Οι 10 καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες της χρονιάς

Οι 10 καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες της χρονιάς

Δεν θα μπορούσε να έφευγε το 2018 χωρίς να γραφτεί το γνωστό κλισεδιάρικο κείμενο για τις ταινίες της χρονιάς.. Παραδόξως, όμως, αυτή η χρονιά είχε πολλές και καλές ταινίες στην κινηματογραφική αίθουσα..Δυστυχώς κάποιες από αυτές δεν θα τις συμπεριλάβω στο κείμενο.. Γιατί δεν τις είδα.. Γιατί δεν είμαι σαν τους άλλους που γράφουν για ταινίες κουλτούρας χωρίς να τις δουν.. Θα σας παρουσιάσω όσα είδα και μ’ άρεσαν ..Αυστηρώς..υποκειμενικά..

Η αόρατη κλωστή

Μια σκοτεινή ιστορία αγάπης στο Λονδίνο του 1950. Ένας διάσημος μόδιστρος και μια απλή καμαριέρα συναντιούνται και ερωτεύονται. Μπλεγμένοι και οι δύο μέσα σε ένα ανυπόφορο έρωτα καταδύονται μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του μυαλού τους, όπου η έλλειψη της μητέρας για τον έναν και η ανάγκη για αποδοχή από τον ‘’μεγάλο καλλιτέχνη’’ από την εκείνη τους οδηγεί σε παιχνίδια εξουσίας που φτάνουν ως το κατώφλι του θανάτου. Η τελευταία ερμηνεία για τον Daniel Day-Lewis πριν αποσυρθεί τις δάφνες του και μια επιβεβαίωση γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς στην ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου. Μια ταινία την οποία πολλοί  παραλληλίζουν με την νουβέλα ‘’Ρεβέκκα’’ της Δάφνι ντε Μωριέ αν και νομίζω πως την αδικούν. Στο μυθιστόρημα η δεύτερη σύζυγος πρέπει να αντιπαλέψει την ανάμνηση της αδικοχαμένης πρώτης, στην ταινία η μικρή Άλμα έρχεται αντιμέτωπη με το τραύμα που άφησε ο θάνατος της μητέρας στην ψυχή του Γούντκοκ . Η μητέρα είναι η μοναδική γυναίκα που δεν ξεπερνά εύκολα κανένας άνδρας… Καλή τύχη Άλμα…

Η μορφή του νερού

Μια.. όχι και τόσο νεαρή καθαρίστρια, η Ελίζα Εσποσίτο εργάζεται στο Αεροναυπηγικό Κέντρο Ερευνών, όταν συναντά εκεί τον Άσσετ το σωτήριο έτος 1962. Ο Άσσετ είναι ένα άνθρωπος-ψάρι ή ψάρι –άνθρωπος οποίος έχει πιαστεί αιχμάλωτος και ετοιμάζεται να τεμαχιστεί από τους ερευνητές του Κέντρου, επειδή πιστεύουν πως πρόκειται για ένα μυστικό όπλο των Σοβιετικών.. και αν δεν είναι πολύ θα ‘θελαν να ανακαλύψουν τι μπορεί να είναι ξεκοιλιάζοντας το και στέλνοντας στο διάστημα.. Για καλή τύχη και των δύο, η Ελίζα και ο Άσσετ βρίσκουν ο ένας τον άλλον το άλλο τους μισό και μαζί με έναν κατάσκοπο Σοβιετικό με ευαισθησίες –ερευνητή του κέντρου καταφέρνουν να αποδράσουν και… να το δείτε. Ταινία του Ντελ Τόρο ο οποίος καταφέρνει να πλάσει μια ασυνήθιστη αλλά ταυτόχρονα υπέροχη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο ..όντα τα οποία το καθένα έχει τις αδυναμίες του αλλά ταυτόχρονα και την ομορφιά του. Η ταινία εμπεριέχει στοιχεία φαντασίας, τρόμου, κωμωδίας και ρομαντισμού σε τέτοιες αναλογίες που αν ήταν κέικ θα ‘ταν εξαιρετικά ισορροπημένο.

