ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ: Οι δημοσιογράφοι δεν θα αποδεχθούμε να μετατραπούμε σε «Ράμπο» της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας

«Εμείς οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να αποδεχθούμε με αφορμή την εκμάθηση και τήρηση των απαραίτητων κανόνων προστασίας στις εμπόλεμες ζώνες, να μετατραπούμε σε “Ράμπο” της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας», τονίζει το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ, σε ανακοίνωσή της, για την πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που πήρε απόφαση η εκπαίδευση των πολεμικών ανταποκριτών σε ζητήματα ασφάλειας να γίνεται από το ΑΠΘ στο οποίο λειτουργεί Σχολείο «Journalists Field Safety».

Αναλυτικά αναφέρει:

«Πρόσφατα η κυβερνητική – εργοδοτική πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ πήρε απόφαση η εκπαίδευση των πολεμικών ανταποκριτών σε ζητήματα ασφάλειας να γίνεται από το ΑΠΘ στο οποίο λειτουργεί Σχολείο “Journalists Field Safety”, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Εργαστηρίου Ειρηνευτικής Δημοσιογραφίας του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης για την Ασφάλεια των Δημοσιογράφων και των Επαγγελματιών του χώρου των ΜΜΕ, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα ο γενικός γραμματέας Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, Δημήτρης Γαλαμάτης, τον Σεπτέμβρη 2024, εξήρε τις συνεργασίες μέσω δράσεων όπως το “Σχολείο Εκπαίδευσης για την Ασφάλεια των Δημοσιογράφων” (Safety for Journalists School) που πραγματοποιήθηκε στο Πολυεθνικό Κέντρο Εκπαίδευσης Επιχειρήσεων Υποστήριξης της Ειρήνης του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (ΠΚΕΕΥΕ), στο Κιλκίς. Το Κιλκίς είναι ΝΑΤΟικό Κέντρο και μία από τις γνωστές λειτουργίες του είναι και η εκπαίδευση στρατού για καταστολή των οργανωμένων εργατικών – λαϊκών αγώνων.

Βεβαίως η ασφάλεια των πολεμικών ανταποκριτών όταν βρίσκονται για δουλειά στα πολεμικά μέτωπα είναι πάγια διεκδίκηση του κινήματος των δημοσιογράφων για να βρίσκονται σε αυτή την αποστολή όσο γίνεται πιο ασφαλείς όταν στέλνονται από την εργοδοσία των αστικών ΜΜΕ. Φαίνεται όμως ότι τα διάφορα κέντρα, που αναλαμβάνουν την εκπαίδευση σε ζητήματα ασφάλειας των πολεμικών ανταποκριτών τούς εκπαιδεύουν ταυτόχρονα και σε ζητήματα ανοχής, αποδοχής ή και στήριξης της κατασταλτικής κρατικής πολιτικής ενάντια στους εργαζόμενους, στον λαό, που αγωνίζονται για την ικανοποίηση των αναγκών τους αλλά και ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως φαίνεται από το Κιλκίς.

Είναι επίσης γνωστό τόσο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία όσο κυρίως από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή όπου το κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ σφάζει ανελέητα τον λαό της Παλαιστίνης, βομβαρδίζει τον λαό του Λιβάνου, η κατασκευασμένη και κατευθυνόμενη από ιμπεριαλιστικά επιτελεία ενημέρωση τις περισσότερες φορές με ψέματα και αυτό έχει ήδη αποκαλυφθεί διεθνώς, έχει γίνει καθεστώς.

Άλλωστε το ζήτημα της ενημέρωσης, της προπαγάνδας, της παρουσίασης των γεγονότων και του σχολιασμού τους σε συνθήκες διαχείρισης κρίσεων αποτελεί βασικό μέρος σεμιναρίων εκπαίδευσης δημοσιογράφων ώστε η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους να καθαγιάζεται και να παρουσιάζεται από τα αστικά ΜΜΕ με μέθοδο που να ενσταλάζει στις λαϊκές συνειδήσεις την ανοχή, αποδοχή και στήριξη της συμμετοχής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο από τους λαούς. Και ισχύει για τη χώρα μας στο έπακρο με δεδομένη τη συμμετοχή της ως τα μπούνια και ολοένα πιο ενεργά στους πολέμους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή ενταγμένη στο ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, το ευρωατλαντικό, ενάντια στο ευρασιατικό, Ρωσία – Κίνα και τους συμμάχους τους.

Μόνο που οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ως γνωστόν γίνονται για το ξαναμοίρασμα εδαφών, θαλασσών, Ενέργειας και μεταφοράς της, πρώτων υλών, στρατηγικών περασμάτων και σημείων όπου συγκρούονται μονοπωλιακά συμφέροντα, όπως η Μέση Ανατολή, με τον κινέζικο εμπορικό δρόμο και τον λεγόμενο ινδικό που είναι των ΗΠΑ, ενώ είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο ενεργειακή περιοχή.

Τα αστικά ΜΜΕ λειτουργούν ως “προκεχωρημένο φυλάκιο” ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και χειραγώγησης της συνείδησης των εργαζομένων, των λαών και των εργαζόμενων στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα δημοσιογράφων και τεχνικών. Και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους η ενημέρωση γίνεται από τη σκοπιά των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων που ανήκουν στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στο οποίο ανήκει και η χώρα τους. Επομένως ταυτόχρονα στα προγράμματα εκπαίδευσης των δημοσιογράφων για την ασφάλειά τους υπάρχουν και σεμινάρια που κατευθύνουν τους δημοσιογράφους στο πώς θα χειρίζονται τα ζητήματα από τη σκοπιά του συγκεκριμένου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου που ανήκει η χώρα και τα ΜΜΕ στα οποία εργάζονται.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κλιμάκωση της επιχείρησης ασφυκτικού ελέγχου της όποιας ενημέρωσης και σφραγίσματος οποιασδήποτε ρωγμής στη συνείδηση εκατομμυρίων εργαζομένων.

