Το Bella Ciao “κατακτά” το ΣΚΑΪ και το “The Voice” – Πώς φαίνεται ότι ήρθε η Αριστερά…

Μήπως όντως παράγουμε πιο πολύ Bella Ciao από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε; Τα έλεγε προφητικά ο γέροντας-Ζαραλίσιος, αλλά από κάτω γελούσαν και δεν τον είχαν πάρει στα σοβαρά. Και να τώρα που λουζόμαστε τις συνέπειες.

Bella Ciao στο Casa de Papel, Bella Ciao στη Μύκονο, Bella Ciao στις συναυλίες του Ρόκκου, στα κλαμπάκια, παντού. Τώρα Bella Ciao και στο ΣΚΑΪ και στο reality “The Voice”, με το κοινό να αποθεώνει την παίκτρια που τραγούδησε το… “χιτάκι” της εποχής.

Θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες κι ο Μουζουράκης να φτιάχνεται από το κλίμα και να φωνάζει ειρωνικά “πώς φαίνεται ότι έχει έρθει η Αριστερά…”. Αυτός τουλάχιστον ήξερε το ιδεολογικό πρόσημο του τραγουδιού, κάτι είναι κι αυτό. Άντε ίσως και ο Μαραβέγιας, που ξέρει ιταλικά, και κάποτε πήγαινε σε Φεστιβάλ Νεολαιών της Αριστεράς, πριν αρχίσει να γκρινιάζει γιατί οι πορείες και τα χημικά δεν του αφήνουν ένα παγκάκι για να πάει με την κοπέλα του.

Η πρώτη ερώτηση στη διαγωνιζόμενη ήταν κόλαφος. Γιατί επέλεξες αυτό το τραγούδι; Πάντα είχα τέτοια ακούσματα, προς τα εκεί, απαντά αυτή. Κι εκεί που είσαι έτοιμος να σκεφτείς πως τη νανούριζαν με το “μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά”, διευκρινίζει ότι εννοεί στα ιταλικά, που της αρέσουν κι ας μη μιλά λέξη. Κάπου εκεί της διόρθωσε τα ιταλικά ο Μαραβέγιας και το σόου συνεχίστηκε απρόσκοπτα.

Το Bella Ciao αντανακλά την περιβόητη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, που μετά τη Μύκονο, κατακτά ένα-ένα τα αστικά προπύργια και το ανεπίσημο όργανο της ΝΔ. Δεν κατάφερε ωστόσο να λυγίσει την αγνή φιλελεύθερη καρδιά του Σάκη Ρουβά, που φημολογείται πως μπορεί να κατέβει κι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία και ήταν ο μόνος που δε λύγισε στα αριστερά θέλγητρα και τη συγκαλυμμένη με νότες αριστερή “προπαγάνδα”.

Και δυο λόγια για την ουσία του πράγματος. Τα αντάρτικα τραγούδια έχουν αντικειμενικά τις πιο ωραίες μελωδίες και θα μπορούσαν να κατακτήσουν τις μάζες. Μιλάμε όμως για τις μάζες που αγωνίζονται, πολεμάνε και τραγουδάνε. Όχι για αυτές που ψάχνουν νέα χιτάκια για να λικνιστούν, ενώ μας χορεύουν όλους μαζί στο ταψί της ταξικής πάλης.

Είναι εντελώς ανόητο να ξεκόβει κανείς τα αντάρτικα τραγούδια από τις συνθήκες και το ιστορικό πλαίσιο που τα γέννησε. Αλλά το σύστημα έχει δείξει πως ο καλός αστικός μύθος όλα τα αλέθει, τα κάνει μόδα κι αντλεί κέρδος από αυτά. Ως γνωστόν άλλωστε, οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε, σκεφτόμενοι τα κέρδη τους.

Περιμένουμε πάντως το επόμενο αντάρτικο στο κανάλι του Αλαφούζου, που μπορεί να έχει κι ελληνικό στίχο -για σίγουρα εγκεφαλικά στην ιδιοκτησία του σταθμού.

Σε αυτά τα στούντιο, με αυτήν την ιστορία, μια μέρα η επανάσταση δε θα ‘ναι ουτοπία…