Τρέξε! Οι φυλετικές διακρίσεις στην Αμερική του 2018 είναι ακόμα εδώ.

Ο Κρις είναι ένας νεαρός Αφροαμερικάνος που πηγαίνει ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι των γονιών της λευκής κοπέλας του ώστε να τον γνωρίσουν. Η Ρόουζ, η κοπέλα του Κρις, τον διαβεβαιώνει ότι η οικογένεια της δεν έχει κανένα πρόβλημα που είναι από διαφορετική φυλή. Ο Κρίς πείθεται και συναντά τους γονείς της αγαπημένης του σε μια απομονωμένη βίλα στην εξοχή.

Δυστυχώς λόγω του είδος της ταινίας δεν μπορώ να σας αποκαλύψω πολλά στοιχεία για το τι συμβαίνει εκεί. Δεν θέλω να σας χαλάσω τις εκπλήξεις που κρύβει. Το σίγουρο είναι ότι θα σας ανταμείψει με το παραπάνω. Ήταν από τις ταινίες που με έκανε να σηκωθώ όρθια στο φινάλε.

Το σενάριο υπογράφεται από το σκηνοθέτη της ταινίας, Τζόρνταν Πηλ. Aφροαμερικάνος και ο ίδιος, χρησιμοποιεί περίτεχνα το είδος της ταινίας για να μας μεταφέρει την αγωνία του πρωταγωνιστή και να υπογραμμίσει το αντιρατσιστικό της μήνυμα.

Η χρήση κωμωδίας μέσα στην ταινία ήταν στην σωστή δόση, σου έδινε την εντύπωση πως ναι, κάπως έτσι θα αντιδρούσε ο κολλητός σου αν είχες μπλέξει κάπου όπως ο Κρις και ναι θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας. Αρκεί να βρεθούμε μέσα σε μια κοινωνία που θεωρεί τον εαυτό της κυρίαρχο και άξιο να χρησιμοποιεί αυτούς που θεωρεί κατώτερούς της, όπως εκείνη το επιθυμεί.

Φυλετικές προκαταλήψεις στην Αμερική του 2018

‘’Θεωρείς τη φυλετική διαφορετικότητα πλεονέκτημα ή μειονέκτημα ;’’ ρωτά ο Ιάπωνας καλεσμένος τον Κρίς κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης για το μνημόσυνο του παππού της Ρόουζ. Τι ειρωνεία!

Ένας Ιάπωνας ανάμεσα σε τόσους λευκούς Αμερικάνους να απευθύνει μια τέτοια ερώτηση σε ένα Αφροαμερικάνο!

Όποιος έχει διαβάσει Αμερικανική ιστορία θα γνωρίζει ότι και οι δύο φυλές έχουν υποστεί τη λευκή κυριαρχία στο πετσί τους. Ελάχιστοι έχουν στηλιτεύσει, ότι την εποχή που οι Αμερικάνοι έπαιζαν τους θιασώτες της ειρήνης, της ισότητας και της δημοκρατίας στο Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη, πίσω στην πατρίδα τους είχαν και οι ίδιοι δημιουργήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου έβαζαν Ιάπωνες, Αμερικάνους πολίτες και μετανάστες και γενικά όποιον Ασιάτη θεωρούσαν ότι έμοιαζε με Ιάπωνα.

Κατασχέσεις περιουσιών, βασανιστήρια, εξαφανίσεις πολιτών, αφαίρεση άδειας εργασίας, μαζικές απελάσεις… και όμως ήταν αυτός που μίλησε για πλεονέκτημα ή μειονέκτημα! Μια συζήτηση που γίνεται εδώ και χρόνια στην Αμερική την επαύριον της κατάκτησης των ίσων δικαιωμάτων από τους Αφροαμερικάνους, κυρίως, και έπειτα των υπόλοιπων φυλών που ζουν μέσα στην Αμερική αιώνες στην σκιά των λευκών.

Μια λευκή Αμερική που ζει με κουπόνια φαγητού, με εργασιακή ανασφάλεια, με μισθούς πείνας, τα βάζει με τη μαύρη, ισπανόφωνη ή ασιατική Αμερική που ζει με κουπόνια φαγητού, εργασιακή ανασφάλεια και με μισθούς πείνας επειδή τάχα απολαμβάνει κάποια προνόμια όπως ‘’πρόσβαση στα πανεπιστήμια με ποσόστωση’’ ή λόγω γενετικής κατασκευής λαμπρή καριέρα στην σόουμπιζ ή στον αθλητισμό σε σύγκριση με τους λευκούς.

