Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, ιρανικές ταινίες προβαλλόταν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η διάχυτη αίσθηση που επικρατούσε στους θεατές ήταν ότι επρόκειτο για έναν τριτοκοσμικό κινηματογράφο «της μιζέριας και της φτώχειας» -ένα είδος σινεμά που το δυτικό κοινό αντιμετωπίζει με συγκατάβαση, ως ένα εξωτικό είδος που επιβεβαιώνει την ανωτερότητα του δυτικού πολιτισμού.