Από τη μια επιχειρείται να αλυσοδεθούν οι εργαζόμενοι τόσο στις ιδιαίτερες επιδιώξεις της κάθε αστικής τάξης όσο και συνολικά στη στρατηγική κατεύθυνση ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και να δεχθούν ως “κανονικότητα” τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την αλληλοσφαγή των λαών, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, για τα συμφέροντα των καπιταλιστών, σε 50 σημεία αυτή τη στιγμή σε όλο τον πλανήτη, τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, το μακελειό στα εδάφη της Ουκρανίας.

Από την άλλη και κυρίως επιδιώκεται να αποδεχθούν οι λαοί τον “ρεαλισμό” της υποταγής, να δηλητηριαστεί η συνείδησή τους και να “πειστούν” ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη, γιατί δήθεν ο ιμπεριαλισμός είναι ανίκητος.

Υπάρχουν διάφορα “εκπαιδευτικά ιδρύματα”, “ινστιτούτα”, ΜΚΟ, αλλά και Πανεπιστήμια, όπως το ΑΠΘ, που μέσω διαφόρων ευρωΝΑΤΟικών προγραμμάτων προχωρούν στη διεξαγωγή “σεμιναρίων” ώστε να “προετοιμάζουν” ολόπλευρα τους δημοσιογράφους για την αντιμετώπιση κινδύνων στα πολεμικά πεδία, αλλά και για την κατασκευασμένη – κατευθυνόμενη ενημέρωση. “Φυσικά” αυτά τα σεμινάρια θα γίνουν κάποια στιγμή υποχρεωτικά, προκειμένου να πάει κάποιος ως πολεμικός ανταποκριτής.

Εμείς οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να αποδεχθούμε με αφορμή την εκμάθηση και τήρηση των απαραίτητων κανόνων προστασίας στις εμπόλεμες ζώνες, να μετατραπούμε σε “Ράμπο” της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.

Δεν πρέπει να αποδεχθούμε με “όπλο” την ανταπόκριση και την εικόνα που μπαίνει σε κάθε σπίτι, να δικαιολογούμε την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, και να βαφτίζουμε “τρομοκράτες” ολόκληρους λαούς που παλεύουν ενάντια στην κατοχή, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους.

Δεν πρέπει να αποδεχθούμε ότι “ξαφνικά” ανακύπτει “προσφυγικό ζήτημα”, όταν οι ιμπεριαλιστές με τους πολέμους και τις επεμβάσεις τους, είναι αυτοί που δημιουργούν προσφυγιά και ταυτόχρονα φτιάχνουν φυλακές για τα θύματα των πολέμων τους.

Δεν πρέπει κάτω από την πίεση του “έκτακτου γεγονότος” να στεκόμαστε στην επιφάνεια των πραγμάτων, να μην ψάχνουμε την αλήθεια αλλά και να συμβάλουμε στην ανάδειξη του κοινού συμφέροντος των λαών, που είναι η πάλη ενάντια στον κοινό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.

Δεν μπορούμε να αποσιωπούμε, το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα των σκοτεινών καιρών μας, ότι οι λαοί ξεσηκώνονται, διαμαρτύρονται, αντιδρούν μέσα στις χώρες τους ενάντια στον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ακυρώνουν, όπως οι λιμενεργάτες του Πειραιά, αποστολές φορτίων θανάτου στους μακελάρηδες.

Ο αγώνας αυτός για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ δεν είναι εύκολος, είναι όμως ο μόνος δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε και κυρίως να ξέρουμε ότι σε αυτό τον δρόμο δεν είμαστε μόνοι μας. Δίπλα μας στέκονται οι εργαζόμενοι, το ταξικό εργατικό κίνημα, κάθε τίμιος άνθρωπος που εξεγείρεται μπροστά στη φρίκη, την αδικία, τη γενοκτονία λαών, τη σφαγή παιδιών.

Παλεύουμε μαζί με τους εργαζόμενους και τον λαό μας καθημερινά και με μεγάλο σταθμό την απεργία της 20ής Νοέμβρη για:

• Απεμπλοκή της χώρας μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους που οργανώνουν ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ.
• Να γυρίσουν πίσω όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις που δρουν εκτός συνόρων. Δεν θα γίνουμε θύτες άλλων λαών.
• Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου, να σταματήσει η Ελλάδα να είναι ιμπεριαλιστικό πολεμικό ορμητήριο.
• Να σταματήσει τώρα η γενοκτονία του Παλαιστινιακού και του Λιβανέζικου λαού. Αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και στους εργαζόμενους όλων των λαών, αλληλεγγύη στους λαούς, στους πρόσφυγες, στα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
• Άμεσα μέτρα για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς και στα ρεπορτάζ, ιδιαίτερα σε συνθήκες όπως φωτιές, σεισμοί και πλημμύρες με λιγότερες ώρες δουλειάς και εναλλαγή συνεργείων, αλλά και στις εμπόλεμες περιοχές, με ευθύνη της εργοδοσίας».