“Μη μας στερείτε το ζωτικό μας χώρο” – Ως πότε θα είναι σε καραντίνα οι καλλιτέχνες;

“Μη μας στερείτε τον ζωτικό μας χώρο”. “Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας”. “Η ασθένεια είναι πολύ πιο βαριά και ύπουλη από τον κορονοϊό”. “Αν δε στηριχθεί η φωνή της ελευθερίας και της έκφρασης, αυτή θα γίνει ο εφιάλτης τους”. “Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο”. “Οι εργάτες της τέχνης δεν είναι χομπίστες”. “Η κυβέρνηση μας φορά, για το καλό όλων μας, μάσκα με το ζόρι”. “Το διαδίκτυο δεν είναι το φυσικό μας περιβάλλον”. “Οι καλλιτέχνες μένουν με τα όργανά τους στο χέρι…”. “Ο ιός του φόβου είναι πιο μεταδοτικός και πιο επικίνδυνος…” “Η κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική των μαζικών ψεμάτων και του απύθμενου θράσους…”

Αυτές είναι μερικές από τις φράσεις των καλλιτεχνών που κρούουν καμπανάκι κινδύνου για τον κλάδο τους και την άθλια πολιτική των κρατούντων, που μπορεί να βρει μόνο μία απάντηση: συλλογική και στον δρόμο!

Ακολουθούν, με αλφαβητική σειρά, οι τοποθετήσεις που μας έστειλαν. Αξίζει να τις διαβάσετε όλες, μία προς μία!

Magic De Spell

Άνθρωποι της τέχνης, δεν είναι μόνο αυτοί που εμφανίζονται στο προσκήνιο, αλλά και όσοι εργάζονται υποστηρικτικά. Είναι εργαζόμενοι και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Οι κυβερνήσεις εδώ, διαχρονικά, με παρεμβάσεις και έλεγχο, νοιάστηκαν μόνο στο να χρησιμοποιούν πρόθυμους και συστηματικά επιχορηγούμενους. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, επιλέχτηκε η οικονομική και φυσική εξόντωση των ανθρώπων του πολιτισμού.
Χρειαζόμαστε μια ελεύθερη τέχνη!
Μη μας στερείτε το ζωτικό χώρο! Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει ένα λουλούδι να ανθίσει την άνοιξη, παρά μόνο αν το κόψει.

Αετόπουλος Γιώργος

“Στις δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις που ζούμε, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει ακόμη, η ενότητα και η αλληλεγγύη είναι τα μόνα όπλα μας!!! Οι Τέχνες και ο Πολιτισμός είναι ανάσα και διέξοδος στην κοινωνίες που ζούμε, ίσως γι’ αυτό και πολεμιούνται τόσο. Θα είμαστε μαζί, όχι μόνο όσοι εργαζόμαστε στην Τέχνη και τον Πολιτισμό αλλά και με όλες τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων που την περίοδο αυτήν είναι σε απόγνωση!!! Κανένας μόνος του, θα ξανανταμώσουμε σύντομα στους δρόμους, γιατί χωρίς αγώνες τίποτα δεν χαρίζεται!!!”

Ανδρέας Ασημακόπουλος (Μαύρη Μαγιονέζα)

Το ιδανικό θα ήταν το θέμα του βιοπορισμού να ήταν λυμένο για κάθε καλλιτέχνη, ώστε να μπορεί να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο έργο του. Όμως αυτό, φαίνεται από αδιάφορο έως σατανικό σε μια καπιταλιστική κοινωνία, που τα πάντα είναι μετρήσιμα και αξιολογούνται με νούμερα και πωλήσεις, δηλαδή το κέρδος. Το αποτέλεσμα είναι η αδιαφορία και ο εμπαιγμός μιας κοντόφθαλμης κυβέρνησης, που ασχολείται διαχειριστικά μόνο με τα του «οίκου της» και διάφορους «ημέτερους», οι οποίοι πιστεύεται ότι θα βοηθήσουν την επανεκλογή της.

Οι χιλιάδες άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη είτε άμεσα (καλλιτέχνες), είτε έμμεσα (ηχολήπτες, φωτιστές, κλπ), θα βρουν τον τρόπο να επιβιώσουν. Όμως η μη παροχή βοήθειας σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι το εξαγώγιμο προϊόν μας που ακούει στο όνομα «πολιτισμός» είναι μόνο μία κούφια λέξη, που αναφέρεται σε σπασμένα πιάτα, ποδοπατημένα λουλούδια και φοβικά αστειάκια γυμνασιακού επιπέδου.

