Οι μεταμορφώσεις του Ντάστιν Χόφμαν

Ο Ντάστιν Χόφμαν ανήκει στους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της γενιάς και στους σημαντικότερους του β΄μισού του 20ου αιώνα. Οι ήρωες που ενσάρκωσε δεν ανήκουν στα αψεγάδιαστα είδωλα του αμερικανικού ονείρου, αλλά ρεαλιστικούς τύπους που κερδίζουν αλλά και χάνουν συνθλιβόμενοι στις μυλόπετρες μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας. Θεωρούμενος ως τελειομανής, απέδιδε πάντα μεγάλο ψυχολογικό βάθος στους χαρακτήρες του, παρότι εδώ και πολλά χρόνια, οι ρόλοι του δεν ανταποκρίνονται στο ταλέντο του, εντάσσοντάς τον στη χορεία συναδέλφων του όπως ο Αλ Πατσίνο και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, που μετά από μια αριστουργηματική πορεία εμφανίζονται κυρίως σε εμπορικού χαρακτήρα ταινίες.

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1937 ως Ντάστιν Λ. Χόφμαν στο Λος Άντζελες από οικογένεια με εβραϊκές, ουκρανο-ρουμανικές ρίζες. Ο πατέρας του ήταν επιπλοποιός που ως το κραχ του ΄29 δούλευε ως σχεδιαστής επίπλων για λογαριασμό των στούντιο της Κολούμπια. Η μητέρα του έπαιζε ερασιτεχνικά ως ηθοποίος και μετέδωσε την αγάπη της για την υποκριτική στους δυο γιούς της. Μικρός ο Χόφμαν ήθελε να γίνει πιανίστας ή γιατρός. Σπούδασε μουσική στο κολέγιο της Σάντα Μόνικα και το Ωδείο του Λος Άντζελες, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα υποκριτικής “για να γνωρίσει κορίτσια” όπως έλεγε. Εκεί γνωρίστηκε με τον Τζιν Χάκμαν, με τον οποίο υπήρξαν στενοί φίλοι και συγκάτοικοι για ένα διάστημα. Τα πρώτα χρόνια δυσκολεύτηκε πολύ να βρει ρόλους, λέγοντας πως ως τα 31 του ζούσε κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας στην Αμερική.

Από το 1961 αρχίζει να παίζει στο Μπρόντγουει, αλλά η μεγάλη επιτυχία έρχεται με τη δεύτερη ταινία του “Ο πρωτάρης” (1967). Η ταινία, όπου ο Χόφμαν υποδύεται τον απόφοιτο κολεγίου που συνάπτει δεσμό με την κατά πολύ μεγαλύτερή του κυρία Ρόμπινσον, για να ερωτευτεί τελικά την κόρη της, θεωρείται μια από τις κλασικότερες του Χόλιγουντ. Ο πρωταγωνιστής ήταν υποψήφιος για όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου κι έγινε διεθνής σταρ. Στο κοινωνικό δράμα “Ο καουμπόι του μεσονυχτίου”, εμφανίζεται στο πλευρό του Τζον Βόιτ, πατέρα της Αντζελίνας Τζολί, στο ρόλο του Ράτσο Ρίτσο, ενός ετοιμοθάνατου μικροαπατεώνα κερδίζοντας και πάλι υποψηφιότητα. Στον “Μικρό Ανθρωπάκο” απομυθοποιείται με σατιρικό τρόπο η περίοδος του εποικισμού των λευκών στις ΗΠΑ σε βάρος των Ινδιάνων, ενώ στην αμφιλεγόμενη για τη βία της ταινία του Σαμ Πέκινπα “Αδέσποτα Σκυλιά” (1971) υποδύεται έναν ντροπαλό μαθηματικό που έρχεται αντιμέτωπος με τους κατοίκους του χωριού καταγωγής της γυναίκας του στη Βρετανία. Μια ακόμα υποψηφιότητα για το χρυσό αγαλματίδιο θα λάβει για το ρόλο του ως Λένι Μπρους στην ταινία “Λένι ο βρωμόστομος” (1973) σχετικά με τον διάσημο κωμικό που έχασε μυστηριωδώς τη ζωή του 1966.

Κράμερ εναντίον Κράμερ

Σημαντική επιτυχία γνώρισαν και τα πολιτικά θρίλερ ο Μαραθωνοδρόμος (1976) και Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου (1976), με το πρώτο να πραγματεύεται το κυνήγι μαγισσών επί μακαρθισμού και το δεύτερο την έρευνα των δυο δημοσιογράφων της Ουάσινγκτον Ποστ που αποκάλυψαν το σκάνδαλο του Γουοτεργκέητ. Το πολυπόθητο αγαλματίδιο κατέκτησε τελικά για το ρόλο του στο Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979), ως διαζευγμένος πατέρας που θυσιάζει την καριέρα του για να αναθρέψει μόνος το γιο του. Δημοφιλής παραμένει ως σήμερα η γλυκόπικρη κωμωδία του “Τούτσι” (1983), όπου υποδύεται τον άνεργο ηθοποιό που μεταμφιέζεται σε γυναίκα για να βρει ρόλο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 εντυπωσιάζει στο Μπρόντγουεϊ ως πρωταγωνιστής στο “Ο Θάνατος ενός εμποράκου” του Άρθουρ Μίλερ. Η ίδια δεκαετία κλείνει το 1988, με το συγκλονιστικό “Άνθρωπο της βροχής”, όπου στο πλευρό του Τομ Κρουζ υποδύεται τον πολυτάλαντο αυτιστικό Ρέιμοντ (βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Κιμ Πικ), κερδίζοντας ένα ακόμα Όσκαρ.

Ο άνθρωπος της βροχής

Έκτοτε η πορεία του καλλιτεχνικά υπήρξε φθίνουσα, καθώς εμφανίστηκε κυρίως σε εμπορικού χαρακτήρα παραγωγές, αποσπώντας πάντως άλλη μια υποψηφιότητα για όσκαρ για το ρόλο του στη μαύρη κωμωδία “Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος” (1997) που ξέσπασε ένα μήνα πριν το γνωστό σκάνδαλο Λεβίνσκι. Μια πιο φιλόδοξη προσπάθεια ήταν η συμμετοχή του στην κινηματογραφική διασκευή του μπεστσέλρ του Πάτρικ Ζίσκιντ “Το άρωμα” (2006). Έκανε δύο γάμους αποκτώντας συνολικά έξι παιδιά, ενώ από πέρσι βρέθηκε στο στόχαστρο κατηγοριών για λεκτική κυρίως σεξουαλική παρενόχληση, μεταξύ των οποίων σε βάρος της ανήλικης τότε συγγραφέως Άννα Γκράχαμ Χάντερ. Η πρώτη πάντως που τον είχε κατηγορήσει για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά ήταν η συμπρωταγωνίστριά του στο Κράμερ εναντίον Κράμερ με συνέντευξή της στο περιοδικό Time ήδη από το 1979. Αλγεινή εντύπωση είχε προκαλέσει και το 1997, όταν συνυπέγραψε ανοιχτή επιστολή στον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ, όπου η αντιμετώπιση της παραθρησκευτικής σέχτας της σαϊεντολογίας, που χαίρει μιας κάποιας δημοφιλίας στο Χόλιγουντ, συγκρινόταν με εκείνη των Εβραίων στο Γ’ Ράιχ.

Δύσκολες Νύχτες