One Day at a Time – Ο… “προοδευτικός αντικομμουνισμός” των Democrats σε ένα sitcom
Όταν οι χυδαιότητες για την Κούβα, τον Τσε και η θεωρία των δύο άκρων ντύνονται με προοδευτικό μανδύα για τους μετανάστες, το gentrification και τις διακρίσεις.
Άτιμη μοίρα και άτιμη καραντίνα, που άλλους τους αφήνεις μακριά από την Άστον Μάρτιν τους στο Μπάντεν-Μπάντεν και άλλους τους κλείνεις σε 50 τετραγωνικά να δουν στο Netflix, το One Day at a Time. Και είναι η μοίρα μας σακατεμένη, η καραντίνα ταξική, και το Netflix νεο-μαρξιστική προπαγάνδα, όπως λέει ο Μπογδάνος. Τόσο μαρξιστική, που καταλήγει σφόδρα αντικουβανική -και όχι, δεν κάνει “κριτική από τα αριστερά” στο προτσές της οικοδόμησης.
Το One Day at a Time είναι ένα sitcom του Netflix, βασισμένο σε μια ομώνυμη σειρά του 1975. Η σύγχρονη εκδοχή της μας δείχνει τη ζωή μιας οικογένειας από την Κούβα που ζει στο Λος Άντζελες. Δύο έφηβα παιδιά, η μητέρα που είναι νοσοκόμα – βετεράνος του αμερικανικού στρατού, η γιαγιά που έφυγε από την Κούβα στα 15 της, όταν νίκησε η επανάσταση, κτλ. Η μοναδική “ανατροπή” φαίνεται να είναι πως δε μένουν στη Φλόριντα, στην πορεία όμως συναντάμε και άλλες εκπλήξεις.
Η σειρά σχολιάζει με χιούμορ τα πιο σοβαρά πράγματα, με δεδομένους τους περιορισμούς του είδους της (sitcom). Από τη σεξουαλικότητα, την εφηβεία και τις ψυχικές ασθένειες, μέχρι τη μετανάστευση και τον ρατσισμό. Καταπιάνεται ακόμα και με το gentrification και τη μικρή φορολογία των πλούσιων! Το αντι-Τραμπ στοιχείο είναι προφανώς κυρίαρχο, ο ψεκασμένος πρόεδρος παρουσιάζεται ακόμα και ως κλόουν, που από μόνο του μπορεί να μην είναι κάτι πρωτοποριακό, μάλλον ξεπερνά όμως τα όρια της δικής μας “πατροπαράδοτης” δυσανεξίας στην πολιτική σάτιρα.
Η θέση των δημιουργών για μια σειρά ζητήματα είναι σχετικά προοδευτική, ιδίως για τα δεδομένα των ΗΠΑ. Και αν υπάρχουν πλέον άπειρα παραδείγματα συστημικού “αντιρατσισμού” και σειρές που αντιμετωπίζουν χωρίς στερεότυπα και διακρίσεις τη ΛΟΑΤ κοινότητα, δύσκολα θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο πχ για το μεταναστευτικό ζήτημα. Το One Day At A Time βάζει στο στόχαστρο την κυβερνητική πολιτική των ΗΠΑ που χτίζουν τείχη, απελαύνουν μετανάστες ή ακόμα και μόνιμους κατοίκους που δεν έχουν πράσινη κάρτα. Ακούμε μάλιστα την ατάκα ότι τα σύνορα είναι επινοήσεις των κρατών και δε θα έπρεπε να υπάρχουν! Στον ώριμο κομμουνισμό μπορεί να τα θυμόμαστε και ως χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, αλλά είναι σχεδόν ειρωνικό να το ακούς αυτό σε μια σειρά που κάνει αντικομμουνισμό με το βαμβάκι -ή και χωρίς αυτό.
Κάπου εκεί οι δημιουργοί πιάνουν ταβάνι, εξαντλούν τα όρια της προοδευτικότητας που μπορεί να γίνει ανεκτή στις ΗΠΑ και κάνουν ρελάνς με αγνή, ωμή προπαγάνδα κατά της Κούβας. Δε χάνουν ευκαιρία να παρουσιάσουν τους Κουβανούς ως θρησκόληπτους, τεμπέληδες, που θέλουν μόνο να χορεύουν και να κουτσομπολεύουν -και μπορεί να έχουν δίκιο, αν κρίνουν με μέτρο την κοινότητά τους στη Φλόριντα.
