«Το Τελευταίο Σημείωμα» – Το είπε, το άκουσα, αλλά δεν το έγραψε!

«Το Τελευταίο Σημείωμα» του Π. Βούλγαρη και της συντρόφου του Ι. Καρυστιάνη, είναι η αρχή για μια σειρά συζητήσεων και μελέτης πολλών ιστορικών και πολιτικών  θεμάτων.

Δεν περίμενα να δω ωραία πλάνα, το ήξερα.

Δεν περίμενα να δω ωραία φωτογραφία, το ήξερα.

Δεν περίμενα να δω ωραίο καστ, το ήξερα.

Αυτό που περίμενα ήταν να πάρει θέση. Σε αυτή την εποχή του αχταρμά. Που το κρέας το βαπτίζουν ψάρι. Που με κάθε τρόπο και μέσο προσπαθούν να εξισώσουν τον Κομμουνισμό με το Ναζισμό. Τη στιγμή που όπως είχε πει και ο Χ. Φλωράκης «τιμούν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς», αφιερωμένο στις καταθέσεις στεφανιών στην Καισαριανή και τα προσκυνήματα στην Μακρόνησο από τα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η ταινία πραγματικά είναι συγκλονιστική, γιατί δε βλέπεις πουθενά γραμμένο πως οι 200 εκτελεσμένοι της Καισαριανής την 1η Μάη του ΄44 ήταν Κομμουνιστές. Το βλέπεις και το ακούς σε όλο όμως το εύρος της ταινίας. Βγαίνοντας από την αίθουσα μπορεί και παρακινδυνευμένα να πω πως και ο πιο αδαής θα πει πως ήταν Κομμουνιστές.

Δε θα ¨ήθελα¨ να δω πουθενά σφυροδρέπανα.

Δε θα ¨ήθελα¨ να δω  πουθενά ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ.

Δε θα ¨ήθελα¨ να δω πουθενά κόκκινα γαρύφαλλα.

Δε θα ¨ήθελα¨ να δω πουθενά γραμμένο «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές ποτέ τους δε λυγίσανε οι Κομμουνιστές».

Ήθελα να δω την τέχνη σε αυτό το Καπιταλιστικό Σύστημα που ζούμε να ξεπερνάει σε ένα βαθμό αυτό που έλεγε και ο Μπρεχτ στο «πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια».

Έδειξε την αξιοπρέπεια, το  μεγαλείο και την τιμή να είναι κάποιος Κομμουνιστής και μου αρκεί.

Η ταινία αυτή με δυνάμωσε, όταν δίπλα εδώ στη γειτονιά μου έμαθα πως είχε στρωθεί  γεύμα σε μαγαζί, σε Χρυσαυγίτες στελέχη και άλλους.

Για τα άλλα που δεν ¨ήθελα¨. Έχω την τιμή και την χαρά να τα ζήσω, συμμετέχοντας στην παράσταση για τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση, που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ. Κι εκεί ίσως δω και κάποιους που είδαν και την ταινία…

Και προσυπογράφω αυτό το σημείωμα.