Το όνειρό σου δεν ήταν να δουλέψεις σε γαλέρα!

Σπούδασες δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο. Αλλά ακόμα και αν δεν είχες περάσει στην ανώτατη σχολή, πάλι αυτή θα ήταν η επιλογή σου. Να γίνεις δημοσιογράφος! Φοίτησες 4 χρόνια, ξενύχτησες, διάβασες, πέρασες τις εξετάσεις και συγχρόνως δούλευες όπου έβρισκες περιστασιακά για να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου με τα έξοδα των σπουδών. Τα κατάφερες να πάρεις το πτυχίο και μπράβο σου. Το όνειρό σου έγινε επιτέλους πραγματικότητα, σε μια κοινωνία όμως που η πραγματικότητά της είναι άλλη απ’ αυτή που εσύ ενδεχομένως οραματίστηκες. Για να θεωρείσαι ακόμα πιο καταρτισμένος, ακόμα πιο έτοιμος να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της αγοράς, έψαξες να βρεις ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Το βρήκες! Και το ακολούθησες, πιστός στο δρόμο που αποφάσισες να χαράξεις επαγγελματικά. Νέα σειρά μαθημάτων, διάβασμα, ώρες ατελείωτες στις βιβλιοθήκες, έρευνες, εργασίες! Κρατάς το μεταπτυχιακό στα χέρια σου και είναι σαν να κρατάς τον κόσμο όλο! Έμαθες και δυο ξένες γλώσσες, πληρώνοντας τα δίδακτρα μόνος σου από τις part time δουλίτσες που σου κάθονταν κατά καιρούς. Βοήθησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες με το υστέρημά τους, για να σε καμαρώσουν με τους γονείς σου επιστήμονα, με επίσημα χαρτιά και πιστοποιήσεις!

Κάπου εκεί όμως τελειώνει η πτήση στους ουρανούς και ξεκινά η ανώμαλη προσγείωση. Δουλειά θα βρεις, αν βρεις, μόνο αν ο γνωστός του γνωστού μιλήσει στον …γνωστό του, επώνυμο συνάδελφο (επιτρέπεται πλέον να τον αποκαλείς έτσι…) και αυτός με τη σειρά του καταφέρει κάπου να σε στριμώξει. Δεν έχεις περιθώρια επιλογών και περιμένεις. Κάποτε έρχεται η σειρά σου, σε φωνάζουν να δουλέψεις. Σε κάποια εφημερίδα για τη …λάντζα, να φωτοκοπιάρεις ειδήσεις χωρίς δυνατότητα δικής σου παρέμβασης, ίσως σε κάποιο ραδιόφωνο, να δουλέψεις στην παραγωγή, βοηθός του βοηθού, και αν είσαι τυχερός να στέκεσαι μια φορά τη βδομάδα πίσω από το μικρόφωνο παρέα με έναν άλλο συνάδελφο φρέσκο στο χώρο σαν κι εσένα, να κάνετε εκπομπές τις μεταμεσονύχτιες ώρες ή κάποια Σάββατα ή Κυριακές, αναπληρώνοντας τα «μεγάλα ονόματα» του σταθμού, βουλώνοντας στην κυριολεξία τρύπες στο πρόγραμμα. Εκτός αν σου κάτσει η μπίλια και δουλέψεις σε σάιτ χωρίς ωράριο, με «μπλοκάκι» φυσικά, χωρίς Κυριακές και αργίες, χωρίς σύμβαση εργασίας, χωρίς ένσημα, χωρίς Ταμείο!

Όλη τη μέρα μπροστά σε μια οθόνη να αντιγράφεις όσα έχουν αντιγράψει άλλοι συνάδελφοι στην ίδια μοίρα με σένα, σε άλλα ειδησεογραφικά σάιτ. Εκεί θα μάθεις, εκεί θα διδαχθείς όσα το πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό δεν σου έμαθαν. Ότι αντικειμενική δημοσιογραφία είναι να γράφεις όσα σε υποχρεώνει να γράφεις ο όμιλος στον οποίο εργάζεσαι, ότι η γνώμη είναι για να την καταθέτεις στην παρέα σου και ότι ερευνητική δημοσιογραφία είναι αυτή που ανακαλύπτει και αποκαλύπτει τις βρωμιές των αντίπαλων δημοσιογραφικών ομίλων και των πολιτικών προσώπων που τους στηρίζουν, προς όφελος φυσικά των δικών μας συμφερόντων!

Τότε βιώνεις τη σκληρή πραγματικότητα, που έρχεται να σβήσει σαν σφουγγάρι όσα είχες φανταστεί. Πως δημοσιογραφία δεν είναι οι λίγοι επιφανείς και προβεβλημένοι δημοσιογράφοι (συγγνώμη, συνάδελφοι ήθελα να πω) των ΜΜΕ, αλλά μια ολόκληρη στρατιά αλυσοδεμένων συναδέλφων στις υπηρεσίες του συστήματος. Επιτέλους είσαι κι εσύ μέλος της περίφημης γαλέρας, όπως την αποκάλεσε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας ο πρώτος, και ο Αλέξης Τσίπρας ο δεύτερος, ο πρωθυπουργός, το μόνο που φρόντισε ήταν στη γαλέρα να αλλάξουν μόνο οι …καπετάνιοι! Κάτω στα σπλάχνα του πλοίου, στον ίδιο ρυθμό, εσύ θα συνεχίσεις να τραβάς κουπί με το μαστίγιο πάνω από το κεφάλι σου, έχοντας σαν μόνο μέλημα μη χάσεις το ρυθμό. Πες μου ένα λόγο για να μη βγεις στους δρόμους, να μη φωνάξεις, να μη διαδηλώσεις, να μην απεργήσεις!

Μιχάλης Λεάνης
Δημοσιογράφος
Πηγή: Ριζοσπάστης