Οι παραπάνω χιλιάδες άνθρωποι παλεύουν καθημερινά με «φωτιά και ατσάλι» για να σου δώσουν αυτό που σε ξεχωρίζει από τα ζώα. Διαλέγουν την οικονομική αστάθεια για να σου δώσουν πνευματική και ψυχική σταθερότητα. Η βοήθεια προς εκείνους είναι ουσιαστικά βοήθεια προς εσένα.

Σε μια υγιή κοινωνία οι άνθρωποι της τέχνης (μαζί με τους γιατρούς), θα έπρεπε να είναι αδιανόητο να ζητάνε τα αυτονόητα. Το ότι το κάνουμε σημαίνει ότι η ασθένεια είναι πολύ πιο βαριά και ύπουλη από τον Covid-19.

Χρήστος Καλογράνης, Γυμνά Καλώδια

Πολύ στοχευμένα ο τομέας πλήττεται καθώς είναι η μόνη φωνή Ελευθερίας σε μια χώρα που όλο βουλιάζει. Το να υπάρχεις στο καλλιτεχνικό στερέωμα είναι δύσκολο από μόνο του, πόσο μάλλον και να ζεις από αυτό. Οι τωρινές δράσεις της κυβέρνησης αποσκοπούν στο να φιμωθούν οι ελεύθερες φωνές, οι φωνές των ανθρώπων που στήνουν και εκτελούν παραστάσεις, συναυλίες. Οι καλλιτέχνες ήταν οι πρώτοι που προσπάθησαν να σταθούν δίπλα στους ανθρώπους που φυλακίστηκαν στην καραντίνα, για να μην μένει κανείς μόνος, και τώρα είναι αυτοί που μένουν όχι μόνο αβοήθητοι, αλλά στήνονται για εκτέλεση στον τοίχο. Και όλο αυτό το συναίσθημα της προδοσίας που αισθανόμαστε, συνοδεύεται επίσης από θυμό, από οργή. Αν δεν στηριχθεί η φωνή της ελευθερίας και της έκφρασης, η φωνή αυτή προφανώς και θα γίνει στο τέλος ο εφιάλτης τους. Πολύ δημιουργικά.

Αριστοτέλης Δημητρακόπουλος (Μουσικός-συνθέτης)

“Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.”

Πιο επίκαιρο από ποτέ, το απόσπασμα από το καπνισμένο τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου, μέσα σε αυτό το δυσχερές, δυσοίωνο και επικίνδυνο κλίμα που διαμορφώνεται για τον κόσμο της Τέχνης. Δυσχερές, εξαιτίας των εξελίξεων, που καθιστούν την Τέχνη ευρύτερα, ένα ασήμαντο μικροσωματίδιο της ανθρώπινης ζωής, με μηδενική επίδραση στην συνέχεια της δημιουργικής ύπαρξης του ανθρώπου. Δυσοίωνο, με την αίσθηση πως μια καπιταλιστική “δύναμη” παγκόσμιας εμβέλειας, έρχεται να σκεπάσει οτιδήποτε βαθιά αισθητικό και δημιουργικό λαμβάνει, “συνθέτει” και παρουσιάζει ο καλλιτεχνικός κόσμος· γεγονός που θα συρρικνώσει συνολικά τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες. Τέλος επικίνδυνο, καθώς η Τέχνη θα καταναλώνεται, δεν θα κοινωνείται. Φθηνά και σάπια κατασκευάσματα, χωρίς καμία υπόνοια σεβασμού και αυτογνωσίας, θα εκφέρονται ως “ποιοτικά” και ο κάθε “παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, που είναι στο μυαλό νωθρός, θα κάνει με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια”, όπως τονίζουν οι Birman και Κούρτοβικ, και θα αυτονοματίζονται καλλιτέχνες και δημιουργοί.

Δεν εφησυχάζουμε, δεν διχαζόμαστε και κυρίως μένουμε προβληματισμένοι, αγωνιζόμαστε, με στόχο πάντα, την ανάδειξη της Τέχνης ως αυταξία.