Η παρείσφρηση

Βασισμένο σε πραγματική ιστορία του πρώτου Αφροαμερικάνου αστυνομικού Ρον Στάλθγορθ στο Κολοράντο το 1969 . Ο διοικητής του αναθέτει στο Ρον να παρακολουθήσει την τοπική οργάνωση των Μαύρων Πανθήρων ώστε να ανακαλύψει αν προετοιμάζονται για τυχόν βομβιστικές ή άλλες βίαιες πράξεις. Ο ίδιος νιώθοντας διχασμένος ανάμεσα στην φυλή και στην δουλειά του αισθάνεται πως ο πραγματικός κίνδυνος δεν προέρχεται από τους πύρινους λόγους των νεαρών της οργάνωσης όσο από την τοπική οργάνωση της Κου Κλουξ Κλαν. Καταφέρνει μέσω τηλεφώνου να πείσει τον αρχηγό της οργάνωση πως πρόκειται για έναν παθιασμένο Άρειο που θέλει απεγνωσμένα αίμα αφροαμερικανών. Στις συγκεντρώσεις της οργάνωσης επιλέγεται να σταλεί ο λευκός εβραϊκής καταγωγής συνάδελφος του Φλιπ Ζίμμερμαν ώστε να μην υποψιαστούν τίποτα. Ταινία που αφήνει μια πικρή επίγευση στο τέλος αν αναλογιστούμε πως οι νεοναζί καλά κρατούν σχεδόν σε όλα τα κράτη του ‘’πολιτισμένου’’ κόσμου μας. Η ταινία είναι βαθύτατα πολιτική αλλά ταυτόχρονα και βαθύτατα κωμική παρουσιάζοντας ένα δύσκολο θέμα που αφορά όλο τον κόσμο με τρόπο σαν να μας λέει ‘’Αυτοί είναι ακόμα εδώ αλλά και εμείς είμαστε παρόντες’’. Να ελπίσουμε σε ένα γύρο που θα τους εξοβελίσει ως γελοίους η ιστορία και κυρίως η κοινωνία;

Κοίτα ποιος γύρισε

Και μια που θυμηθήκαμε τους φασίστες, φέτος βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία ‘’Κοίτα ποιος γύρισε’’ βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τιμούρ Βερν ‘’Er ist Wieder Da‘’ όπου ο Χίτλερ ανασταίνεται στην σημερινή Γερμανία, με τις ίδιες τρομακτικές ιδέες στο κεφάλι του και την δίψα για εξουσία. Εδώ ανασταίνεται ο Μουσολίνι και προσπαθεί με έναν απολυμένο δημοσιογράφο και ένα μικρό καναλάκι να διασπείρει πάλι την ρητορική του μίσους του και μαντέψτε… πουλά η φάση σαν ζεστό ψωμί. Ιταλική κωμωδία που διακωμωδεί τις φασιστικές ιδέες, όσους πιστεύουν σε αυτές, ενώ ρίχνει και μια μελαγχολική ματιά στο τρόπο που τα μίντια παρουσιάζουν αυτές τις απόψεις ως μη ακραίες και γιατί όχι ‘’σοβαρές’’.

Οι Τρεις Πινακίδες Εξω από το ‘Εμπινγκ, στο Μιζούρι

Μια μητέρα προσπαθεί να πιέσει τις αρχές να βρουν τον βιαστή και δολοφόνο της κόρης της τοποθετώντας 3 τεράστιες πινακίδες στο παλιό δρόμο προς την πόλη της. Μια ολόκληρη πόλη στρέφεται εναντίον της εξαιτίας αυτής της πράξης επειδή ‘’χαλά την φήμη της πόλης’’, ενώ και ο ίδιος της ο γιός δέχεται σχολικό εκφοβισμό. Ο τοπικός διοικητής της αστυνομίας αργοπεθαίνει από καρκίνο και αισθάνεται ανίκανος να βοηθήσει ώστε να διαλευκάνει την υπόθεση. Μετά το… θάνατο του ο επόμενος διοικητής αποφασίζει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Ταινία η οποία αγγίζει τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας, της δύσκολης περιόδου της εφηβείας, τις σχέσεις μητέρας-παιδιών, πολίτη –εξουσίας αλλά κυρίως κοντράρεται με την υποκρισία της κοινωνίας.

