20 χρόνια Ελληνοφρένεια – Η… δική σας προπαγάνδα

Οι δύο δεκαετίες ήταν η αρχή. Κι η αλήθεια είναι πως στην αρχή όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Κι όχι μόνο η σύνθεση, χωρίς τον Αποστόλη, αλλά πολύ διαφορετικοί και οι ίδιοι οι συντελεστές. Άλλοι ωρίμασαν κι άλλοι αλλαξοπίστησαν στην πορεία της εκπομπής, αλλάζοντας μαζί της. Αλλιώς ήταν ο Θύμιος, εντελώς διαφορετικός ο Βουλαρίνος, ακόμα και ο ίδιος ο ΣΚΑΪ ήταν διαφορετικός ως μαγαζί -τουλάχιστον προς τους δημοσιογράφους που δούλευαν εκεί και γενικότερα. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι πως έχουμε μια πιστή ΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση με ροζ-πράσινο-κεντροαριστερό πρόσημο.

Η σημερινή επετειακή Ελληνοφρένεια θυμήθηκε παλιές στιγμές, όπως τον Τσίπρα, που πλάσαρε τότε το στιλάκι του δροσερού και άνετου νέου, λέγοντας στο Θύμιο πως χωρίς τον Αποστόλη, θα ήταν για να πάει στο ραδιόφωνο του 902 -αχ, άλλες εποχές… Βασικά πολύ θα ήθελε να έχει την “Ελληνοφρένεια” σε ένα μαγαζί του ΣΥΡΙΖΑ, ως άλλοθι πολυφωνίας -κι αν αυτό ήταν η κυβερνητική ΕΡΤ, ακόμα καλύτερα για αυτόν. Αλλά δεν μπορεί να την έχει κι όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια…

Αυτό που ήθελε να πει βασικά εκ του πονηρού ο νεαρός και φρέσκος Αλέξης, πριν γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και αρχίσει να βάφει τα μαλλιά του, είναι πως η Ελληνοφρένεια ήταν καλή για τις πλάκες και τις ατάκες του πάντα ετοιμόλογου και αθυρόστομου Αποστόλη, όχι όμως και για όλα τα άλλα. Αργότερα βέβαια, ο κυβερνητικός επικοινωνιακός στρατός περιέλαβε και τον… “σεξιστή Τσολιά”, για να μειώσει την εκπομπή και τα μηνύματά της, αλλά τότε ήταν ακόμα Αντιπολίτευση και άκουγαν φανατικά, πιστεύοντας πως μπορούν να την πάρουν με το μέρος τους -όπως τόσους και τόσους “αριστερούς” περιωπής.

Η Ελληνοφρένεια δεν είναι απλά μια καλή, χιουμοριστική εκπομπή, με καλές κι ακόμα καλύτερες στιγμές. Δεν είναι απλά μια καλή εκπομπή πολιτικού λόγου, που περνάει τα δικά της μηνύματα. Είναι η απόδειξη ότι αυτά τα δύο μπορούν να συνδυαστούν και να κατακτήσουν μαζικά ακροατήρια -κάτι που δύσκολα μπορούσαν να φανταστούν τα πρώτα χρόνια…

Σε αυτά τα είκοσι χρόνια διέσχισε επιτυχώς ένα βούρκο γεμάτο παγίδες: το βόλεμα και την ενσωμάτωση, τη ρουτίνα και την τυποποίηση, ακόμα και την κούραση ή την απογοήτευση από τις πολιτικές εξελίξεις, που είναι φυσιολογική κι αναπόφευκτη ως ένα βαθμό. Ανέδειξε τους δικούς της ήρωες (σαν τον κυρ-Βασίλη), δικές της ατάκες -όπως το “όλοι στις κάλτσες”- δικό της αναγνωρίσιμο στιλ που δεν αντιγράφεται.

Απογειώθηκε με τις φάρσες που έδειχναν από τι ανθρωπάκια στελεχώνονται κρατικοί οργανισμοί και επιτελεία πολιτικών γραφείων, με τις συνομιλίες του Αποστόλη με το λαό, με τη μουσική επιμέλεια που εξοικείωσε ένα κοινό με τη σκα μουσική, με τις συνεντεύξεις, τα μοναδικά αφιερώματα που θα μείνουν ως παρακαταθήκη, να ακούγονται ξανά και ξανά. Ανέβηκε επίπεδο, με τις λεζάντες στα βίντεο -και ας μην είναι η τηλεοπτική Ελληνοφρένεια που γιορτάζει- με τον τσολιά που ενσάρκωνε μια σειρά λαϊκά χαρακτηριστικά, το σήμα με τη σημαία ανάποδα, για να υπηρετεί το όνομα.

Η Ελληνοφρένεια άλλαξε στο χρόνο, παραμένοντας ίδια, εξελίχθηκε, κρατώντας σταθερή την ουσία της και προπαντός τη θέση της. Θέση απέναντι στην εξουσία και τους υπαλλήλους γελωτοποιούς της. Θέση δίπλα σε κάθε συλλογική διεργασία, σε κάθε αγώνα, κάθε φορά που αφυπνίζονταν συνειδήσεις και έβγαιναν στους δρόμους να διεκδικήσουν -που είναι και το ζητούμενο, ο λόγος ύπαρξης τέτοιων εκπομπών.

Ο ΓΑΠ με τις κάλτσες, ο Άδωνις με τις ακροδεξιές υστερίες κι όλα τα άλλα Ελληνοφρενικά πουλέν είναι αυτά που “δίνουν ψωμί” στη σάτιρα και τους κωμικογράφους. Αλλά η πραγματική δύναμη της Ελληνοφρένειας ήταν το κοινό της, ο κόσμος της, η σχέση της με τους ακροατές… Αυτό είναι που την κρατά όρθια ενάντια στις πιέσεις, που της επιτρέπει να βάζει τους δικούς της όρους, που της απαγορεύει να περάσει στην απέναντι πλευρά με τους ισχυρούς, όπως έκαναν άλλοι…

Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος να αισιοδοξεί κανείς για το μέλλον, πως τις καλύτερες Ελληνοφρένεις δεν τις έχουμε ακούσει ακόμα. Χρόνια πολλά και γερά μυαλά…