Δημήτρης Κυραναστάσης (μουσικός)

Oι art workers για εμένα δεν είναι χομπίστες όπως πολλοί θα θέλανε να νομίζουνε, ούτε το κάνουν μόνο από την ανάγκη της έκφρασης. Oι art workers είναι αυτοί που έχουν επενδύσει, χρήμα, χρόνο και κόπο για να σπουδάσουνε στα πανεπιστήμια, στις σχολές, ή ακόμη και στη ζωή την ίδια επί σειρά ετών, αυτό που λέγεται τέχνη, με κύρια προτεραιότητα αυτό, την παραγωγή τέχνης…

Δεδομένο αυτό, και στην μικρή μας πόλη αλλά και πανελλαδικά πολύ πριν από την καραντίνα που μας έχει στείλει στο πυρ το εξώτερον, με ένα κράτος που ποτέ δεν θέλησε να βοηθήσει, βλέπε για παράδειγμα αυτό που έκανε στους δήμους με τους εργαζόμενους στους πολιτιστικούς οργανισμούς. Κοινώς είπε στους δήμους κόψε τον λαιμό σου εμείς δεν πρόκειται να δώσουμε φράγκο για τους καλαμπόρτζους σου, βγάλτα πέρα μόνος σου.

Βγαίνει τώρα η αξιωματική αντιπολίτευση και κάνει ερώτηση στους δημάρχους για επικοινωνιακούς λόγους λέγοντας αν έχει πάρει βοήθεια την στιγμή που γνωρίζει ότι ο δήμος δεν έχει πάρει φράγκο τσακιστό… Όμως το ότι φτάσαμε στο πυρ το εξώτερον δεν σημαίνει ότι και πριν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Όπου πήγαινα για δουλειά μου έλεγαν «καλέ μου φίλε, δεν μπορώ να υποστηρίξω το project σου οικονομικά αν θες να γίνει βρες χορηγούς». Εξαίρεση, ο Δήμος. Έφτασα πέρσι στο σημείο να κάνω ολόκληρη παραγωγή δική μου με διπλό δρώμενο χωρίς καμία υποστήριξη και να μου πουν την τελευταία στιγμή ότι ο χώρος δεν δύναται…

Προσπαθώ να επιβιώσω παίρνοντας φιλοδωρήματα και έρχεται ο φορέας που συνεργάζεσαι και σου λέει δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω….

Και το ραδιόφωνο το ίδιο, έχεις πρόταση την υλοποιείς και εκεί σου λένε «πολύ ωραία, εκπομπή θαυμάσια, πολύ ωραία κάνεις το χόμπι σου… φράγκο όμως δεν θα δεις… Βρες χορηγούς!»… Το ραδιόφωνο αυτό που βγαίνει σήμερα με την ετικέτα »σώστε την τέχνη»…

Αυτή ήταν η πραγματικότητα και στην επαρχία και πανελλαδικά…

Σήμερα, τα πράγματα ακόμη χειρότερα το 70 τοις εκατό των εργαζόμενων στο θέαμα να είναι έξω από το επίδομα των 800 ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος και με ένα καλοκαίρι να προμηνύεται δυσοίωνο όπως χαριτωμένα είπε ο Θείος Νώντας, με τα όργανα στο χέρι…

Το κίνημα όμως είναι εδώ. Δεκάδες χιλιάδες μέλη στην ομάδα support artists στο κοινωνικό δίκτυο και αύριο σύσσωμα για πρώτη φορά τα σωματεία των καλλιτεχνών στο Σύνταγμα στις 12 με συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων.

Μην ξεχνάμε όμως. Οι καλλιτέχνες είναι ένα κομμάτι σε όλα αυτά που πλήττονται, 110 χιλιάδες απολύσεις μέσα στην καραντίνα.

Μην ξεχνάμε όμως. Η καθημερινότητα του art worker δεν ήταν ρόδινη ούτε πριν την υγειονομική κρίση ούτε τώρα  μέσα σε αυτή…

Τουλάχιστον ας υπάρξει μία στοιχειώδης ειλικρίνεια από και προς τους art workers και συνολικά απέναντι σε όλους αυτούς που σήμερα πλήττονται.

Από το κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο Kavala Post

Δημήτρης Μητσοτάκης

Η κυβέρνηση αποφάσισε πως, για το καλό όλων, μας οι καλλιτέχνες πρέπει να σωπάσουν. Είναι πλέον γνωστό πως οι περισσότεροι άνθρωποι της τέχνης, αλλά και όσοι δουλεύουν σε συναφή επαγγέλματα (ηχολήπτες, φωτιστές, φροντιστές κλπ) έχουν εξαιρεθεί από το πενιχρό επίδομα των 534€ αφού ελάχιστοι έχουν τα προαπαιτούμενα δικαιολογητικά σε έναν χώρο που βασιλεύει η ανασφάλιστη εργασία.