The Post: Απαγορευμένα μυστικά

Πάμε ξανά στην Αμερική της δεκαετίας του ’70 όταν η New York Times αποφασίζει να δημοσιεύσει τα απόρρητα χαρτιά του Πενταγώνου σχετικά με το Πόλεμο του Βιετνάμ. Στο τιμόνι της εφημερίδας (και της ταινίας) η Μέριλ Στριπ ως Κάθριν Γκράχαμ. Μια γυναίκα που έζησε πρώτα στην σκιά του άνδρα της και μετά στην σκιά του συζύγου της, ως την ημέρα που ο τελευταίος αυτοκτόνησε και εκείνη έπρεπε να αναλάβει την έκδοση της εφημερίδας. Παρά τις πιέσεις των γύρω της αποφασίζει να στυλώσει τα πόδια της και όχι μόνο να διοικήσει, αλλά και να προχωρήσει σε αποκαλύψεις που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν τολμούσε κανένας άνδρας να τις κάνει.

Zama

Ταινία της Λουκρεσία Μάρτελ βασισμένο στο βιβλίο του Αντόνιο Ντι Μπενεντέτο γραμμένο το 1956. Ο βαριεστημένος ήρωας με το όνομα Ντιέγκο ντε Ζάμα είναι ανώτερος διοικητικός και δικαστικός υπάλληλος ο οποίος θα προτιμούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού παρά στην Νότια Αμερική. Το 18ο αιώνα η Ισπανία ήταν ακόμα μια αποικιοκρατική χώρα, που καταδυνάστευε μια τεράστια έκταση γης που περιελάμβανε την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, τη Βολιβία και την Παραγουάη. Ο ήρωας αφηγείται την μίζερη ζωή του στη νότια Αμερική, την υπερβολική ζέστη, τη ραστώνη των αποίκων, τις κοινωνικές διαφορές, τις φυλετικές διακρίσεις, τον ερωτισμό των εξωτικών κορμιών με τρόπο που δείχνει πόσο πολύ αδιάφορα και βαρετά του φαίνονται όλα αυτά. Σαν να βρίσκεται ο ίδιος βυθισμένος σε ένα ατελείωτο βαρετό όνειρο που δεν λέει να τελειώσει και να τον ελευθερώσει από το βάσανο. Μέσα σε όλα, ένα ντόπιος κλέφτης – επαναστάτης στα μάτια των γηγενών, ο οποίος παίζει κυνηγητό με τους Ισπανούς κατακτητές και είναι το μόνο που αναζωογονεί την βαλτωμένη τους κατάσταση στις αποικίες.

Κλέφτες καταστημάτων

Κάποτε η Ιαπωνία ήταν η βασίλισσα της τεχνολογίας και της οικονομικής ανάπτυξης.Όλα αυτά μέχρι και την δεκαετία του ’90, από τότε η οικονομία της πήρε την κατιούσα. Οι εργαζόμενοι, όπως και σε άλλες χώρες, δουλεύουν πολύ και ‘’γινόμαστε κάθε μέρα και φτωχότεροι’’, όπως λέει η Νομπούγιο η μητέρα της οικογένειας των κλεφτών (λέει και άλλα ωραία ‘’αναρχικού τύπου’’ αποφθέγματα στην ταινία όπως ‘”Κλεψιά είναι όταν αφαιρείς την περιουσία κάποιου, τα προϊόντα στα καταστήματα δεν ανήκουν σε κανέναν άρα δεν κλέβουμε) . Ένας πατέρας και ένα γιος βρίσκουν ένα βράδυ στο δρόμο ένα παραμελημένο κοριτσάκι και αποφασίζουν να το εντάξουν στην οικογένεια τους. Παρά την ειδυλλιακή εικόνα της χαρούμενης οικογένειας, σιγά σιγά αποκαλύπτεται πως ο καθένας από αυτούς κρύβει ένοχα μυστικά. Ταινία του Κορε –Έντα ο οποίος έχει καταπιαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν με την μικρο-κοινωνία της οικογένειας και κάθε φορά μας στρέφει το βλέμμα σε πτυχές που μπορεί να τις ζούμε και οι ίδιοι, αλλά δεν τις συνειδητοποιούμε… Στην προκειμένη περίπτωση, η οικογένεια αυτή απάγει το κοριτσάκι από το οικογενειακό του βίαιο περιβάλλον (“Δεν είναι απαγωγή εφόσον δεν ζητάμε λύτρα’’…) και του μαθαίνει να κλέβει από τα καταστήματα όπως τα υπόλοιπα μέλη για να βοηθήσει στο οικογενειακό εισόδημα..Κατά την διάρκεια της ταινίας στο κεφάλι σου παίζει τέτοιος καταιγισμός ερωτήσεων για το τι είναι ηθικό ή ανήθικο; Τι σημαίνει οικογένεια; Το αν τελικά αυτή η οικογένεια μένει από αγάπη μαζί ή επειδή ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον για να επιβιώσει σε μια δύσκολη κοινωνία…και άλλα..

