“Τόρι και Λοκίτα” των Ζαν-Πιερ Νταρντέν και Λικ Νταρντέν

“Τόρι και Λοκίτα” των Ζαν-Πιερ Νταρντέν και Λικ Νταρντέν

Απλά και σε πολύ χαμηλούς τόνους στην ταινία αυτή των αδελφών Νταρντέν εξαπολύεται ίσως το πιο σπαρακτικό καταγγελτικό κατηγορώ-εφάμιλλο αυτού που είχαμε παρακολουθήσει στην τελευταία σκηνή της ταινίας του Λόουτς «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέηκ»- απέναντι σε μία κοινωνία που αρνείται πεισματικά να ακούσει… Και εξαπολύεται στην τελευταία σεκάνς που κλείνει δραματουργικά έναν τεράστιο αγώνα επιβίωσης, από τα λόγια ενός μικρού ασυνόδευτου Αφρικανού πρόσφυγα που πετάει και φτύνει κατάμουτρα στην κοινωνία την ξεδιαντροπιά της, την ανικανότητά της να κάνει ένα απλό βήμα μπροστά. Ένα απλό βήμα… Να σπάσει λίγο τον φόβο της που τόσο πολύ έχει εσωτερικεύσει και τόσο έχει υπερμεγεθύνει μέσα της, μένοντας καθηλωμένη μέσα στη βρώμα που πνίγει και την ίδια. Να προσφέρει μία μικρή βοήθεια. Όχι μεμονωμένα, όχι μέσα στα πλαίσια της φιλανθρωπίας και του οίκτου, αλλά δημιουργώντας ένα αρραγές μέτωπο, κόντρα σε γραφειοκρατίες, κόντρα σε δολοφονικούς θεσμούς, κόντρα στη σαπίλα που όλο και εξαπλώνεται και βρομίζει τα πάντα. 

Με τα συνεχόμενα κοντινά πλάνα που πολλές φορές γίνονται γκρο κλιμακώνοντας ακόμη περισσότερο την ψυχολογική ένταση των απροστάτευτων ασυνόδευτων προσφύγων-βασικών ηρώων της ταινίας «Τόρι και Λοκίτα», που κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο στο διοικητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πρωτεύουσα της Ε.Ε. από ό,τι κινδύνευσαν στο ταξίδι τους για να φτάσουν ως εκεί, με ερασιτέχνες ηθοποιούς, με μία μυθοπλασία στα όρια του ντοκιμαντέρ που εξοβελίζει το μελόδραμα για να μην επαναπαυτεί ο θεατής σε ένα επιφανειακό συναισθηματικό ξέσπασμα, αλλά να ταρακουνηθεί, να κινητοποιηθεί εσωτερικά, το νταρντενικό κινηματογραφικό ύφος σταθερό σε όλες τις ταινίες των Βέλγων αδελφών, μας αναδεικνύει την ανθρωπιά, τη σταθερή προσήλωση στον αδύναμο άνθρωπο που πλήττεται και βάλλεται από χίλιες μεριές. 

Με την κάμερα στο χέρι, ακολουθώντας από πολύ κοντά το δράμα, το ατελείωτο δράμα μιας αναπόδραστης πορείας, συνεχούς και προδιαγεγραμμένης, αναρωτιέσαι μέσα από πόσα τούνελ υπόγειων, βρόμικων σκοτεινών διαδρομών οι ανυπεράσπιστοι αυτού του κόσμου πρέπει να περάσουν αναζητώντας αυτό που τους στερούν, κυνηγώντας το δικαίωμα να ζήσουν…

Ένα δυνατό πολιτικό σινεμά από τους μετρ του είδους, αδελφούς Νταρντέν, που είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο Σινέ Πετρούπολις, τη Δευτέρα 12/6  στην προβολή της ταινίας “Τόρι και Λοκίτα” που οργανώθηκε, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, από τον Σύλλογο Δημοκρατικών Γυναικών Πετρούπολης.

Μία ταινία που φυσικά την προτείνω ανεπιφύλακτα, εφόσον και εάν προβληθεί σε οποιοδήποτε θερινό ανά την Ελλάδα.