Οι μουσικές σκηνές, τα θέατρα, οι παραγωγές, τα γυρίσματα, ουσιαστικά, σταμάτησαν από τις αρχές του Μάρτη. Αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι θα μείνουμε εκτός σκηνής και όλο το καλοκαίρι, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, ότι μας υποχρεώνουν σε αναγκαστική αργία 6 και πλέον μηνών.

Η κυβέρνηση, για το καλό όλων, μας φορά μάσκα με το ζόρι. Όχι ιατρική μάσκα, μιας χρήσης, αλλά σιδερένια μάσκα ασιτίας! Ένα σιδερένιο προσωπείο, τα κλειδιά του οποίου κρατά η κυρία Μενδώνη και μόνο αυτή θα αποφασίζει αν κάποιος, και πότε, θα φάει τον χυλό των 534€. Υπάρχει πλέον σοβαρό ζήτημα επιβίωσης. Να μην πληρώσουν το τίμημα της πανδημίας οι καλλιτέχνες!

Βασίλης Πασλίδης

Η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια Οι εργαζόμενοι στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι ανέκαθεν δοκιμαζόμαστε από την περιστασιακή απασχόληση και την ανεργία, σήμερα βρισκόμαστε σε δεινότερη θέση λόγω της πανδημίας αλλά και του γενικότερου lock down που βρίσκεται η χώρα. Το φυσικό μας περιβάλλον δεν είναι το διαδίκτυο, αλλά συγκεκριμένοι χώροι ανάλογα με τον τομέα του καθενός, ενώ διανύουμε μια περίοδο όπου η αισθητική αντίληψη βάλλεται ολοκληρωτικά και η τέχνη αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση ως πολυτέλεια. Συνεπώς, οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας Στέλιου Πέτσα «Φαίνεται ότι οι πολίτες είχαν διαφορετική άποψη στις εκλογές της 7ης Ιουλίου όσον αφορά το συνολικό πρόγραμμα της Ν.Δ και επομένως και του Πολιτισμού» προσπαθούν να πείσουν πως ο μέσος Έλληνας συμφωνεί με την απαξίωση που δέχεται ο χώρος της Τέχνης.

Πουλικάκος Δημήτρης

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με τον Δημήτρη Πουλικάκο μας θύμισε το ανέκδοτο που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στα χρόνια της χούντας. Κάπου έχει γίνει μια μεγάλη καταστροφή και πάει ο Παττακός με τους παρατρεχάμενούς του, ρωτώντας τον καθένα: “τι θέλεις εσύ;”. “Σπίτι”, απαντάει ένας κάτοικος. “Γράψε σπίτι” λέει στον ακόλουθό του ο Παττακός και πηγαίνει στον επόμενο. Αυτό γίνεται καμιά δεκαριά φορές και κάποια στιγμή ρωτάει έναν ακόμα: “Εσύ τι θέλεις;”. “Αρχίδια”, του απαντά ο κάτοικος… Απορούν όλοι, μαζί τους και ο Παττακός, που τον ρωτάει. “Γιατί αρχίδια;”. Και του απαντάει ο κάτοικος: “Γιατί, οι άλλοι τι θα πάρουν τελικά;”

Θυμίζουμε επίσης την ανοιχτή επιστολή που έστειλε πριν από λίγες ημέρες στην Υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη.

Ανοικτή επιστολή προς υπουργό Πολιτισμού [Υπ’όψιν ΥΠΟΙΚ και Υπ.Εργασίας(!!), ου μη και του πρωθυπουργού]

Αυτή την εποχή, κυρία υπουργέ μου, που από τη μία ζούμε ο καθείς κι η καθεμιά με το φόβο και της ζωής μας ακόμη, αλλά και για τη ζωή των οικογενειών μας, καθώς και των αγαπημένων και αγαπητών γύρω μας, κινδυνεύοντας να πάμε αδιάβαστοι, από κορωνοϊό, κι από την άλλη, φοβούμενοι, πάλι για τη ζωή μας, από την οικονομική κατρακύλα, που επέρχεται ως τσουνάμι (και -πιστέψτε με- θα είμαστε ευχαριστημένοι αν η «ύφεση» δεν ξεπεράσει το 20%!!), σ’ αυτή λοιπόν μέσα την ατμόσφαιρα γενικότερης και αχαρτογράφητης περιδίνησης, οι περισσότερες επαγγελματικές δραστηριότητες (πλην ελαχίστων, όπως ξέρουμε), έχουνε πιάσει πάτο! Και ο κόσμος -επαγγελματίες και μή- έχουνε μείνει (όσοι δεν ήσαν ήδη!) στον άσσο, καθώς και πλείστοι όσοι με χρέη.