Χόλλυγουντ και μεικτά ζευγάρια

Οι μεικτοί γάμοι και μεικτά ζευγάρια για το κινηματογράφο ή την τηλεόραση είναι ελάχιστα και σχεδόν κανένα από αυτά, -ω τι περίεργο!- δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό. Καμία ταινία με ζευγάρι διαφορετικών φυλών δεν έγινε ποτέ επιτυχία, δεν κολλήθηκε σε αφίσες σε εφηβικά δωμάτια. Το ταμπού για τα interracial ζευγάρια παραμένει και οπωσδήποτε κατά την διάρκεια της ταινίας η φυλετική διαφορά θα υπογραμμιστεί, αν δεν είναι το κύριο θέμα της ταινίας ή σειράς.

Η περίφημη αμερικανική κοινή ταυτότητα που δίνει η χώρα των ευκαιριών δεν είναι παρά μια σαπουνόφουσκα που σκάει στα μούτρα σου και καθορίζει την εξέλιξη σου μέσα στην κοινωνία. Το πόσο λευκός δείχνεις ή είσαι θα καθορίσει αν θα μορφωθείς, που θα δουλέψεις, που θα ζήσεις, αν θα ταπεινώνεσαι σε κάθε αστυνομικό έλεγχο, αν θα πρέπει να υποστείς το κάθε white trash να σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι ακόμα σκλάβος, αν θα μπεις στην φυλακή, με τι ποινή, ποια κατηγορία ακόμη και αν βγεις ποτέ από εκεί μέσα ζωντανός. Όσο για το ενδεχόμενο να βρεθείς νεκρός από πυροβολισμό, είναι κάτι που πρέπει να συνηθίσει κάποιος.

Αυτή η ταινία τρόμου, η τόσο απλή στην σύλληψή της, καταφέρνει να σου θίξει ακριβώς όλα τα πάνω θέματα. Δεν σε βαραίνει με βαρύγδουπους διαλόγους, σκηνές ταπείνωσης ή βασανισμού απλά σου περνά το φόβο μέσα σου υποδόρια. Νιώθεις ακριβώς ό,τι βιώνουν στην καθημερινότητα τους οι Αφρο αμερικάνοι. Πως μια απλή κουβέντα και ένα κοίταγμα μπορεί να είναι η αμφισβήτηση των ικανοτήτων τους ακόμα και όταν γίνεται τάχα καλοπροαίρετα.

Μια ταινία τρόμου που μπορεί να διαβαστεί με 2 τρόπους, επιφανειακά και βαθιά. Μπορείς να την δεις τρώγοντας με φίλους ή τον/την σύντροφό σου να περάσετε ευχάριστα, να το κλείσετε και να συνεχίσετε τις ζωές σας, άλλωστε η Αμερική και οι φυλετικές της διακρίσεις είναι πολύ μακριά από εμάς… Ή να προβληματιστείς πάνω στο ρατσισμό, στις διακρίσεις, είτε αρνητικές είτε θετικές (και τι εννοούμε άραγε θετικές διακρίσεις), να σκεφτείς πόσες φορές χρησιμοποιείς ‘’το προνόμιο’’ να έχεις τη σωστή φυλή, θρησκεία, φύλο, χρώμα μέσα στην ημέρα, στο χώρο εργασίας ή στην προσωπική σου στιγμή χωρίς καν να το καταλάβεις, να μπεις στα παπούτσια του άλλου, του πρόσφυγα ή του μετανάστη στη δική μας χώρα… Διαφέρουμε από τους Αμερικάνους και πόσο ;

Εν κατακλείδι, είναι μια ταινία που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος της εποχής του iphone. Γρήγορη, ευχάριστη, αγωνιώδης, με μηνύματα δοσμένα απλά, εύπεπτα για το ευρύ κοινό που ρίχνει σπόρους για περαιτέρω προβληματισμούς.

Δείτε εδώ όλες τις κριτικές στο “Οσκαρικό αφιέρωμα” της Κατιούσα