Γιάννης Πρετεντέρης – Το δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Γιάννης Πρετεντέρης γεννήθηκε σαν σήμερα το 1954, μια μέρα πριν από την… εθνοσωτήριο επέτειο της 4ης Αυγούστου που ίσως του ταίριαζε καλύτερα από σημειολογική άποψη. Το πλήρες όνομά του είναι Ιωάννης Βαπτιστής (!) και ήταν γιος του γνωστού και πετυχημένου σεναριογράφου Κώστα Πρετεντέρη (Δεσποινίς Διευθυντής, Εκείνες και Εγώ, Τι 30 τι 40 τι 50 και πολλές άλλες).

Ανήκει τυπικά στη γενιά του Πολυτεχνείου, αλλά έμεινε μακριά από τα γεγονότα και το πολιτικό τους κλίμα αφού σπούδασε στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, είχε εξασφαλισμένη μια θέση στο Δημοσιογραφικό Όμιλο Λαμπράκη, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα, σε διευθυντική πόστο.

Τη δεκαετία του 90′ με την εμφάνιση και ανάπτυξη της ιδιωτικής τηλεόρασης, αποκτά τη δική του εκπομπή στον ΑΝΤ-1 και αργότερα και το δικό του σύνθημα. “Η ανατροπή δεν είναι εκπομπή…” Το 00′ όμως μετακινειται στο Μέγκα και συνδέεται όσο κανένα άλλο πρόσωπο με τη μνημονιακή γραμμή του καναλιού, την πολιτική του προπαγάνδα αλλά και τη χρεοκοπία του σταθμού.

Ως σχολιαστής στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων βγάζει καθημερινή βάση τηλεοπτικά κηρύγματα, κουνάει το δάχτυλο στο μέσο Έλληνα για την “άνετη ζωή” που έκανε και τις αποδείξεις που δεν έκοβε στην τυρόπιτα, κοιτά επιτιμητικά τους συνομιλητές του με ρουφηγμένα μάγουλα και το συνοφρυωμένο βλέμμα της Μαρίας Αντουανέτας που φρίττει με την πλέμπα των ξεβράκωτων. Μισεί παθιασμένα κάθε μαζική λαϊκή κινητοποίηση και υπερασπίζεται με ζήλο τα συμφέροντα της τάξης του.

Καταδικάζει με στόμφο τη βία από όπου κι αν προέρχεται εκτός από την κρατική καταστολή και φυσικά τη δική του, όπως σε έναν αγώνα μπάσκετ όπου τον έπιασε επ’ αυτοφόρω η κάμερα να πετάει από τα επίσημα ένα πλαστικό μπουκάλι νερό στο παρκέ γιατί δεν του άρεσε το αποτέλεσμα κι οι αποφάσεις των διαιτητών.

Μέμφεται τους Έλληνες που έχουν μάθει να ζουν με δανεικά, πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ είναι βασικό στέλεχος στο Μέγκα που βουλιάζει στα χρέη για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Ξεπλένει ακροδεξιά στελέχη και τη φασιστική βία -που την παρουσιάζει ως μονοπώλιο της αριστεράς- και ο Βορίδης είχε σχεδόν μόνιμο στασίδι στο πάνελ του όπου ο πιο αριστερός συνήθως ήταν ο… Κουναλάκης!

Θρυλείται επίσης πως συμμετείχε ακόμα και στον πρωινό καφέ του Μαξίμου επί κυβέρνησης Σημίτη. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως τα κανάλια και ο ίδιος ως μία από τις πιο προβεβλημένες “ασώματες κεφαλές”  των ειδήσεων, άρχισαν να στρέφουν τον κόσμο εναντίον τους και να πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, κατι που φάνηκε καθαρά στο δημοψήφισμα του 15′ και την εντυπωσιακή επικράτηση του Όχι, παρά το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιέργησαν συστηματικά τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Ο Πρετεντέρης παρέμεινε βασικό στέλεχος του ΔΟΛ που παραλίγο να ακολουθήσει τη μοίρα του Μέγκα, ιδίως από τη στιγμή που δεννειχε συνέχεια η συνάντηση με την περιβόητη γάτα Ιμαλαΐων και η τοποθέτηση κυβερνητικού επιτρόπου (!) στο συγκρότημα!

Ο Πρετεντέρης δε χρειάστηκε να κάνει και αυτός κωλοτούμπα αλλάζοντας τροπάρι, αφού ο ΔΟΛ περιήλθε στα χέρια του Μαρινάκη, σηκώνοντας το λάβαρο της αντιπολίτευσης και του ανένδοτου για να φύγει η κυβέρνηση. Η… φλογερή του αρθρογραφία, τα βιβλία και γενικώς τα γραπτά του, που γίνονται συχνά χυδαία ή γραφικά, είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Σύριζα και ένα από τα λίγα επιχειρήματα όσων σκέφτονται να τον ξαναψηφίσουν.