Η «αντικειμενική» και… «αμερόληπτη» δημοσιογραφία στα καλύτερά της

Είσαι δημοσιογράφος και πρέπει να μιλήσεις για την οικονομική κατάσταση που ζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, με τον προϋπολογισμό που συζητιέται από σήμερα στη Βουλή, την ακρίβεια στα τρόφιμα και το «μπουρλότο» στο ρεύμα; «Να βλέπεις – άρα και να περιγράφεις – το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο», είναι η εντολή της εργοδοσίας, των μεγαλοεπιχειρηματιών που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μεγάλα ΜΜΕ.

Αυτήν την εντολή μεταφέρουν στους εργαζόμενους δημοσιογράφους όχι μόνο άμεσα, αλλά και με εντατικά σεμινάρια που γίνονται σε διάφορα συγκροτήματα του Τύπου. Δηλαδή: Τα είδη πρώτης ανάγκης στα σούπερ μάρκετ δεν είναι πανάκριβα. Μπορεί να «τσίμπησαν» λίγο οι τιμές, αλλά έτσι γλιτώνουμε κι από τα περιττά που αγοράζαμε μέχρι τώρα! Ούτε βέβαια οι αυξήσεις στο ρεύμα και στα καύσιμα είναι κάτι φοβερό. Αλλωστε, η παγωνιά φτιάχνει και καλύτερα αντισώματα στις γρίπες!

Μήπως τα ίδια δεν έλεγαν τα ΜΜΕ και την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, για να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της και τον χαρακτήρα των βάρβαρων μνημονίων; Οι άγριες περικοπές στους μισθούς βαφτίζονταν «εξορθολογισμός του κόστους εργασίας για να αντιστοιχηθεί με την παραγωγικότητα». Τα αντιλαϊκά μέτρα ήταν «εκσυγχρονισμοί για να συγκλίνουμε με τις άλλες χώρες της ΕΕ». Ενώ η «βουτιά στο κενό» για το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων ήταν μοιραίο να συμβεί, επειδή «είχαμε μάθει να ζούμε με περισσότερα απ’ όσα αντέχει η οικονομία μας».

Αντίστροφα, η κερδοφορία των επιχειρήσεων αναγορεύεται πάντα από τα ΜΜΕ σε απόλυτο κριτήριο της ευημερίας όλων: Και των αφεντικών που «τσεπώνουν» τον ασύλληπτο πλούτο χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι και των εργαζομένων που τον παράγουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Πραγματικό υπόδειγμα …μισογεμάτου ποτηριού, μέσα στο οποίο τα αστικά ΜΜΕ πνίγουν την αλήθεια.

«Να μην υπερβάλλουμε με λέξεις και φράσεις βαρύγδουπες όπως “σοκ”, “κόλαση”, “τραγωδία”, “βαρβαρότητα”, “πλημμύρισε η Θεσσαλία”, “φρικαλεότητα” γιατί είναι κλισέ και προκαλούν αρνητικές επιπτώσεις, οικονομικές, κοινωνικές κ.λπ.», ήταν η υπόδειξη κάποιου «ειδικού» σε ένα τέτοιο σεμινάριο. Ακόμα κι αν χρειαστεί μια είδηση να δοθεί στην πραγματική, αρνητική της διάσταση, τότε θα πρέπει ο δημοσιογράφος «να μην έχει ένταση στον τόνο της φωνής του για να μη μεταδίδει άγχος στον τηλεθεατή, αλλά να την εκφέρει με τρόπο που ο τηλεθεατής να χαίρεται να την ακούει»!

Κάντε τώρα την εικόνα ενός δημοσιογράφου στην Καρδίτσα, τις μέρες του «Ντάνιελ», να περιγράφει «χωρίς ένταση» και με «θετικό λεξιλόγιο» την κατάσταση που βλέπει τριγύρω του… Ντράπηκε και η ντροπή με τέτοιες συμβουλές «καλλωπισμού» των ειδήσεων και εξωραϊσμού της άθλιας πραγματικότητας που ζει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Αρα, και της πολιτικής που την προκαλεί και την αναπαράγει. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες υποδείξεις, όπως «να μη χρησιμοποιείτε αρνητικές λέξεις, να μη λέτε “πρόβλημα”, αλλά να λέτε “θέμα” ή “ζήτημα”». Το να πέφτει ένας εργαζόμενος από τη σκαλωσιά και να σκοτώνεται, επειδή το αφεντικό δεν θέλει να πληρώσει για μέτρα ασφάλειας, δεν είναι «πρόβλημα». Είναι απλά …«ζήτημα».

Θα μπορούσε κανείς απλά να γελάει ακούγοντας τον «ειδικό» να απευθύνεται με αυτόν τον τρόπο σε δημοσιογράφους, τους οποίους κατέταξε μάλιστα τέταρτους «σε σειρά ιεραρχίας ηγετών». Κάτι σαν το κλισέ της «4ης εξουσίας». Μόνο που αυτή δεν αφορά τους δημοσιογράφους αλλά τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, δηλαδή τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που στην πραγματικότητα είναι όλες οι εξουσίες μαζί! Αν και φαιδρή, η υπόθεση δεν είναι για γέλια. Γιατί επιβεβαιώνει ότι τα αστικά ΜΜΕ αποτελούν εργαστήρι παραγωγής ειδήσεων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες της αστικής προπαγάνδας, για τη συγκάλυψη – διαστρέβλωση της πραγματικότητας που ζει ο λαός, ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά την αστική τάξη. `Η ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του επιχειρηματία – ιδιοκτήτη του Μέσου, που ανταγωνίζεται τους ομοίους του.

Κι αν όλα αυτά λέγονται για μια πραγματικότητα που τη ζει καθημερινά ο λαός και εύκολα αντικρούονται από τη ζωντανή του πείρα, φανταστείτε τι γίνεται με τα πιο «μακρινά» ζητήματα, που έχουν όμως καθοριστική σημασία για το κεφάλαιο, τα συμφέροντα και τα κέρδη του. Οπως, για παράδειγμα, η εμπλοκή της χώρας στα ευρωατλαντικά σχέδια, ή στους δύο πολέμους που γίνονται τώρα στην περιοχή, ο ένας στην Ουκρανία και ο άλλος στην Παλαιστίνη. Εκεί η ευρωατλαντική μονοφωνία είναι εκκωφαντική. Και για να διασφαλιστεί απέναντι σε οποιαδήποτε φωνή αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, στα σεμινάρια της εργοδοσίας προστίθενται κι εκείνα της ισραηλινής πρεσβείας με τα fake news του κράτους – δολοφόνου. Η «αντικειμενική» και «αμερόληπτη» δημοσιογραφία στα καλύτερά της…