Για κάθε ριζοσπαστικό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μήνυμα, οι δημιουργοί διασκεδάζουν τις “σοσιαλιστικές” εντυπώσεις με χοντροκομμένα σχόλια για την Κούβα, λες και ψάχνουν άλλοθι, για να μην τους καλέσουν στην επιτροπή του Μακάρθι. Μπορεί να μας δείχνουν πχ την κόρη να συμμετέχει σε πορείες, να θέλει να σώσει τον κόσμο, να διαλύσει την πατριαρχία, την φτώχεια, την εκμετάλλευση, την κλιματική αλλαγή κτλ, την ίδια στιγμή όμως καταφεύγουν σε έναν εντελώς πρωτόγονο κομμουνισμό, με μπόλικους κόκκους αμερικανικού πατριωτισμού…
Η γιαγιά νοσταλγεί τη ζωή στην Κούβα πριν τον Κάστρο, δηλαδή τη δικτατορία του Μπατίστα, που το νησί ήταν οίκος ανοχής για τους πλούσιους Αμερικάνους. Ενώ βρίζει τους κομμουνιστές που τους πήραν το μεγάλο σπίτι, το μεγάλο αμάξι, ακόμα και το πηγάδι! Δυστυχώς δε διευκρινίζει αν υπήρχαν μαζικές σφαγές και κονσερβοκούτια στο πηγάδι, αλλά μπορούμε πάντα να ελπίζουμε σε μια ελληνική μεταφορά της σειράς στον ΣΚΑΪ…
Η “κορυφαία σκηνή”, όπου ο αντικομμουνισμός συναντά το καλτ, είναι όταν ο χίπστερ, πλούσιος αλλά καλός (ω ναι) ιδιοκτήτης του σπιτιού μπαίνει φορώντας ένα μπλουζάκι με τον Τσε. Κι εκεί αρχίζει το παραλήρημα -μαζί με αγνή και δόλια θεωρία των δύο άκρων.
Ο Τσε δεν ήταν Κουβανός. Ήταν το δεξί χέρι του Κάστρο. Έκαιγε βιβλία (!), απαγόρευε τραγούδια, επέβλεπε μαζικές εκτελέσεις, έκανε μαζιά εγκλήματα… Και βασικά η κίνηση του ιδιοκτήτη, είναι σαν να μπαίνεις σε σπίτι Εβραίων, φορώντας μπλουζάκι με τον Χίτλερ!
Ο άλλος απολύτως προβλέψιμος (για sitcom made in USA) πυλώνας της σειράς είναι η εξύμνηση του στρατού των ΗΠΑ και των πολέμων που κάνει. Η μητέρα είναι μια περήφανη βετεράνος με μετατραυματικό σύνδρομο. Αγανακτεί με τη γραφειοκρατία που αντιμετωπίζουν οι βετεράνοι και την παντελή έλλειψη βοήθειας στα σωματικά και ψυχολογικά τους προβλήματα, αλλά είναι σαφές πως δε μετανιώνει καθόλου για τη συμμετοχή της στο σώμα και μάλιστα την ιδεολογικοποιεί. Το έκαναν για την ελευθερία, τη δημοκρατία και για να ζήσουν τα παιδιά τους σε έναν ελεύθερο κόσμο, μετά την 11η Σεπτέμβρη. Κι επίσης, το γεράκι η Χίλαρι έχασε τις εκλογές επειδή ο κόσμος φοβάται ακόμα τις δυναμικές γυναίκες… Ο εθνικισμός των Democrats δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον ζήλο των Ρεπουμπλικάνων.
Γενικά, οι ΗΠΑ είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου. Δίνουν ελευθερίες, δικαιώματα και δημοκρατία σε όλους -ενίοτε κάνουν και εξαγωγή. Και εντάξει μπορεί ο Τραμπ να είναι ένας μαλάκας κλόουν, αλλά αν ψηφίσουμε εμείς σωστά, όλα θα πάνε καλά. Ανάκρουση εθνικού ύμνου, το χέρι στο ύψος της καρδιάς, έπαρση σημαίας, και προχωράμε…
