«The Florida Project»: Να αντιστέκεσαι, να ονειρεύεσαι, να μοιράζεσαι, να ελπίζεις…

Το   Florida  project ήταν ένα μεγαλεπήβολο project που περιελάμβανε τη δημιουργία τεράστιων υπερπολυτελέστατων θεματικών πάρκων γύρω από το μαγικό Βασίλειο της Ντίσνεϋλαντ, λίγο έξω από το Ορλάντο, με σκοπό την εισροή τουριστών από όλα τα μέρη του κόσμου και κατ’ επέκταση την εισροή τεράστιων χρηματικών ποσών που θα συνόδευαν την άφιξή τους.

Το project, βέβαια, δεν περιελάμβανε τη μοιρασιά των κερδών στους «αόρατους» ανθρώπους, τους κρυμμένους άστεγους που ζουν στα περίχωρα των θεματικών πάρκων και στα φτηνά μοτέλ που κάποτε αποτελούσαν καταλύματα των τουριστών, αλλά τώρα δεν χρησιμεύουν ως τέτοια. Περιστασιακά, αποτελούν στάση «ευυπόληπτων» πολιτών, που κρυφά και ενοχικά σταματούν για λίγο αγοραίο έρωτα, αφού πρώτα έχουν αγοράσει τα πανάκριβα βραχιολάκια που θα εξασφαλίσουν στους ίδιους και στα μέλη της οικογένειάς τους την είσοδο στη Ντίσνεϋλαντ, στη χώρα της Multi διασκέδασης, της γρήγορης και περιεκτικής «ευτυχίας».

Αυτά, λοιπόν, τα μοτέλ διατίθενται στους «περιθωριακούς» της κοινωνίας, σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα μόνιμης κατοικίας, που αγωνίζονται καθημερινά για να εξοικονομήσουν το νοίκι που θα τους εξασφαλίσει τη διαμονή της εβδομάδας, ελπίζοντας ότι θα υπάρχει δουλειά και την επόμενη και τη μεθεπόμενη εβδομάδα για να μην βρεθούν στο σημείο να «κουβαλούν» το σπίτι τους στο αυτοκίνητό τους, οδηγώντας προς άγνωστο προορισμό ή, ακόμα χειρότερα, να μην βρεθούν εντελώς στον δρόμο…

Μονογονεϊκές οικογένειες, μητέρες με τα παιδιά τους ή και τα εγγόνια τους, είναι κυρίως οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε σε αυτά τα μοτέλ. Και ανάμεσά τους δύο κορίτσια. Ένα μικρό, η Μούνεϊ, και ένα πιο μεγάλο, η 22χρονη μητέρα της, η Χέιλι. Ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την μη προσβάσιμη σε αυτές Ντίσνεϋλαντ, ζουν το δικό τους παραμύθι σε ένα δυστοπικό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Σε ένα περιβάλλον που τις κρατά στο περιθώριο, χωρίς να τους δίνει καμία ευκαιρία, χωρίς να ασχολείται καθόλου μαζί τους. Η ανυπαρξία του κράτους πρόνοιας είναι εμφανέστατη. Λάμπει δια της απουσίας του και εμφανίζεται μόνο όταν πρέπει να τακτοποιήσει κάποια «ψιλοζητηματάκια» που προκύπτουν από την πλήρη αδιαφορία του. Όπως για παράδειγμα επεμβαίνει όταν κρίνει την ακαταλληλότητα της Χέιλι ως  μητέρας. Είναι ανύπαρκτο, όμως, όταν η Χέιλι, πριν κριθεί ως ακατάλληλη, έχει εξαντλήσει όλες της τις δυνάμεις εκλιπαρώντας για βοήθεια.

Πρόκειται για μια ταινία, που εκφράζει με απόλυτο ρεαλισμό τη σύγχρονη καπιταλιστική πραγματικότητα, με τις τεράστιες ανισότητες και αδικίες. Η αφήγηση του Σον Μπέικερ, μέσα από τα μάτια του μικρού κοριτσιού που αντιστέκεται στον κόσμο των μεγάλων, όπως και κάθε παιδί άλλωστε, και ζει το δικό της όνειρο μέσα από τα παιχνίδια της, τους φίλους της, τις σκανδαλιές της, ανοίγει μέσα στο σκοτάδι πολλές χαραμάδες που διατηρούν ζωντανή την ελπίδα – μια ελπίδα που θα υπάρχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν, αντιδρούν, μοιράζονται τα υπάρχοντά τους, θυμώνουν, εξοργίζονται, άνθρωποι που βγαίνουν εκτός ορίων, παρεκτρέπονται και προσπαθούν να συνεχίσουν να ονειρεύονται.

Είναι αυτό που λέει η μικρή Μούνεϊ σε κάποια σκηνή της ταινίας, καθισμένη δίπλα σε ένα δέντρο: «Είναι το αγαπημένο μου δέντρο, γιατί έγειρε στο πλάι και συνεχίζει να μεγαλώνει».

Παρόλο που οι συνθήκες την λυγίζουν και η μετάβασή της από την παιδική προς την ενήλικη ζωή γίνεται απότομα και με πολύ σκληρό τρόπο, εκείνη συνεχίζει να αντιστέκεται, να ονειρεύεται, να μεγαλώνει και να ελπίζει…

Και μαζί της και εμείς…

Μια εξαιρετική ταινία, σε σκηνοθεσία Σον Μπέικερ, με πρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφό, Μπρούκλιν Πρινς, Μπρία Βινάιτε και Βαλέρια Κότο.

Προβλήθηκε σε πρώτη τηλεοπτική μετάδοση την Παρασκευή 3 Ιουλίου από την ΕΡΤ2 και έχετε την δυνατότητα να την απολαύσετε μέχρι και την Παρασκευή 10 Ιουλίου ελεύθερα, πατώντας στον παρακάτω συνδέσμο:

The Florida Project