σκοπό να χτυπήσει εγχώριες αγορές. Ένα τεράστιο επιτελείο καθηγητών ξένων γλωσσών επιστρατευόταν, ώστε οι ταινίες τους να γυριστούν στα γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά. Οι ίδιοι ηθοποιοί έπρεπε να φαίνεται πως μιλούν φυσικά αυτές τις γλώσσες ώστε ο θεατής της ξένης χώρας να αισθάνεται μαζί τους άνετα. Φυσικά οι δυο πρωταγωνιστές παρά την τεράστια επιτυχία που έκαναν, δεν πληρωνόντουσαν όσο τους άξιζε, αν και τα χρήματα ήταν αρκετά. Ο Ρόουτς φρόντιζε επίσης να κλείνει τα συμβόλαια μαζί τους ξεχωριστά, βάζοντας το ένα συμβόλαιο να λήγει 6 μήνες πριν ή μετά από αυτό του άλλου, ώστε να μην μπορούν να διεκδικήσουν μαζί παραπάνω χρήματα ή δικαιώματα επί των ταινιών τους.

Οι δεκαετίες του ’30 και του ’40 τους ανήκουν. Οι μεγάλες μήκους ταινίες τους σπάνε ταμεία ενώ κάθε εμφάνιση τους πληρώνεται αδρά. Στην αρχές της δεκαετίας του ’50 τα πράγματα αλλάζουν. Οι κανόνες του παιχνιδιού για ακόμα μια φορά παίζονται στο Χόλιγουντ αλλιώς. Οι θεατές αρχίζουν να γελούν με πιο νέους κωμικούς. Εκείνοι επιλέγουν να στραφούν σε πολλές περιοδείες στην Αγγλία, όπου γνωρίζουν ακόμα επιτυχία. Η ανάγκη τους για χρήματα κατά τα τέλη της δεκαετίας γίνεται σχεδόν επιτακτική. Χωρισμένοι και οι δυο, πληρώνουν διατροφές, ενώ ο Χάρντι είναι εθισμένος στον τζόγο.

Η τελευταία τους περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο σταματά κακήν-κακώς σε μια πόλη της Ιρλανδίας, όταν αντιλαμβάνονται πως πλέον αρχίζουν να παίζουν μπροστά σε όλο και λιγότερους θεατές. Πικρός αποχαιρετισμός από την πόλη, καθώς το ντουέτο φεύγει, ο καθεδρικός ναός χτυπά τις καμπάνες του στο γνωστό ρυθμό των τίτλων εισαγωγής και τέλους των ταινιών των δυο κωμικών ”Dance of cuckoos”.

Κανείς δεν σταματά να χορεύει στο ρυθμό του Κούκων.

Η τελευταία τους εμφάνιση γίνεται το 1954 σε ένα επεισόδιο της σειράς ”Αυτή είναι η ζωή σου”. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν και οι δύο πλέον δεν τους αφήνουν να ξαναπαίξουν μαζί. Ο Χάρντι πρέπει να μπει σε δίαιτα άμεσα, καθότι η καρδιά του δεν αντέχει πλέον τόσο βάρος. Παρότι γίνεται ο ίδιος πιο λιγνός, η καρδιά του τον προδίδει και τον Αύγουστο του 1957 αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο φίλος και συνάδελφός του Λόρελ δεν συνέρχεται ποτέ από τον χαμό του, δεν μπορεί να πάει ούτε καν στην κηδεία του.

”Θα με καταλάβει ο μπέμπης μου” είχε πει.

Τον Φεβρουάριο του 1965, ο Λόρελ φεύγει από την ζωή και ο ίδιος μετά από καρδιακή προσβολή. Δεν ξανανέβηκε ποτέ στην σκηνή μετά τον θάνατο του Χάρντι και δεν εμφανιζόταν πουθενά.

Η τηλεόραση τους έδωσε καινούργια πνοή τις δεκαετίες του’60 και ’70. Πολλοί ξαναθυμήθηκαν το αγαπημένο δίδυμο και άλλοι τόσοι το ανακάλυψαν.

Στην σύγχρονη εποχή, ο Λόρελ και Χάρντι ή ο Χοντρός και ο Λιγνός παραμένουν αγαπημένες cult φιγούρες αναγνωρίσιμες σε ολόκληρο τον πλανήτη.