Ήταν ένας μαϊντανός με μεγάλα αυτιά, η τιβί δεν του άρεσε, ήθελε αρχοντιά…

Προχτές οι τηλεθεατές του ΣΚΑΪ είδαν το Γιώργο Αυτιά, με κατεβασμένα αυτιά, υγρά μάτια και τρεμάμενα χείλη -που είναι λεπτά σαν τα λεπτά του αισθήματα για την πολιτική και την ανιδιοτέλειά του- να ξεσπά γιατί έφαγε πόρτα από το Μητσοτάκη για το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, επειδή ήταν απλώς ένας απλός πετυχημένος που κάνει καλά τη δουλειά του και δεν είχε περάσει πριν από δυο-τρία κόμματα. Ναι, αλλά δε δίνει μόρια κι η προϋπηρεσία για αυτές τις θέσεις; Αξιοκρατία δεν έχουμε;

Δεν ξέρουμε πόσοι τηλεθεατούληδες του δημοσιογράφου παραξενεύτηκαν που αυτός ο υπέρμαχος της αντικειμενικής δημοσιογραφίας είχε πρόταση για το δεξιό ευρωψηφοδέλτιο, που συνήθως γεμίζει αριστεία από τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας. Σίγουρα όμως το δράμα του Αυτιά που δεν έμεινε μπουκάλα, απλώς με διαφορετική πρόταση από αυτήν οπου περίμενε, συγκίνησε ευρύτερες μάζες που έμειναν με την απορία: Μα άριστος να ρίχνει άριστο; Πού είναι η αξιοκρατία; Πού είναι η αριστοκρατία; Γιατί άραγε δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά η διαπλοκή σε αυτήν τη χώρα; Ποιος μπαίνει εμπόδιο και δεν την αφήνει να αναδείξει τα καλύτερα μυαλά -και βιογραφικά- της;

Ο κόσμος γέλασε, οι διαδικτυακές μάζες το γλέντησαν με την ψυχή τους στα ΜΚΔ, αλλά πέρα από το τρολάρισμα και τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό που κατακάθεται, η εικόνα μένει ίδια κι απαράλλαχτη. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ διαπλέκονται στενά με τα κόμματα εξουσίας, βάζουν τους όρους του παιχνιδιού, ενίοτε και τους πρωταγωνιστές του, μεταθέτοντας το υπαλληλικό προσωπικό τους από τη μία θέση στην άλλη -από αμερόληπτοι σχολιαστές, σε μαχητικοί πολιτικοί. Κι αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είναι πως καταφέρνουν να έχουν πάντα μια πολιτική, ταξική συνέπεια -σκυλιά που φυλάνε τα αφεντικά τους- αλλά κια μια παντελή έλλειψη άλλων αρχών, αν δουν πως τους ρίχνει κάποιος στη μοιρασιά.

Η παραπάνω διαπλοκή αφορά προφανώς και το ΣΥΡΙΖΑ με τα… (κατά Πολάκη) βοθροκάναλα. Και προφανώς δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να έχει πολιτική θέση ένας δημοσιογράφος και να την λέει. Μεμπτό είναι να φοράει υποκριτικά το φωτοστέφανο του αντικειμενικού και ακομμάτιστου, που υπηρετεί την αλήθεια, και να κατηγορεί για μεροληψία όσους είναι βαμμένοι κόκκινοι. Μεμπτός είναι πχ ο χορός που έστησε το κυβερνητικό τρίο-μπελκάντο, που δεν άφηνε τον Γκιόκα να σταυρώσει μισή κουβέντα. Ή οι γλοιώδεις επιθέσεις φιλίας, σαν αυτές του Αρβανίτη -εντελώς τυχαίο παράδειγμα, λέτε να κατέβει υποψήφιος;- που απευθύνει στους κομμουνιστές την ίδια ακριβώς ερώτηση με δέκα διαφορετικές διατυπώσεις: γιατί δε συνεργάζεστε με το ΣΥΡΙΖΑ; Μεμπτό είναι να αφήνεις υπουργούς να βγάζουν μονολόγους, διακόπτωντας σκαιά συναδέλφους σου που τολμούν να ψελλίσουν μισή ερώτηση, όπως έκανε σήμερα η Κατερίνα Ακριβοπούλου στη διάρκεια της συνέντευξης – μονόπρακτου του Παύλου Πολάκη.

Αντικειμενική είναι μόνο η δημοσιογραφία που δεν κρύβει το πρόσημο και τη στράτευσή της, γιατί δεν έχει κανένα λόγω να καμουφλάρει την ταυτότητά της. Τους δικούς της εκπροσώπους δε θα τους δείτε να κλαίγονται στον αέρα επειδή “κόπηκαν” από ψηφοδέλτιο, σε αντίθεση με τους “αχρωμάτιστους” και τους “υπεράνω κομμάτων”.