Οι πενήντα αποχρώσεις του μαύρου στην ΕΡΤ

Πέντε χρόνια μετά το μαύρο στην ΕΡΤ, είναι περίπου αναπόφευκτο να γίνει μια μορφή αποτίμησης, για να δούμε πού έχουμε φτάσει σήμερα.

Ας ξεκινήσουμε με κάτι σχετικά ελαφρύ. Δέκα ημέρες μετά το μαύρο, η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αφού βρέθηκε τελικά η περιβόητη κόκκινη γραμμή του Φώτη Κουβέλη (σαν αιτία ή σαν πρόσχημα, για να επιβιώσει εκλογικά). Σήμερα η ΔΗΜΑΡ υφίσταται τυπικά ως συνιστώσα του νέου ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι βασικά μια θολή, μακρινή ανάμνηση, πιο δυσάρεστη και από το ημιβαρβαρικό αρκτικόλεξο της ΝΕΡΙΤ, που αποτέλεσε τη διάδοχη κατάσταση.

Εκείνες τις μέρες αναπτύχθηκε ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης στους εργαζόμενους και τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, που συνέχισαν να εκπέμπουν με όσα μέσα είχαν στη διάθεσή τους το πρόγραμμά τους. Ο σταθμός του 902 είχε προσφέρει από την πρώτη στιγμή τη συχνότητά του, για να φιλοξενήσει το πρόγραμμα, ενώ έχει μείνει ιστορικό το τρολάρισμα του δημοσιογράφου Μ. Χάρου, στους λογοκριτές της DIGEA, που έριχναν το σήμα του σταθμού, όταν συνδεόταν με το πρόγραμμα που εξέπεμπε η ΕΡΤ.

Εκείνο το διάστημα λοιπόν δοκιμάστηκε στην πράξη η ταλαιπωρημένη έννοια της “ενότητας”. Κι η κατάληξη της ΕΡΤ ήταν δυστυχώς πολύ χαρακτηριστική για το πώς εννοούσε ο κάθε χώρος τη νίκη-δικαίωση των εργαζόμενων και πόσο ενωμένοι ήταν στην πραγματικότητα, κατά πόσο είχαν ενιαία συμφέροντα και κοινό σκοπό. Κάποιοι πχ πανηγύριζαν για δικαστικές αποφάσεις ή τη στάση της EBU (του ευρωπαϊκού διακαναλικού φορέα), θεωρώντας πως μπορούν να βρουν λύση στο υπάρχον πλαίσιο, με τα εργαλεία και τα μέσα που τους προσφέρει -ό,τι  έγινε δηλαδή σε μεγαλύτερη κλίμακα και στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Όσοι διαφοροποιούνταν και προειδοποιούσαν, αντιμετωπίστηκαν ως Κασσάνδρες -η οποία είχε δίκιο στο μύθο της Τροίας, αλλά αναζητά ακόμα τη δικαίωση και την κακοποιημένη υστεροφημία της.

Ο Σύριζα ήθελε την ΕΡΤ να γίνει κομματικό του παραμάγαζο και το κατάφερε στην εντέλεια. Όποιος δει το σημερινό επετειακό ρεπορτάζ της ΕΡΤ για τα γεγονότα του 2013, και το συγκρίνει πχ με το αντίστοιχο θέμα της “αδέσμευτης” Εφημερίδας των Συντακτών, βλέπει πως έχουν βγει από καρμπόν ή μάλλον από την ίδια υψηλή πηγή. Κάποιοι άλλοι συνέβαλαν στο να περιοριστεί ο ορίζοντας της τελικής “δικαίωσης” στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που θα άνοιγε εκ νέου την ΕΡΤ. Ουσιαστικά έτρεφαν αυταπάτες για τη διακυβέρνησή του -και για την ΕΡΤ που θα δημιουργούσε- και εκ των υστέρων αισθάνθηκαν σαν εξαπατημένες σύζυγοι, για το δυνατό αίσθημα που έμεινε αδικαίωτο, σαν την πάλη των τάξεων -γιατί υπάρχει κι αυτή, και ουδέποτε τελείωσε ή μπήκε στο περιθώριο.

Στο ζήτημα της ΕΡΤ συγκρούστηκαν επίσης δύο διαφορετικά -υποτίθεται- σχέδια, το νεοφιλελεύθερο της ΝΔ και το σοσιαλδημοκρατικό, τα οποία έμοιαζαν σα δύο σταγόνες νερό. Ο νεοφιλελεύθερος εσμός αγαλλίασε από χαρά, όταν είδε την απο-φασιστικότητα του Σαμαρά να “σπάσει το απόστημα του κρατισμού”, να επεμβαίνει ακόμα και με τα ΜΑΤ μεταμεσονύκτιες ώρες, για να διώξει από το Μέγαρο τους εργαζόμενους και να βάλει μπρος το δικό του σχέδιο για την αλήστου μνήμης ΝΕΡΙΤ, που ασφαλώς δεν ήταν απαλλαγμένη από βύσματα, αργόμισθους και κομματικές σκοπιμότητες, όπως τα αμίμητα “λαμπατέρ” που του πήραν προεκλογικά συνέντευξη, χωρίς να τον διακόπτουν καν. Με τον ίδιο τρόπο, βέβαια, που και το σχέδιο του Σύριζα δεν αποκατέστησε κανένα δημόσιο χαρακτήρα της ΕΡΤ -που παρέμεινε κομματικό παραμάγαζο- ούτε αποκατέστησε τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζόμενών της.

Η σημερινή κατάληξη της ΕΡΤ ήταν κάτι που το θέλησαν κι οι δυο, γιατί τους βολεύει. Κι είναι μια πολύχρωμη εκδοχή του μαύρου, που κι αυτό στην τελική μια μορφή πολυχρωμίας-μουτζούρας είναι…