Χίτλερ εναντίον Πικάσο

Όταν ένα από τα πιο εκφυλισμένα μυαλά του περασμένου αιώνα αποφάσισε να ονοματίσει εκφυλισμένη τέχνη οτιδήποτε δεν ταίριαζε στα ναζιστικά του γούστα, χιλιάδες βιβλία κάηκαν, ενώ πολλά έργα του Ματίς, του Πικάσο, του Ρενουάρ και άλλων σπουδαίων ζωγράφων αρπάχτηκαν και λεηλατήθηκαν από προσωπικές συλλογές, γκαλέρι και μουσεία της Γερμανίας και απαγορεύτηκε να ξαναδούν το φως της δημοσιότητας μέχρι την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ντοκιμαντέρ του Τόνυ Σερβίλλο αφηγείται τα γεγονότα όπως εξελίχθησαν και τις προσωπικές ιστορίες που εμπλέκονταν γύρω από αυτά τα έργα. Με την άνοδο την εξουσία το 1933 του ναζιστικού κόμματος ξεκίνησε μια ολόκληρη συζήτηση για το τι είναι τέχνη και τι θα έπρεπε να είναι μια σωστή Άρια Τέχνη. Εισήχθη τότε ο όρος ‘’εκφυλισμένη τέχνη’’ και ο διασυρμός διάσημων έργων, με αποκορύφωμα τον Ιούλιο του 1937 με την ‘’Έκθεση για την εκφυλισμένη τέχνη’’, που σκοπό είχε το δημόσιο χλευασμό της ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα σε μια άλλη καλοφωτισμένη και φροντισμένη έκθεση ήταν ‘’Η Άρια Τέχνη’’… Ντοκιμαντέρ διδακτικό και χρήσιμο στην σημερινή εποχή. Ένα απλό πέρασμα από σχόλια στο διαδίκτυο να κάνει κάποιος θα δει πολλούς να αναμασούν ατάκες του Γεωργιάδη τύπου “Θολοκουλτούρα’’ που μέσα της αποκοιμιέται ο σπόρος αυτών των παλιών ναζιστικών προτύπων..

Οι κληρονόμοι

Ένα λεσβιακό ζευγάρι ηλικιωμένων γυναικών, η Τσέλα και η Τσικίτα βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση στην σύγχρονη Παραγουάη. Η Τσέλα υπήρξε γόνος μια μεγαλοαστικής τάξης στην Παραγουάη αλλά πέρα από κληρονόμος μιας περιουσίας η οποία έχει εξατμιστεί μέσα στα χρόνια και η ίδια διαβαίνει στην 6η δεκαετία της ζωής της. Η Τσικίτα, λιγότερο πλούσια από την Τσέλα βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Εκείνη μπαίνει στην φυλακή, αφού οτιδήποτε με μεγάλη αξία έχει ξεπουληθεί και για να πληρώσει τα χρέη της ..κατέφυγε στην απάτη. Η Τσέλα μόνη της πλέον χωρίς κανένα οικονομικό ή συναισθηματικό στήριγμα πρέπει με κάποιο τρόπο να σταθεί στα πόδια της. Σύντομα αποφασίζει να κάνει τα πρώτα της θαρραλέα βήματα προς την ..ενήλικη ζωή και να γίνει ‘’ταξιτζού’’ για πλούσιες συνομήλικες της…Κάπου εκεί συναντά την 40χρονη Άντζυ.. Μια από τις σπάνιες ταινίες που επιλέγει να έχει ως πρωταγωνίστριες γυναίκες μεγάλης ηλικίας και να αναδείξει μέσα από μια απλή ιστορία προβλήματα τα οποία όλοι/όλες μας αντιμετωπίζουμε μεγαλώνοντας. Τα γηρατειά, μια κοινωνία που αλλάζει χωρίς να μας υπολογίζει, συνήθειες και ήθη που χάνονται, η επιθυμία για έρωτα και αγάπη που μένει μετέωρη καθώς η ηλικία στέκει απαγορευτική. Μια συγκινητική ταινία από ένα νεοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη τον Μαρσέλο Μαρτινέσσι που φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ καλά την γυναικεία ψυχολογία.