Ανάμεσα σε όλους αυτούς, υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων,-επαγγελματίες και ερασιτέχνες- που είθισται να τους ονομάζουμε «οι άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών», όπου, ανέκαθεν, μας ψυχαγωγούν, μας διασκεδάζουν, μας ανακουφίζουν, μας αναπτερώνουν το ηθικό, μας συσπειρώνουν, μας σιγοντάρουνε στον πόνο και στις χαρές μας! Όπως -επίσης- εσείς ασφαλώς θα το ξέρετε καλλίτερα, κυρία υπουργέ μου, πως σ’αυτούς τους ανθρώπους βασίζεται και το κυρίως εξαγώγιμο προϊόν μας, ο «Πολιτισμός», καλέ!

Και γι’ αυτό, θλίβομαι ιδιαίτερα (και θα θλίβεστε κι εσείς η ίδια, φαντάζομαι!), γνωρίζοντας πως, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, (και ιδιαίτερα μάλιστα, αυτών που το έχουνε περισσότερο ανάγκη!) που θα έπρεπε να έχουν μια στοιχειώδη οικονομική φροντίδα από το κράτος, έτσι και η προειρημένη ομάδα, θα μείνει, με τα όργανά τους στο χέρι, όπως χαριτωμένα λέει ο λαός μας!

Υπάρχει ένα διαχρονικό ανέκδοτο για τους μουσικούς, φερ’ειπείν:

-Τα παιδιά, τί είναι;
-Μουσικοί
-Βάλ’τους να φάνε!

Σήμερα, ούτε καν βάλ’τους να φάνε δεν έχει! Και δε μιλάω τώρα για τα πρώτα ονόματα τραγουδιστών/τρών και συνθετών… Μιλάω γι’ αυτούς/ές που σκάβουνε πίσω τους, τους οργανοπαίκτες, τους μουζικάντηδες, όπως πιθανόν τους λέτε, κυρία υπουργέ μου!

Και δεν είναι μόνο αυτοί! Βάλε και ηχολήπτες, φωτιστές, τεχνικούς, φωτογράφους, DJs (θα ξέρετε πιστεύω τί είναι DJ,έ?), χορευτές, και όλους και όλες όσοι εργάζονται γύρω από μια ζωντανή μουσική εκδήλωση (συμπεριλαμβανομένων και των χώρων της εκδήλωσης, μπαρ, κλαμπ, «σκηνή»,»stage» κλπ), σερβιτόροι, μπαρ men και women, κ.ο.κ.!

Μαζί λοιπόν μ’αυτούς, μουσικούς, συνθέτες, τραγουδοποιούς, τραγουδιστές, ποιητές, ηθοποιούς, χορευτές, τεχνικούς του θεάματος και του ακροάματος, κι επειδή πολύ καλά γνωρίζω (και ασφαλώς κι εσείς η ίδια), για το πόσο θα φροντίσετε εσείς και η πολιτεία, τον κλάδο μας, με την ίδια «ευαισθησία» -είμαι σίγουρος- την οποία έχει επιδείξει η πολιτεία αυτή, για ανθρώπους που έχουν ακόμη περισσότερο ανάγκη φροντίδας από μάς, όπως οι άστεγοι και οι άποροι, τα γερόντια και οι εν ιδρύματι, οι φυλακισμένοι, οι τσιγγάνοι μας, οι ξένοι, πρόσφυγες, μετανάστες κλπ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε κρατητήρια κλπ, αλλά και οι αγρότες, μαζί με τις χιλιάδες άνεργους που ήδη υπάρχουνε, αλλά και τους χιλιάδες που θα δημιουργήσει η πολλή φροντίδα σας, και επίσης γνωρίζοντας πως όσο και να φωνάζουμε, κι εμείς οι χορεύτριες, αλλά και οι υπόλοιποι πληττόμενοι, «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Γι’αυτό λοιπόν το λόγο -ακριβώς- σας γράφω κι εγώ, κυρία και κύριοι υπουργοί μου και πρωθυπουργοί μου!

Μετά βαθείας θλίψεως

Χωρίς τα σέβη μου

Όχι δικός σας
Μήτσος Π.
Αθήνα,5/5/’20

Υ.Γ. «Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες
…………κι απόψε φεύγω, λέγοντάς σου τρέλες
…………έβρεχε, Μάρθα, και δεν είχαμ’ ούτε καν ομπρέλες»

Γιώργος Τιάκας

Είναι γνωστό ότι ο καλλιτέχνης δεν αντιμετωπίζεται ως εργαζόμενος αλλά ως χομπίστας. Δεν υπάρχει νομικά κατοχυρωμένο αμοιβολόγιο για μουσικό, ούτε γνωρίζει ο ίδιος αν θα πληρωθεί μετά το πέρας της εργασίας του… Τα έξοδά του, όπως: μετακίνηση, φαγητό, διαμονή δεν εξασφαλίζονται πριν ξεκινήσει για δουλειά… και τα “άλλα έξοδα” του (σπουδές, πρόβες, αγορά εξοπλισμού κ.λ.π.) αγνοούνται.

Ένας άγνωστος ή νέος δημιουργός έχει ακόμα περισσότερα να αντιμετωπίσει, καθώς τα μέσα που διαθέτει ελέγχονται… άλλωστε κανείς δεν θα ψάξει στο διαδίκτυο κάτι που αγνοεί την ύπαρξη του. Ούτε θα θελήσει να ακούσει ένα τραγούδι με 1.000 plays, όταν κάποιο παραδίπλα θα έχει 1.000.000 πραγματικά ή πληρωμένα…

Η καραντίνα εκμηδένισε την μόνη διέξοδο, δηλαδή τις ζωντανές εμφανίσεις. Ακόμα και όταν τελειώσει αυτή η ιστορία ο κόσμος δύσκολα θα ξαναγεμίσει θέατρα, συναυλιακούς χώρους κ.λ.π.  Ο ιός του φόβου είναι πιο μεταδοτικός και πιο επικίνδυνος άλλωστε…

Υπόγεια Ρεύματα

Φωτό: Ηλίας Μωραΐτης

Ευχαριστούμε την Katiousa για το χώρο που μας δίνεται. Τα προβλήματα των καλλιτεχνών σε γενικές γραμμές έχουν γίνει γνωστά και η κυβέρνηση, ασχέτως των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, κάνει ελάχιστα για να στηρίξει ουσιαστικά τον κλάδο. Το χειρότερο είναι ότι, καθώς αντιλαμβανόμαστε, όχι μόνο δεν έχουν τη βούληση να δώσουν λύσεις αλλά είναι άσχετοι με την πραγματικότητα που βιώνουμε. Δεν γνωρίζουν τα πραγματικά προβλήματα και δεν θέλουν ούτε να τα μάθουν ούτε να τα επιλύσουν. Επιγραμματικά: στήριξη μέσω επιδομάτων για όσο διαρκεί η αναγκαστική ανεργία μας, ορθολογικά κριτήρια για τους δικαιούχους και όχι τεράστιους αποκλεισμούς, ασφαλείς εκδηλώσεις με την στήριξη της πολιτείας (αν μπορούν να γίνουν), προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων. Για μεγαλύτερη ανάλυση υπάρχουν οι ανακοινώσεις των συλλογικών οργάνων. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση δείχνει να ακολουθεί τη νέα τύπου αμερικάνικη πολιτική των μαζικών ψεμάτων, του απύθμενου θράσους και της υποτίμησης των πολιτών, της πλιατσικολογικής καταλήστευσης των δημόσιων πόρων, του ξεπουλήματος και της καταστροφής κάθε φυσικού πόρου, κάθε συλλογικού αγαθού. Στο άμεσο μέλλον θα καλεστούμε να υπερασπιστούμε την ίδια τη ζωή και για άλλη μια φορά, με μεγαλύτερη ένταση, τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων που λεηλατούνται από επικίνδυνους ανθρώπους προς εξυπηρέτηση των αλόγιστων κερδών ενός κυριολεκτικά θανατηφόρου συστήματος.

Καλή δύναμη και καλή αντάμωση.